Vanochtend nog even het geld voor de fietsen opgehaald. Mevrouw is helemaal gelukkig. Zij heeft de fiets van Marja genomen, haar vader die van mij en haar moeder heeft de nieuwe fiets van haar vader genomen. Iedereen gelukkig en wij een paar dollars terug op onze fietsen.
Dan nog even propane tanken, dan is die ook weer vol.
En dan op weg naar het Anthony Chabot Family Park.
De navigatie zegt, dat we over 70 mijl ongeveer 2,5 uur zullen doen. We zijn benieuwd wat voor een weg we op terecht komen.
Voorlopig gaat het voorspoedig, omdat we een stuk over de freeway moeten. En pas het laatste stuk nog een stukje tussendoor. Maar dan begint de navigatie ook snel de tijden te corrigeren. Die ziet in dat ie er een beetje naast zat.
Bij de ingang worden we allervriendelijkst (awesome krijgen we steeds te horen) geholpen. We krijgen plek 8 toegewezen, maar moeten even geduld hebben met het water. Ze zijn namelijk leidingen aan het repareren. Geen probleem. We hebben ons eigen water bij ons.
Als we geïnstalleerd zijn gaan we een trail lopen. Eerst een stuk vrij steil naar beneden naar het meer toe. Als we dat in het zicht krijgen, zien we dat er heel veel vogels op rond dobberen. Meeuwen, koeten, witte reigers (nog nooit zoveel witte reigers gezien tijdens onze reizen als deze), witte pelikanen, aalscholvers en nog veel meer.
En er schijnt ook veel vis in dit meer te zitten. Dat hebben we niet gelijk door. Maar op een gegeven moment zien we een clubje pelikanen bij elkaar zwemmen en die vormen een cirkeltje. Zeker een kringgesprek zegt Marja nog. Maar dan zien we dat die pelikanen, als het cirkeltje rond is, allemaal tegelijkertijd hun kop onder water steken. En dan dringt het tot ons door: die zijn aan het vissen. Kennelijk drijven ze die vissen bij elkaar, blokkeren dan de doorgang en steken als een pelikaan allemaal tegelijk die grote snavels in het water.
En zij zijn niet de enigen die in groepen "jagen". We zien namelijk ook grote groepen aalscholvers, die ook op jacht zijn. Zo te zien hebben die al flink wat gevangen, want ze steken net allemaal met alleen hun nek en kop boven water uit. Het is geen gezicht. Alsof ze half gezonken zijn.
En die pelikanen weten weer, dat als er zo'n grote club aalscholvers bij elkaar zitten, er ook veel vis zit. Want we zien een aantal pelikanen naar zo'n grote groep aalscholvers toevliegen om een deel van de poet op te strijken.
Dan brengt de trail ons verder langs het meer. Ook hier zie je overigens goed de gevolgen van de droogte in Californië. Zo te zien is het niveau aardig gedaald. Sommige steigers, die gebouwd zijn met grote scharnieren, zodat ze kunnen meebewegen met het peil in het meer, liggen namelijk helemaal uitgestrekt op de schuin aflopende oever van het meer. Zonder überhaupt in de buurt van het water te komen.
Bij een zo'n steiger gaan we even zitten. We wagen het niet naar beneden te gaan, bang als we zijn dat we er niet meer tegenop komen. Zo steil ligt dat plankier naar beneden.
Na een tijdje gaan we weer verder en worden dan van dichtbij in de gaten gehouden, door wel 10-12 gieren. En als we nog weer een stukje verder lopen, zie ik ineens op de tegenoverliggende heuvel een beweging. Een mountain-lion? Het lijkt er wel op. Marja probeert nog snel een foto te maken, maar daarop is later niet(s) te zien. Maar we hebben allebei de beweging gezien. Het kan natuurlijk ook een hert geweest zijn. Maar het had toch alles weg van een mountain lion.
We zien het beest niet meer terug. Herten hebben we wel al eerder gezien.Op dat pad langs het meer. En heel veel verschillende vogels. Waaronder een stel luidruchtige Mocking birds.
En een paar eekhoorns laten zich ook op de plaat vastleggen.
Als we terug zijn bij de camper, gaan we kijken of we alles weer in de koffer kunnen krijgen en of deze dan niet te zwaar worden. Het lijkt allemaal mee te vallen. Dus na ons laatste steakje op de barbeque, ons laatste kampvuurtje, kunnen we rustig gaan slapen om morgen op tijd onze camper bij Road Bear in te leveren. Oh ja: we komen er vanavond achter, dat één van de lichtknoppen aan de binnenkant van de deur het licht in het achterste "laadruim" aan doet. Erg handig om te weten, als je in het donker probeert dingen achter dat luik vandaan te halen.
Het is altijd weer een moment van weemoed als je je huis op wielen voor 4 weken inlevert bij Road Bear. Ook nu weer is het weer even doorbijten. Bij de check op schade wordt een pitch in de voorruit gespot. Die hebben wij ook één van de eerst dagen al gezien. En we hebben geprobeerd Las Vegas daarover te bellen. Alleen hebben we die niet te pakken kunnen krijgen. Of er was geen verbinding of mijn telefoontje kwam niet door. Gevolg is dat we nu onze verzekering moeten aanspreken op de 100 dollar die het kost om die pitch te maken. Gelukkig hoeft de ruit niet vervangen te worden.
Overigens leert ons dat, dat we ons niet moeten laten leiden door de haast waarmee de medewerker van Las Vegas, die ook al te laat aankwam, ons "geholpen" wilde hebben. Voortaan maar weer minitieus de camper inspecteren.
Dan worden we bij onze inn afgezet door de shuttle van Road Bear. Het is nog vroeg, dus we gaan nog even down town. Daarvoor nemen we de shuttle van ons hotel naar het vliegveld en van daaraf de Bart om downtown te komen. We stappen uit bij de halte Civic Centre. We weten niet goed wat we daarna te zien krijgen. Overal om je heen zwervers, waarvan we er nog heel veel te zien krijgen. Net als je denkt, dat de economie in Amerika weer aantrekt, gelet op onze ervaring bij het shoppen afgelopen zondag. Het beeld wat we nu zien doet anders vermoeden. Het is eigenlijk nogal "unreal".
Bij het Civic Centre zijn ze bezig voorbereidingen te treffen voor wedstrijd zes van de Giants. Er wordt een groot scherm opgebouwd om de wedstrijd in Kansas City te kunnen zien. Dat kunnen ze een dag later, na het nogal tegenvallende resultaat in deze wedstrijd (0 SF - 10 Royals), nog een keer gebruiken.
We halen iets te eten bij een soort burgertent, waar ook een aantal zwervers zitten. Sommige lijken uitgeteld, een ander is kennelijk danig onder invloed van wat dan ook. In feite een trieste vertoning.
Om een beetje uit die omgeving te komen, moeten we eigenlijk best wel een aardig eindje lopen, voordat we ons op onze burger/taco kunnen opeten.
Nadat dat gelukt is lopen we via O'Farrell en nog een paar van die bekende straten naar Union Square. Daar kopen we kaartjes voor één van de vele hop-on-hop-off bus. Waarschijnlijk de oudste van al die bedrijven, want de bussen waar ze in rijden beginnen toch wel een beetje aftands te worden, zien we later.
Omdat we toch wel een beetje moe zijn, rijden we in omgekeerde volgorde (Bart en Shuttle) weer terug naar ons hotel. Bij dat hotel zit een restaurant, dat redelijk schijnt te zijn. Dus we besluiten daar een hapje te eten. Als we binnenstappen staat televisie aan en zien we, dat de Giants aan het eind van de 3e inning met 7-0 achter staan. Dat gaat hem dus niet worden.
Het eten ook niet helemaal. Dus maar snel terug naar onze kamer om de rest van de wedstrijd uit te kijken. Het wordt uiteindelijk 10 - 0 voor Kansas City. Dus geen grote feesten in San Francisco. Dat zal moeten wachten tot morgen.