Ontbijt bij Cracker Barrel. Eens wat anders dan Dennies, maar zeker ook lekker. En Heather, onze waitress doet haar uiterste best het ons naar de zin te maken. In de winkel die hier bij hoort, hebben ze allerlei spullen voor Halloween, maar ook al voor de Kerst. Er draait bijvoorbeeld een heksenbezem rond, die allerlei kreten slaakt. Nog even bij de K-markt naar binnen, een hoesje met toetsenbord voor de I-pad van Marja gekocht. En vervolgens op weg naar de Blue Ridge parkway. Het weer klaart op, dus we hebben goede hoop dat we nu wel de mooie herfstkleuren te zien krijgen. Het is lekker rustig, Columbus-day is voorbij, dus iedereen is weer aan het werk. Dus dat is wel lekker. Alleen zitten we kennelijk niet op de goeie hoogte, want de kleuren blijven een beetje uit.
Heb je zon, zijn we eigenlijk nog te vroeg. Toch zien we nog wel wat mooie sceneries. Ook ontmoeten we bij een van de overlooks, waar nu wel wat valt te overlooken, een vrouw uit Florida, waarmee we even gezellig staan te kletsen. Ze vertelt dat ze een tijdje achter ons had gereden en ons niet wilde opjagen. Daarom probeerde ze steeds afstand te bewaren. Ze gaat wel weer als eerste weg bij dit viewpoint. Maar niet dan nadat Marja haar een klein souveniertje heeft gegeven.
En dan verlaten we de Parkway en gaan op weg naar Stone Mountain State Park. Hopen maar dat er nog een plek is. Ook hier is het laatste stuk van de weg er naar toe weer smal en bochtig. Maar ook nu komen we ongeschonden aan. En gelukkig, er is nog plek. Zelfs voor twee nachten. Alleen moeten we dan wel verhuizen. Maar dat is geen probleem. Als we eind van de middag nog even een stukje gaan fietsen en ik met een noodgang van een helling afrij, ziet Marja aan de overkant een paar herten oversteken. Zachtjes gaan we daarna hun kant uit en dan zien we zes herten (waaronder een jong) in een grasland grazen. Eindelijk weer eens herten. Terug bij de camper stoken we weer eens een vuurtje en ontdooien we een steak. En voor het eerst deze reis lukt het ons een geweldig vuurtje te stoken. Met behulp van twee aanmaakblokken en een ander aanmaakdingetje. Maar het werkt geweldig. Daarna redelijk vroeg naar bed. Was toch wel weer een lange dag.
Als Marja ‘s-nachts even wakker is, ziet ze door een klein raampje, bij het hoofdeinde, drie herten vlak achter de camper staan grazen. Het is een heldere nacht met een bijna volle maan. Dus we kunnen ze goed zien. Geweldig zoiets. We slapen iets langer uit, maken een ontbijtje en gaan dan, volgens plan, de Stone Mountain loop lopen. Deze is ongeveer 4.6 mile lang, zo’n 7.5 km. We gaan om ongeveer kwart voor tien op pad. Eerst richting de top van Stone Mountain.
Vandaar hebben we een geweldig uitzicht over de omgeving. Het is wel een aardige klim. Maar als we aan de andere kant naar beneden moeten, komen we langs heel wat traptreden. En dat ga je op een gegeven moment aardig voelen. En we weten dat we bij de waterval, waar we nu naar op weg zijn, ook nog eens een flink aantal traptreden op moeten. Maar we zetten stug door. We komen daarbij ook nog langs een nederzetting van mensen die daar in het midden van de 1800-erds hebben gewoond. Bijzonder te weten dat daar ooit van die pioniers hebben geleefd.
Wat ons overigens opvalt in het oosten is, dat er zo weinig vogels zitten. Toevallig hebben we vandaag een paar spechten (Woodie Woodpeckers) gespot. Maar zelfs de kraaien laten het zo’n beetje afweten. Verder trappen af (en soms ook weer op). Onderweg maakt Marja nog wat foto’s van cascades in een beekje. En dan komen we bij een aftakking naar de Middle Falls en de Lower Falls. We gaan even kijken. Ook hier moeten we weer steil omhoog en omlaag. Omdat de knieen een beetje opspelen, loopt Marja even vooruit om te zien of het wat is. Blijkt uiteindelijk dat deze waterval niet zo spectaculair is. Terug weer naar het hoofdpad en op naar de Higher Falls. Deze zijn werkelijk schitterend. Het lijkt wel of het water er in slow-motion van af valt. Dat is natuurlijk niet zo. Als we ook daar een aantal foto’s hebben gemaakt en even hebben gezeten, zetten we ons aan de “zware” klim de laatste treden op.
Ik heb ze niet geteld, maar het zijn er zeker 100. We redden het en lopen naar onze camper, die we bij het begin van de trail hebben geparkeerd. Onderweg roept een man naar ons: stick a fork in me, I’m done. Nou zo voelen wij ons ook. We hebben er dan 5 uur wandelen op zitten en zijn mooi op tijd terug om onze nieuwe plek in te nemen. Ik haal tegen vijven nog even een pak brandhout bij de Park Ranger en maak weer een lekker vuurtje. Het gaat ons steeds beter af. We nemen nog even de plannen door voor de volgende dagen en proberen de tv aan de gang te krijgen. Door doorzetten van Marja ontdekken we een knopje, dat ervoor zorgt dat we via de antenne wel een aantal zenders in beeld krijgen. Kijken of er nog nieuws is over de shutdown. Het enige wat we daarover te zien krijgen is dat er een deal in zicht is. Dus gelukkig hebben we dat niet afgewacht bij de Great Smokey Mountains. Tot nu toe is het overigens wel een bijzondere vakantie. Kijken wat de rest ons nog brengt.
