Gister was het Marja’s bad day. Vandaag ben ik aan de beurt om de wilde zeeën hier voor Moss Landing te trotseren. Ik ben vol goede moed. Niet alleen omdat ik nog niet eerder last heb gehad van zeeziekte. Maar ook omdat ik een paar boterhammen heb gegeten voor vertrek en – niet onbelangrijk – voor de zekerheid toch maar een pilletje tegen zeeziekte ca heb ingenomen.
Tegen negenen lopen we naar de haven. Daar maakt Marja een serie (nou ja serie? Misschien wel meer dan 200-300 foto’s) van een zeeotter. Deze doet zich tegoed aan mosselen, die zij vindt op de stenen/keien langs de oever van de haven. Af en toe slaat ze die zelfs kapot met een steenje dat ze op haar borst heeft liggen. Of op die keien langs de oever zelf.
Als ze gegeten heeft begint ze ook nog eens zichzelf op te poetsen. Schattige beesten zijn het.
Dan is het vertrek om ongeveer half tien, na een inleidend gesprekje van onze gids vandaag en het voldoen aan alle formaliteiten.
Het eerste stukje, door de haven, is natuurlijk een fluitje van een cent. Het water is hier nog volledig vlak. Geen golfje te zien.
Wel een hoop zeeleeuwen, otters, pelikanen en meer.
Maar dan de bocht om en recht de oceaan op. Dan merk je onmiddellijk dat het er best wel stevig aan toe gaat. De boot stampt al snel op en neer en heen en weer over de golven. Golven die soms een flink eind boven het bootje waarmee we varen uit rijzen. Daar moet hij in feite gewoon tegenop klimmen om dan aan de andere kant ineens in het diepe te vallen. Bovendien komen er regelmatig ook golven vanaf de zijkant, zodat het bootje ook nog een zeer vervelende rolbewegingen maakt. Samen met het steigeren recht op de golven. Welke evenwichtsorgaan is daartegen bestand?
Voorlopig lijkt het mijne aardig stand te houden. Ik voel me kiplekker en beweeg lekker mee met de bewegingen van het bootje, wat er af en toe bijzonder moet uitzien.
Het duurt even voordat we leven ontdekken. Vandaag zullen we een paar soorten dolfijnen zien. Heel veel vogelsoorten, o.a. de common wurff (of zoiets). Een klein vogeltje, dat wel tot 600 feet (volgens mij zei onze gids dat) kan duiken. En dan heb je het over 180 meter. Ik ga dat nog een keer opzoeken, want dat lijkt voor zo’n klein vogeltje wel heel veel diepte.
En dan komen er walvissen in zicht. Daar wordt direct door meerdere schepen op afgegaan. En dan komt de kunst van filmen en foto’s maken om de hoek kijken. Maar dan op een stampend bootje, dat alle kanten uit bokt en waar je je dus zeker met een hand goed moet vasthouden. De eerste pogingen mislukken dan ook jammerlijk. Af en toe het dek van het schip en af en toe de lucht. Maar daar tussenin gaat nog niet lukken.
Later lijkt het water even iets rustiger en kan ik een redelijk filmpje maken van een walvis die met twee vinnen tegelijk een aantal keren op het water slaat. Gaaf om te zien.
Om te kijken of het filmpje gelukt is speel ik hem even een stukje af.
FOOUUUTTT!!!
Dat moet je dus nooit doen. Je ogen van de horizon afhalen als je op zo’n stampend bootje zit. Dat houdt je evenwichtsorganen heel erg voor de gek.
Direct ben ik dan ook misselijk en vraag ik me af of ik het droog ga houden vandaag.
De gids komt al langs met haar lavendelolie, die je achter je oor moet smeren.
Of dat het is dat helpt of dat ik een keer een aardige boer kan laten (lucht enorm op), het trekt een beetje weg. Niet helemaal, maar genoeg om je iets geruster te voelen.
Ik besluit dan ook maar te stoppen met op het schermpje kijken en soms maar op goed geluk een foto of een filmpje te maken. Dat in de hoop dat je toch nog wat dieren op de foto krijgt.
Een complicerende factor is dat schermpje waar je op moet kijken wat je in beeld hebt.
En als je dan de zon in je gezicht hebt en op dat schermpje kijkt, zie je alleen je eigen hoofd nog maar weerspiegeld in dat schermpje. Wat er door de lens naar binnen komt is volstrekt onduidelijk. Dat ik toch nog erin geslaagd ben dieren in beeld te krijgen mag dan ook wel een wonder heten en heeft niets met mijn vaardigheden als filmer/fotograaf te maken. Gewoon puur mazzel.
Ik vraag ook maar niet hoe lang we al onderweg zijn. Het antwoord zou zo maar kunnen zijn: nog geen uur. En dan moet je nog 3 uur. En dat zou redelijk ontmoedigend zijn als je je zo voelt. Dus ik neem het maar zoals het komt.
En met een zucht van opluchting (zowel letterlijk als figuurlijk) hoor ik de gids op een bepaald moment zeggen dat we weer richting haven gaan en hoop, dat haar belofte dat we, als er nog wat gezien wordt, daar nog wel gaan kijken, niet hoeft te worden nagekomen. Het laatste stuk weet ik zelfs nog even een tukje te doen, alhoewel dat ook kan worden toegeschreven aan het reispilletje.
Een half uurtje later, schat ik in, kan ik weer voet aan vaste wal zetten. En dat voelt wel weer lekker aan. Bij de camper gekomen neem ik wel even een pilletje voor de hoofdpijn die zich tijdens de toer heeft ontwikkeld.
Terwijl ik op zee ben, loopt Marja op het strand en in de haven met haar camera. Het walhalla voor haar, zoals ze zelf zegt, en schiet daar weer veel foto’s
‘s-Middags krijgen we namelijk bezoek van Bert en Sjoukje de Vries. De mensen die we al een keer eerder in Anza Barrego hebben ontmoet, waar ze ons ook zijn komen opzoeken. Het wordt een gezellige middag, waarin we van alles bespreken: van kinderen, kleinkinderen, Trump, fotografie, werk, pensionering etc.
We sluiten de middag af met een wandeling naar de pier, om daar de verzamelde zeeleeuwen te bekijken en voor wat Sjoukje betreft, uitvoerig te fotograferen.
We nemen hartelijk afscheid als ze richting de zoon van Bert, die hier in Amerika woont, vertrekt.
Wij moeten dan nog bedenken wat we gaan eten. We doen maar weer eenvoudig met een beefstew (uit blik) en aardappelpuree (uit een zakje: maar wel erg lekker).
IJs toe en we zijn weer voldaan.
Rest nog het bewerken van de foto’s en het schrijven van het verslag. Bij deze.
Morgen een dagje Monterey. Nieuwe data kopen voor onze mifi en nog wat aanvulling voor de ijskast halen. Want die begint aardig leeg te raken.