Vandaag moeten we vroeg op, omdat we gaan proberen voor negenen in Moss Landing te zijn. Daar ontmoeten we dan Rick en Mandy, die Marja kent van het Amerika forum en die we bij een Tioga-meating hebben ontmoet. Van hun zouden we ook een paar fietsen overnemen of krijgen?. Maar die vraag hoeft niet meer beantwoord te worden. De fietsen zijn namelijk gestolen in San Francisco. De sloten waren doorgeknipt en de fietsen waren verdwenen.
Dus ik kom vandaag al uit mezelf uit bed voor m’n kopje thee en om een uur of half acht zijn we al weer op pad.
Het is overigens maar een half uurtje rijden van Gilroy naar Moss Landing. En, zoals Marja zegt, ik heb er aardig de gang in. Als er langs de weg borden staan, waarop is aangegeven dat langzaam verkeer gebruik moet maken van de turn-outs als ze meer dan 5 voertuigen achter zicht hebben, hoef ik me daar vandaag niet aan te houden. In de eerste plaats omdat ik hetzelfde tempo aanhoud als de anderen. En in de tweede plaats, omdat – gelet op de drukte – iedereen meer dan 5 voertuigen achter zich heeft en iedereen dus gebruik zou moeten maken van die turn-outs. Een turn-out is overigens een soort vluchtstrook waar langzaam verkeer even aan de kant kan gaan om auto’s voorbij te laten gaan (voor wie dat nog niet begrepen heeft).
Het half uurtje blijkt ook inderdaad een half uurtje. Er hangt nog steeds veel rook in de lucht van de meer dan 20 wildfires in California. Alhoewel wel een stuk minder dan gister. De wind is ook een eind weg.
En om even voor half negen rijden we het parkeerterrein bij de haven van Moss Landing op. Daar ontmoeten we Rick en Mandy, die daar zouden opstappen voor de Whale-watching trip. Alleen heeft Mandy aangegeven ervan af te zien en hebben ze ons gevraagd of een van ons dan mee wil met Rick. Marja is het geworden.
Tegen half tien vertrekken ze. En nadat ik onverrichterzake terugkom van de campground, omdat je pas na twaalven kan inchecken, installeren Mandy en ik ons op onze campingstoeltjes aan de rand van de haven. Het is dan nog lekker warm in het zonnetje. Later steekt er een fris windje op.
Om even over twaalf doe ik een tweede poging tot inchecken bij de campground en we krijgen een mooie plek (voor zover je daar op deze campground echt van kan spreken) toegewezen. Helaas wat ver weg van het kantoor, zodat de gratis wifi, waarmee ze adverteren, een loze belofte blijkt.
Daarna ben ik op tijd terug om de terugkeer van Marja en Rick mee te maken.
Al snel zien we dat Marja het niet zo naar haar zin heeft. En als ze dichterbij komt zien we dat ze zelfs helemaal loopt te shaken. Ze blijkt echt heel erg zeeziek te zijn. Zelfs als ze weer op de kant staat, wat meestal verbetering oplevert, blijft ze misselijk. En dan hebben ze ook nog maar weinig walvissen gezien. Jammer.
En Marja verklaart heilig, dat ze nooit meer gaat whalewatchen.
Rick en Mandy komen nog even afscheid nemen en die vertrekken voor hun laatste paar dagen in Amerika. Zondag vliegen zij weer terug.
Als Marja weer een beetje is opgeknapt, zetten we de camper even goed op zijn plaats, koppelen alles weer aan. We zitten dan even buiten, hoewel er best nog wel een frisse wind waait. Maar in het zonnetje gaat het net. Tussen ons en de camper naast ons staat een plant met allemaal kleine paarsachtige bloemetjes. En ineens zie ik daar een Kolibri tussendoor vliegen. Lang geleden dat we die gezien hebben. Het is er maar eentje, maar wat een schitterende beestjes zijn dat toch. Vleugeltjes die je niet ziet, een halsje dat af en toe geweldige kleuren laat zien en de manier waarop ze voor die bloemetjes hangen om daar hun honing uit te halen. Geweldig. Nog steeds mijn favoriete vogeltje. Echt genieten.
Nadat Marja een hapje heeft gegeten maken we nog een korte wandeling naar de pier, waar dit jaar heel veel zeeleeuwen rondhangen.
Je vraagt je overigens af hoe die beesten met elkaar communiceren. Het enige dat er uit komt is iets van UGH, UGH, UGH etc. etc.
En dan klimmen en klauteren ze ook nog eens over elkaar heen, liggen soms half over een andere leeuw heen, grommen en grauwen wat naar elkaar, spelen/schijnvechten met elkaar in het water of liggen gewoon lekker in het zonnetje op te warmen.
Overigens zijn er toch altijd weer mensen die denken dat ze nog wel een stukje dichter bij die beesten kunnen komen, dan eigenlijk – zeker voor de gemoedsrust van die dieren – zou moeten. Er loopt daar bijvoorbeeld een oma in minirok rond (geen gezicht werkelijk waar), die met haar telefoon foto’s loopt te maken. En zo dicht bij de beesten komt, dat je ziet dat ze klaar liggen om zich uit de voeten (of vinnen, of wat hebben die dieren) te maken.
Gelukkig maakt oma zich zelf even later uit de voeten (wel heel langzaam).
We eten makkelijk vanavond. Namelijk de leftovers van gisteravond van Famous Dave, die we hebben meegekregen in de doggy-bag. Even een paar minuten in de magnetron, een beetje aardappelsalade erbij en klaar is het. Ook wel eens lekker.
Marja ligt er al weer vroeg in na deze voor haar toch wel turbulente dag.
Morgen mag ik alleen op walvis-safari, want Marja krijg ik voor geen geld meer op dat bootje. Hopen maar dat de golven dan wat lager zijn.
Morgen weten we meer.