Gister streken er tegen de schemer wel 11 of 12 zilverreigers neer in een boom net aan de andere kant van de omheining rond de campground. Te donker om nog te fotograferen. Maar misschien dat Marja vanochtend kans zou hebben ze alsnog te fotograferen. Dan moet je wel op tijd opstaan. Maar opnieuw is het weer over zevenen dat Marja op is (ik weer wat later deze keer). En dan zijn ze allemaal weer weg.
Maar niet getreurd, we staan hier nog drie nachten dus er komt nog wel een kans.
We gaan vandaag een eindje verderop weer even wat boodschappen doen, want de ijskast raakt aardig leeg (of heb ik dat al geschreven?). En Marja wil even de mifi of hotspot aanvullen met een nieuw dataplan. De 5 gig zijn er razendsnel doorheengegaan. Daarvoor wil ze naar een AT&T shop. En ze wil kijken of we een winkel kunnen vinden voor een golf-broek. Brian heeft namelijk al een paar lessen gehad, schreef hij een paar dagen terug.
En er moeten vandaag nog een paar wassen gedraaid worden. Daarvoor moeten we ook weer wat dollars omwisselen in quarters. Ze hebben hier nog niet van die vooruitstrevende apparatuur waar je een creditcard instopt om te betalen.
Maar eerst maar de boodschappen. En daar hoort natuurlijk ook een bezoekje aan Starbucks bij om jullie via het uploaden van foto’s en verslagen op de hoogte te houden van onze avonturen.
De eerste Starbucks gaat niet lukken. Geen grote parkeerplaats waar we onze camper kwijt kunnen. Gelukkig zit er eentje maar een paar minuten verderop.
Onder het genot van een Tchai Tea Latte (die ik steevast Tai Che latte blijf noemen) en een Caramel Machiato (tall: want we zijn een beetje afgestapt van die GRANDE (de grootste maat) slokken), wordt er geupload, mail gecheckt, facebookmeldingen bekeken en rekeningen gecheckt.
Bij deze Starbucks zit ook een Best Buy. Misschien hebben ze daar wel een nieuwe kaart voor de hotspot/hifi. Ja hoor die hebben ze. Hoeveel willen we daar op hebben. $50,–? Geen probleem. Nou wel dus. Want ondanks de geruststellende woorden van de vriendelijke damen dat het ongeveer een kwartiertje duurt tot er weer verbinding is, hebben we een half uur later nog steeds geen internet via die hotspot. En teruggaan naar die dame heeft geen zin, want die zei: als het niet werkt moet je contact opnemen met AT&T. Nou daar gaan we dat dus ook niet meer laten upgraden.
Dus zoeken naar een AT&T. Ook die vinden we vrij snel. En daar worden we allervriendelijkst en goed geholpen. Nadat we ons probleem hebben uitgelegd krijgen we 2 opties. Een eind verderop naar een kantoor van AT&T rijden of bij hun via de telefoon ons probleem uitleggen. Omdat we net al bijna in een file terechtkwamen kiezen we voor optie 2.
En na vijf minuutjes vraag en uitleg heeft de dame aan de andere kant het voor elkaar, dat we weer verbinding hebben. De jongeman die ons helpt, wil zo graag dat het goedkomt, dat hij zelfs op een briefje schrijft, dat hij – als het met mij aan de telefoon niet lukt – wil inspringen als mijn zogenaamde “neef” en het gesprek wel wil overnemen. Gelukkig gaat het ook zonder hem. Maar kom er maar eens om in Nederland. Waar vind je dat bij ons? Dus uitstekend geholpen door AT&T. Als onze data weer op is, vòòr de expiratiedatum van dit plan (begin november) moeten we even naar ons account gaan bij AT&T en dan kunnen we het kennelijk zelf regelen (aanvullen van de gig’s of een ander plan; bijv. van $ 75,–). We zullen het zien.
Marja koopt daar ook nog een nieuw beschermglaasje voor haar IPhone. In haar huidige zitten meerdere barsten. En een flesje om je IPad-scherm mee schoon te krijgen. Want dat is baggervet.
Als de jongeman dan zegt dat het fifty-nine dollar kost, begrijpt Marja dat het $ 95,– kost. Dus ze staat een beetje confuus van hè, dat kan toch niet. Maar dan daagt het, dat ze de dingen hier (of bij ons andersom zeggen). Dus dat is ook weer opgelost.
Als alles betaald is geven we de jongeman een tip (hij heeft ons tenslotte heel erg goed geholpen), waar hij een beetje verlegen mee is en gaan we verder met onze boodschappen.
Dus we rijden weer terug naar onze eerste parkeerplaats, want daar zit de Walmart. Allemaal stukjes van een paar minuten maar hoor. Dus niet dat we hele einden moeten heen en weer rijden.
Daar halen we de boodschappen die we nodig hebben (diverse lekkernijtjes, want die waren ook allemaal op), waarbij we wel weer een fles afwasmiddel vergeten.
En dan gaan we weer terug naar de campground. Al met al zijn we daar dan toch wel weer een paar uurtjes zoet mee geweest.
Terug op de campground gaat Marja op stap met haar camera om te kijken of er nog dieren te schieten zijn.
Ik ‘pas’ wel even ‘op’ de camper.
Binnen het half uur komt Marja helemaal enthousiast terug met al weer meer dan 300 foto’s (totaal zit ze inmiddels op meer dan 2400) van zilverreigers in allerlei maten, kwaks en kolibries. En dat allemaal pal achter de campground in een paar bomen.
En als ze de foto’s ziet wordt ze alleen maar enthousiaster over haar camera en lens met extender, omdat er weer een heleboel super scherpe foto’s bij zitten.
Dus maar weer bewerken.
Dan zit er ook nog een kolibri tegenover onze camper in een boom. Perfect met het zonnetje op zijn mooi gekleurde keeltje. Dus die wordt ook nog even meegenomen.
Dan moet ook die was nog gedraaid worden. Omdat er op dat moment maar een machine beschikbaar is neemt dat ook wel weer wat tijd in beslag. En dan is de dag al weer bijna om.
Nog weer een hap eten, een verslag schrijven, nog even tv kijken en dan weer naar bed, met op de achtergrond het UGH, UGH, UGH van de zeeleeuwen en het geluid van een misthoorn. Het zal ons er niet van weerhouden, denk ik, weer snel in slaap te vallen.
Al met al lijkt het of je niet zoveel doet, maar ben je toch wel flink in de weer zo’n dag.