Omdat we vandaag pas om 6.10 uur pm (zo duiden ze dat hier aan) vliegen, hebben we de hele dag nog voor ons. Dus eerst maar op ons gemak ontbijten in het hotel. Het is geen Dennies of IHop, maar goed genoeg.
Dan terug naar onze kamer om te douchen en iets aan te trekken, dat het misschien toch wat koudere weer in Nederland aan kan. Koffers inruimen, nog wat CNN en ander nieuws bekijken en dan besluiten we toch maar de auto alvast weg te brengen en door te gaan naar het vliegveld. Nog een keer de kamer door lopen om te zien of we niets vergeten (even onthouden, daar komt nog meer over).
Zo gezegd, zo gedaan. We rijden via binnenwegen naar de autoverhuurder. Dat is een stuk rustiger dan de highway. En minder verwarrend. Het is overigens maar een stukje van ongeveer 6 – 7 miles. Dus binnen het kwartier hebben we de auto ingeleverd en rijden we met de shuttle van de autoverhuurders naar het vliegveld. Als we vlak bij het vliegveld zijn slaat de schrik mij om het hart: We zijn onze jacks vergeten. Die hangen nog in de kast (hoop ik). Gelukkig hebben we nog ongeveer zes uur om ze op te halen (dat zou bijna lopend kunnen – uuuhhh toch maar niet). En Marja bedenkt, misschien kun je met een hotel-shuttle naar het hotel heen en weer rijden. Dus ik stel mij op bij het bordje van deze busjes. Na 5 minuten nog geen bus voor ons hotel (of het vlak daarbij gelegen Holiday Inn). 10 Minuten: nog steeds niet. En na een kwartier word je dan toch een beetje nerveus. En na 20 minuten besluit ik om dan toch maar een taxi te nemen. Dat kost dan wel wat, maar het is tenslotte maar een klein stukje. Dus dat valt wel meer.
Met de taxi ben ik ook zo weer bij het hotel. Ik haal een kaartsleutel voor de deur: de kast is leeg. Shit. Een schoonmaakster is in de kamer daarnaast aan het werk. Ik vraag haar of zij weet of er twee jassen uit de kast zijn gehaald. Dat weet ze. Ik moet even met haar meelopen naar de wasruimte aan de andere kant van het geboud. In een heel rustig tempo loopt ze voor me uit daar naar toe, terwijl de meter doorloopt.
In de wasruimte kan ze de jassen niet vinden of ze liggen ergens achter slot en grendel. In het zelfde gezapige tempo loopt ze even naar de baas om hulp. Die komt met een telefoon aan zijn hoofd naar buiten. Ik denk: dat gaat ook weer een paar dollars duren. Maar gelukkig breekt hij het gesprek snel af en helpt hij me aan de jassen, die netjes in een plastig zak aan me worden overhandigd.
Snel het sleutelkaartje weer inleveren en terug naar taxi en vliegveld en Marja. Bij het vliegveld zet hij me alleen niet af op het niveau waar we vertrokken zijn. Hij zegt nog dat ik dan naar beneden moet. Hij zegt alleen niet hoeveel verdiepingen. Dus eerst dwaal ik nog wat rond op nog steeds een verdieping te hoog, word ik door een behulpzame oude man doorgestuurd (te vroeg) naar security. Daar kan ik alleen maar weer omhoog.
Maar uiteindelijk weet ik de juiste verdieping en Marja terug te vinden. De koffers dan maar snel inleveren. Aan de balie vragen we aan de dame of er misschien nog comfort-stoelen beschikbaar zijn. Ja, ja knikt ze. Maar als we de boardingpasses krijgen staan daar nog steeds de oude stoelnummers op. Nou ja, bij de gate dan nog maar een keer vragen.
Met onze TSA-pré zijn we snel door de douane en begeven we ons naar onze gate. Omdat het inmiddels al weer even geleden is dat we ontbeten hebben gaan we wat eten: een gezonde salade, met ietwat minder gezonde patatjes. En ook halen we nog wat te drinken bij Starbucks.
Aan een dame achter de balie vraag ik op onze vlucht nog comfort-stoelen beschikbaar zijn. Maar daar staan al zes mensen voor op een wachtlijst. Dus dat gaat hem niet worden. Maar ze hebben wel stoelen in de business-class. Nee, zeg ik, dat wordt too expensive. Nee hoor beweert ze, dat valt wel mee. Ze hebben namelijk een aanbieding: “slechts” $500 per stoel in plaats van $ 1000. Ik sla het aanbod toch maar af.
Als ik dit aan Marja vertel ontstaat toch even de verleiding om op de aanbieding in te gaan. Hoe vaak krijg je een kans om voor dit bedrag een keer zo te vliegen. Maar uiteindelijk is het toch ruim € 800. En dat vinden we dan toch weer zonde.
En dan om half zes boarden. Dat gaat weer vlotjes, vooral omdat we weer vooraan staan. En na ongeveer 7,5 uur staan we dan al weer ‘op Frankfurt’. Daar krijg ik een paar mailtjes van LuftHansa. Eerst twee vlak acher elkaar met een gate-wijziging. Alleen de laatste geeft de verkeerde gate aan (bij Marja komen ze in goede volgorde binnen). Maar verontrustender is het mailtje, dat het ze spijt dat ze mij mijn koffer niet kunnen overhandigen. Wat ook helemaal de bedoeling niet is op Frankfurt. Want de koffer zou doorgeboekt moeten zijn naar Amsterdam. Ik zie dit mailtje trouwens pas als we al in het vliegtuig zitten. Dat terwijl er in staat, dat als je dit wil melden je het vliegveld niet moet verlaten. Das lekker, zit je al in het vliegtuig. Maar we gaan er maar vanuit, dat de koffer gewoon op Schiphol wel van de band zal komen rollen. En dat blijkt uiteindelijk ook zo te zijn. Vreemd allemaal.
Wat ik trouwens nog niet gezegd heb: de vlucht van Washington naar Frankfurt doen we met een 747. Groot vliegtuig. Maar qua ruimte zitten we op onze stoelen toch wel erg krap. Bij het eten (ik zit in het midden), moet ik bijna dwars gaan zitten om mijn vork naar mijn mond te kunnen krijgen. Zo smal zijn die stoelen.
En als je dan ook nog voorburen hebt, die ongegeneerd hun stoelen helemaal naar achteren zetten, blijft er helemaal weinig ruimte over.
Maar we hebben het overleefd. En voor volgende vluchten gaan we voortaan in principe altijd voor comfort-seats. Kost wat, maar ……
En nu zijn we weer thuis na een geweldige trip. Diego is ook al weer ogehaald en die loopt weer in en uit. Wat in het pension natuurlijk niet kon.
Nu maar weer op naar 6 september, onze volgende trip naar de USofA. Eigenlijk hebben we het toch wel goed.
