Een laatste blik op een boom vol zilverreigers en een paar brutale kolibri’s, die rustig rondom het struikje bij onze camper ‘hummen’ terwijl wij er vlakbij staan.
En dan laten we Moss Landing achter ons, met al zijn dieren en diertjes. Hopen dat Morro Bay een beetje in de buurt kan komen.
We rijden dan langs velden vol met aardbeien, tomaten, boomgaarden e.d. En Del Monte is hier (nog) een grote ‘boer’. Er is zelfs een Del Monte boulevard. Maar volgens Marja gaat Del Monte het gebied verlaten.
Op de velden zie je heel veel Mexicanen rondlopen. En je kunt dan natuurlijk niet uitsluiten dat daar flink wat illegalen tussen zitten. Dat zal wat worden als Trump zijn zin krijgt en deze mensen alemaal worden teruggestuurd naar Mexico. Wie zal dan dat werk daar moeten doen?
Verderop zien we nog veel meer landerijen. En dat in een staat die al jaren kampt met grote droogte. Je vraagt je af of ze wel eens hebben nagedacht over de gevolgen van het verbouwen van allerlei gewassen, die vrijwel allemaal water vragen om te kunnen groeien. En de grondwaterpompen die we zien helpen niet het droogteprobleem kleiner te maken.
Maar ja het uitfaseren van dit soort gigantische bedrijven zal niet zo eenvoudig zijn.
Droog is het hier wel.
Dat levert ook wel weer mooie plaatjes op, als we eenmaal op weg zijn. We hebben eerst nog even een Starbucksje gedaan om weer eens verslagen en foto’s te uploaden en onze mails te checken.
Daarna stuurt onze navigator ons eerst een stuk terug. Zal wel sneller zijn. En we moeten een stuk terug, omdat Highway 1 niet helemaal te berijden is. De brug is inmiddels wel weer hersteld, maar er is nog een mudslide geweest, die maakt dat we moeten ‘omrijden’ over de 101.
Rijden we die ook nog eens.
En dan slaan we, eerder dan ons navigatiesysteem aangeeft, rechsaf de 46 op. Een weg waar op de kaart groene stippen naast staan. Dat betekent dat dit een scenic byway is. En dat is geen woord gelogen.
Het landschap is hier weer heel erg mooi. Ook al is de droogte daar voor een belangrijk deel debet. De drooge zorgt er namelijk voor dat we door een overwegend geel gekleurd gebied rijden. Het gras (of wat daar van over is) is overal geel. Alleen daar waar bomen of een aantal bomen (bos) staan, wordt dat gele land onderbroken door groen.
Daarnaast lijkt het een soort heuvellandschap, alhoewel de ‘heuvels’ echt wel hoger zijn dan de Limburgse heuvels.
En in dat geel zie je af en toe ook zwarte stippen, of meerdere stippen bij elkaar. Dat zijn dan een stel koeien die maar moeten zien waar ze in al dat geel hun eten vandaan halen. Ze zullen ook wel bijgevoerd worden. Overigens hebben ze wel weer de ruimte, deze koeien. En omdat er bomen staan ook een plek om lekker in de schaduw te liggen.
Langs de kust aangekomen, stoppen we bij een plek waar een pad naar een soort van cliffs loopt. Natuurlijk gaan we daar even langs om een en ander van dichterbij te bekijken en wat foto’s te maken. De grond hier laat zien, dat ook de droogte hier aardig thuis houdt. Er zitten overal scheuren in de grond, als bij uitgedroogde klei.
Zelfs een beetje griezelig vind ik. Zeker als je daarbij wat dichter bij de rand komt.
Maar alles gaat goed.
Dan moeten we nog een half uurtje rijden naar onze campground in Morro Bay State Park. We hebben snel onze plek gevonden en zien dat we zelfs water en electriciteit hebben. Toch weer meegenomen.
We lopen dan nog een rondje langs een pad, dat ook weer uitzicht geeft op een soort sloegebied, een sanctuary. Natuurlijk zien we daar o.m. een witte reiger, maar ook een jonge night heron die jacht maakte op een krabje. Heel bijzonder te zien, zoals dat beest staat te wiebelen met zijn lichaam, maar zijn kop bijna stil houdt om dan plotseling toe te slaan.
Vanavond gaat het zowaar een paar druppels regenen. Verwacht wordt dat het morgen weer zonnig zal zijn.
Voor het eten staat er kipfilet met rijst op het menu. Met sla. En ijs toe.