Vannacht even wakker geweest. Weet niet waarvan. En vanochtend word ik wakker van een vreemd geluid. Een geluid dat we nog niet vaak eerder hebben gehoord op onze rondreizen in Amerika. Eerst denk ik nog dat er een paar vogels over het dak van onze camper lopen te trippelen. Maar dan realiseer ik me wat het is: REGEN!!! We weten dat bewolkt en kans op een bui voorspeld is, maar toch. Dat was gister en eergister ook voorspeld toen we op de walvisjacht gingen en in LA rondhopten en toen was het ook de hele dag mooi weer.
En zie, de regen houdt rond een uur of zeven op en zal zich de hele dag niet meer laten zien. Alhoewel hij nog wel even dreigde door te zetten.
We beginnen onze dag rustig. We willen een fiets huren en dan naar Santa Monica fietsen en terug. Ongeveer dertig kilometer. Maar met een uur of 6 te spenderen moet dat toch lukken. En omdat de fietsverhuurder - volgens het pamflet bij de camphost - pas om 11 uur open gaat hebben we wat tijd “voor onszelf”.
De fietsverhuur zit op een kleine kilometer van ons vandaan. En om even tegen half elf aan we op pad, op onze teenslippers. Want ja op een fiets kun je best trappen met teenslippers. Om 5 over half elf, misschien iets later, staan we bij de fietsverhuurder voor de deur. Natuurlijk is die er nog niet, want het is nog geen 11 uur. Dus brengen we onze tijd door met Marja die even voor strandwacht speelt bij een van de cabins waar de beachboys normaal gesproken uithangen. Heb ik al gezegd, dat deze mooie jongens (en dames?) er niet meer zijn nu het seizoen kennelijk voorbij is.
Tegen elven gaan we weer terug naar de fietsverhuurder. Maar die is er nog steeds niet. Om 10 over elf is hij er nog steeds niet en we zijn bang dat hij denkt dat ie toch niets verhuurd en dat ie niet gaat opdagen. Wat te doen.
Marja oppert, misschien is het niet zo ver lopen naar Marina del Rey, waar een Starbucks is, waar we met onze laptop de site kunnen updaten (die laptop hebben we nl. in een rugzak bij ons).
Dus we gaan op pad, nog steeds op onze teenslippertjes, en lopen over het fietspad, dat ze hier zo’n beetje langs de hele kust op het strand hebben liggen. En waar heel veel mensen lopen te wandelen, fietsen, racen, joggen en zo meer.
Het blijkt toch wat verder dan we denken, maar we zetten stug door. En na anderhalf uur ongeveer bereiken we Fishermans Village met een aantal winkeltjes die allemaal dicht zijn. Dus dat schiet ook niet op. En wat erger is: geen Starbucks. Waarschijnlijk zit die helemaal aan de andere kant van de haven en er is geen brug naar de overkant. Dus we besluiten een hapje te eten, wat water in te slaan en terug te gaan. Anderhalf uur terug dus. En nog steeds op onze teenslippertjes.
En dan zien we een zwarte dreigende lucht die onze kant uit lijkt te komen. Dus we gaan proberen het in minder dan anderhalf uur te doen. Dus flink de pas erin. Aan het begin kunnen we onze collectie met wildlife weer uitbreiden, want dan zien we een klein slangetje ons pad kruisen. Als Marja dichterbij komt maakt het slangetje zich snel uit de voeten (dat kan natuurlijk niet, maar ...) Uiteindelijk blijkt het met het weer allemaal loos alarm te zijn en blijft de bui achter de bergen hangen. Later zien we op het nieuws op dat superscherm in onze camper, dat het op andere plaatsen in LA aardig noodweer is geweest.
Op de terugweg gaan we ook nog even kijken of de fietsverhuurder nog verschenen is. En ja hoor, meneer zit doodgemoedereerd op zijn stoeltje voor zijn tent. Het is een Mexicaan die beweert om ongeveer 5 over 11 te zijn aangekomen vanochtend, nou echt niet. Toen waren wij er nog en hij niet. Maar wat doe je er aan. Wel ons dagje Santa Monica door de neus geboord. Voor straf kopen we een ijsje bij hem.
Dan is het - gelukkig - nog maar een klein stukje naar de camper, waar we aardig moe ons op de bank laten vallen.
We zijn overigens allebei aardig gekleurd zo in de zon over het strand. Dus lekker bruin als we straks weer terug zijn in Nederland.
In de avond gaan we nog een keer kijken of er nog dolfijnen langszwemmen en Marja ziet er inderdaad nog eentje. We zien ook nog een vlucht van wel twintig pelikanen langskomen in V-formatie. Een imposant gezicht.
Door onze wandeltocht zijn we toch wel moe en van de weeromstuit vergeet ik nog die avond het verslag te schrijven. Dat doe ik nu, terwijl we in een aardige storm op de campground van Anza Borrega staan en flink staan te schudden. Maar daarover meer in het verslag van dag 10.
