Na 2500 mijl (op een paar na) is het weer zover. We moeten vandaag (maandag) de RV inleveren. Dus gisterochtend alles in de koffers en handbagage proppen (lukt niet allemaal) en op weg naar Road Bear. Onderweg nog even de tank volgooien (bijna leeg dus er gaat toch mooi 160 dollar in) en afleveren. Alles in orde met de RV en dan even wachten op de transfer naar het hotel. Het is toch altijd weer een moment met een stukje weemoed, als je je rijdende huisje van de afgelopen 4 weken weer moet afstaan. Maar we weten dat we volgend jaar (gaan we vanuit) weer gaan.
Een italiaans/zwitsers stel, dat ook hun RV komt inleveren, verblijft ook in Mandalay Bay. Maar ik betwijfel of we ze nog een keer tegenkomen. Wat een knots van een hotel is dit zeg. Wij zitten op de 28e verdieping in kamer 101. En het hotel heeft geloof ik 32 verdiepingen, met ellenlange gangen en 8 liften die op de verdieping uitkomen. En als je dan beneden komt (als we nog even naar de Strip willen) kom je in kolossale lobby's, zalen, casino's en winkelgalerijen. Waanzinnig gewoon.
Maar Las Vegas is een waanzinnige stad. Want elke keer als je je weer in die stad waagt, ontdek je weer nieuwe plaatsen, waar dan ineens weer tientallen winkels zijn en heel veel restaurants. Het lijkt af en toe wel op de wereld van Harry Potter die door gevels van gebouwen heen loopt en dan ineens in een heel andere wereld terechtkomt. Waanzinnig. En die winkels zijn dan vaak de grote jongens, zoals Louis Vuitton, Tiffany, Bylgari en dat soort zaken. Maar het gekke is, dat daar dan ook weer winkels tussen zitten, waar je tegen redelijke prijzen bijv. kleren kan kopen.
En het is een stad die ook maar doorgaat. We zien op een bepaald moment op een plattegrond van zo'n winkelcentrum, dat helemaal achteraan (en dan heb je het toch gauw over een kleine kilometer) de cheesecakefactory zit. Marja wil daar graag een keer eten en als toetje natuurlijk een stuk cheesecake. Dus wij daar naartoe. Dan is het ongeveer half elf in de avond. En dan moet je op een plaatsje wachten, voordat je naar een tafeltje begeleid wordt. En als je dan eenmaal zit en om je heen kijkt, zitten er nog tientallen mensen meer die dus tegen elven in de avond nog zitten te eten. En dan niet zomaar een snack tussendoor maar een volledige maaltijd als je wil. Zoals ik zeg: waanzinnig gewoonweg.
Een stad die je eigenlijk gewoon moet beleven. Een stad ook met grote verschillen. Als we bijvoorbeeld in Freemont street (die straat met dat plafond), dan zie je daar aan de ene kant al die toeristen, die daar hun geld spenderen aan hun vertier. Maar tegelijkertijd zie je daar schrijnende dingen. Er lopen bijvoorbeeld heel wat mensen rond, die bijvoorbeeld als Gladiator, of als Grinch, of als Sponge Bob, Indiaan, Transformer, Bert en Ernie, Suiperman, Darh Vader, bedenk het (een zwangere non, met een baard een een sigaar - echt waar) en het loopt er rond, verkleed gaan. Daarbij hopen ze dat mensen die met ze op de foto willen ze ook een tip willen geven. Er loopt er zelfs een die op een stuk karton heeft geschreven dat je voor een tip tegen hem mag schelden.
Sommigen hebben daarbij redelijk succes, maar we zien ook een knul/man die er in zijn indianenoutfit verloren bij staat. Niemand wil met hem op de foto en hij kijkt echt een beetje treurig. Of verderop een oud dametje (een echt oude dametje) op een bankje met een bordje: need a little help. Dus het is ook niet allemaal mooi wat je daar ziet. Maar er zijn er ook die met zijn tweeen op wat lege flessen, plastic jerrycans staan te drummen dat het een lust is. Die hebben daar dan nog de nodige tijd in gestoken om daarop te oefenen. Die krijgen - ook van ons - best de nodige tips.
De show die we op het plafond van Freemont street hebben gezien ging over het nummer van Don McLean: American Pie, the day the music died. Bijzonder, kan niet anders zeggen.
Maar waar was ik, oh ja in de lobby's van Mandalay Bay. We willen nog weer even naar de Strip en proberen naar buiten te komen. We zien een bordje: Train to Excalibur en we denken, die nemen we en dan gaan we vanaf daar verder met de Deuce. Maar dan missen we een volgend bordje van de trein en lopen dan ineens in het Lido-hotel/casino. Een pirdamide-achtig gebouw. Uiteindelijk weten we de uitgang naar de train te vinden. Maar dan zijn we een half uur verder. In de tussentijd hebben we ook daar weer flink wat winkels gezien.
Op de Strip gaan we nog even bij de M&M-shop langs en bij het Food-Court. Bij het laatste nemen we onze eerste hotdog om daarna met een smoothie in ons hand weer verder te gaan.
En als je nu in Vegas loopt, zie je dat oude, oudere en nieuwe gebouwen door elkaar staan. De nieuwere gebouwen zijn allemaal hoog en spiegelend. Dat schijnt nu weer in te zijn. Een daarvan is het nieuwe Aria. Daar willen we ook wel eens kijken of daar ook zoveel winkels zitten. Die zitten er, maar hier van een soort waar wij de prijzen niet eens van willen weten. Ook hier lijken we weer een beetje verdwaald te raken. Maar we komen toch ergens naar buiten. Daar is het erg druk en er is een aardige fontein waar Marja wat foto's wil maken. Dat mag niet en als we doorlopen worden we teruggestuurd, want het is daar een beetje afgesloten. Jeetje wat zou daar aan de hand zijn? Komt er een beroemdheid langs. Iemand had aan het begin van onze vakantie al gezegd, dat Paris Hilton ook in Vegas zou zijn. Wie weet.
Dan zien we een aantal auto's en camera's (van die film-filmcamera's) en belichting en microfoons e.d.. Dus misschien wordt er wel een film geschoten. Na een omweggetje komen we aan de andere kan van de plek waar we eerst stonden en dan zien we een paar figuren die een beetje worden "opgepoetst" door grimeurs enzo. En als we dan goed kijken blijken daar Morgan Freeman, Kelvin Kline, Michael Douglas en Robert de Niro te staan, die klaarstaan om een scene te schieten waarbij ze in een auto moeten stappen. Een engelsman die in dat hotel verblijft weet te vertellen dat het een film is over vier oudere mannen, waarvan de laatste nu gaat trouwen en die besluiten in Vegas een batchelorparty te houden. Last Vegas gaat ie heten en hij verschijnt in de States eind 2013. Dus dan heb je toch wel een rijtje beroemheden naast elkaar staan en dat geeft best een bepaald gevoel.
Wat opvalt trouwens is dat elk hotel, elk casino dat zichzelf een beetje respecteert iets met water heeft. Het getuigt kennelijk (net als in die droge olielanden) van grote rijkdom als je in een woestijnomgeving, zoals waar Vegas inligt, met veel water en fonteinen en watervallen en dergelijke, kan laten zien dat je (of dat hotel) goed boert. Bij ons hotel heb je bijvoorbeeld een golfslagbad met een heus strand (gaan we morgen nog uitproberen).
Misschien is dit een beetje een onsamenhangend geheel geworden, maar dat komt omdat je in deze (nog geen) twee dagen weer zoveel nieuwe indrukken opdoet in deze waanzinnige stad, dat het borrelt van de gedachten over wat we inmiddels allemaal gedaan hebben.
En met ons trouwen morgen zal er misschien nog wel een hoofdstuk(je) aan toegevoegd worden.
Oh ja dat vergat ik nog. Onze kamer is toch ook wel een bijzondere met een heus bubbelbad, waar we - als we vanavond van de Strip terugkomen (ja we gaan er nog maar een keer kijken) - ff lekker in gaan liggen bubbelen.
