Gewone tijd op, zo rond half zeven. Vandaag gaan we switchen van campground. Daarom willen we vroeg op pad, omdat je voor first come – first serve het liefst vroeg op de campground bent. Dit om het risico te vermijden, dat er geen plek meer is.
En om even half acht rijden we de campground af. We hebben een rit van ongeveer 40 km voor de boeg, dus ongeveer een half uur.
We zien bij de campground aangekomen, dat er een bordje staat ‘full’, Maar we zien ook veel campers de campground verlaten. Dus we denken dat we een goede kans hebben op een plekje.
De campground met de full-hook-ups is wel helemaal vol. Dan maar zonder stroom en water van de campground. We hebben onze eigen bij ons.
We krijgen I172 toegewezen. Een plek in een loop waar het gebruik van generators niet toegestaan is. Wel zo lekker, want die dingen maken nogal een herrie. En sommige mensen generen zich niet zo’n ding soms uren achter elkaar te laten draaien.
Zeker als het warm is en ze de airco willen gebruiken.
Als we gesetteld zijn en even gezeten hebben, maken we eerst een korte wandeling naar het meer. En vandaar lopen we nog een stuk verder naar de Marina, voordat we op onze schreden terugkeren en vrijwel dezelfde weg weer teruglopen, omdat we anders niet zouden weten hoe we weer bij de camper moeten komen.
Dan gaan we op pad om het park wat verder te ontdekken.
We doen rustig aan anders mis je zo maar wat herten of zoiets. Voorlopig zien we echter niets. Wat ons wel opvalt is, dat er ineens veel meer geel en andere kleuren bijgekomen zijn. Waarschijnlijk vanwege de koude nacht. En we zien een plek, die we morgen nog wat beter op de foto willen krijgen, omdat het daar heel erg mooi is met al die kleuren.
We zijn afgeslagen naar Jenny Lake. Misschien dat daar wat te zien valt. We komen daar op een scenic byway terecht. Maar er staan zoveel bomen aan beide kanten, dat we al snel het gevoel hebben dat we op een ‘zieniks’ byway rijden (deze is van Marja).
Dan komt er een viewpoint. Zo te zien al erg druk. Er staat net voorbij de ingang een camper met de ‘woon’deur open. Dus daar moet ik voorzichtig omheen draaien. Het is nogal krap, dus op een gegeven moment sta ik weer even stil om te kijken of het allemaal goed gaat. Ook omdat er nogal wat mensen rondlopen.
Ik hoor ineens een gekreun en een bonk. En dan ligt er zomaar een oudere man dicht voor mijn voorwiel op de grond. Alsof hij uit de lucht gevallen is. Marja dacht dat ik wat raakte, maar dat is gelukkig niet zo. Ik denk dat de goede man het trappetje van de camper gemist heeft. Zijn vrouw en een paar omstanders komen er gelijk op af en helpen de man uiteindelijk weer overeind. Hij gaat wel hinkend de camper weer in. Gelukkig zien we hem later weer achter het stuur van de camper zitten, dus het valt zo te zien wel mee.
Wij gaan, na even rondgekeken te hebben, ook weer verder.
We rijden nu door een landschap van uitgestrekte vlaktes, wat lagere glooiende bergen met daarachter het massief grijze gebergte van de Tetons. Op een informatiebord bij een van de viewpoints lezen we, dat deze bergen zich inderdaad nog aan het vormen zijn. Onder andere doordat aardbevingen ervoor zorgen, dat één deel omhoog gestuwd wordt en het andere deel zich omvormt tot een vlakte. Ik heb even om me heen staan kijken, maar daar merk je (gelukkig) toch weinig van. Eén van die aardbevingen zou namelijk ooit een kracht van 7.2 op de schaal van Richter hebben gehad. En dat is best fors. Maar dat was geloof ik een aantal 10 duizenden jaren geleden. Neemt niet weg, dat dit proces dus nog steeds gaande is.
We rijden dan door naar Jackson. Een touristisch plaatsje, dat pretendeert een oude cowboystad te zijn. Met houten sidewalks en van die overdekte houten doorloopjes (ik weet even geen ander woord). We gaan daar heen omdat ze daar een Starbucks hebben. En niet alleen om de koffie, maar ook omdat ze daar internet hebben en we daar bereik hebben op onze telefoon. Dan kunnen we weer even het laatste nieuws tot ons nemen. Onder andere over de hurricane, die South en North Carolina zal treffen.
De mailbox is ook aardig volgelopen en ik check even mijn bankrekeningen of ik nog genoeg geld heb voor de rest van de vakantie ;-).
Ook kijk ik nog even op CNN en Youtube hoe het met de regering van Trump is gesteld. Dat wordt er kennelijk niet beter op, met – volgens de laatste berichten – z’n 8 ‘leugens’ per dag.
Op de terugweg nemen we een andere route langs de Gros Ventre weg, die langs de Gros Ventre river loopt. Hoe komen ze op die namen? Het lijkt hier overigens wel licht Frans georiëneerd, met o.m. een plaats die Montpellier heet.
Langs deze weg zien we een grote groep mensen, veel met kijkers en camera’s geïnteresseerd naar de overkant van de rivier staan kijken. Daar moet iets te zien zijn. We zetten de camper langs de kant en lopen naar de groep mensen toe.
Dan blijkt dat er aan de overkant van de rivier in de schaduw van wat bosjes een kolossale mannetjes-Moose ligt. Het kost even moeite om hem te ontdekken, maar door zijn gewei (Rack of antlers zoals ze die hier noemen) waar zonlicht opvalt, zien we hem uiteindelijk. Een echt indrukwekkend wezen, met een geweldig grote kop. En dat gewei (misschien is het ook beter om het Rack te noemen) is echt enorm. Zoals ik al zei: een indrukwekkend wezen.
Dan lopen er wat andere mensen op ons af. Die laat ik gebruik maken van onze verrekijker en die vertellen ons jaloers makende verhalen. De dag ervoor waren zij namelijk op deze zelfde plek en toen liep er een vrouwtjes Moose, met 2 jongen op nog geen 10 meter afstand bij hun langs. Een ander verhaal van een paar dagen terug (of was dat langer geleden?), was dat ze aan het wandelen waren en ineens geconfronteerd werden met 4 bearcups. De moeder was even niet te zien, maar die kan dan nooit ver weg zijn. En met 4 cups is zo’n moeder echt levensgevaarlijk. Dus ze hebben gemaakt dat ze wegkwamen.
Dat overkomt ons nou nooit hè! (Gelukkig maar zou ik bijna zeggen).
Ook vertelden ze, dat er op een campground een eindje verder langs deze weg, niet verrassend Gros Ventre genoemd, zelfs Mooses over de campground lopen. En wij zouden wij niet zijn als dat aanleiding moet zijn om onze laatste nacht op deze campground door te brengen. Dus daar gaan we overmorgen proberen een plek te bemachtigen.
Dan nemen we afscheid van de Moose en rijden verder de Antilope Flats Road in. En daar treffen we zelfs een kudde Bison’s. Dus daar worden ook wat foto’s van gemaakt uiteraard. We moeten tenslotte kunnen bewijzen, dat wat ik schrijf ook klopt.
Als we dan weer de hoofdweg opdraaien zien we een eind verder ook weer een kudde Pronghorns. Dus dat maakt het gemis aan wildlife van de afgelopen dagen wel weer enigszins goed. Een beer hebben we alleen nog niet gezien.
Dan rijden we terug naar de camping, waar we macaroni op het menu hebben staan. Bij vergissing maken we zowel het gehakt als een blikje spam open om door de macaroni te mengen. Dat wordt wat erg veel. Dus stelt Marja voor de helft van het gehakt (nadat het gebraden is) met de Spamblokjes, die inmiddels gesneden zijn in de vriezer te stoppen. Kunnen we dan later weer gebruiken met de macaroni die nog over is.
Als de macaroni klaar is zetten we die even opzij, want we willen de zonsondergang bij het meer gaan bekijken. Dus op pad maar weer. We zijn overigens niet de enigen, die naar het meer lopen. Het wordt redelijk druk op het kiezelstrand.
Als hier een beer op ons af zou komen hebben we in ieder geval voldoende munitie om de beer mee te bekogelen. Want veel van de ‘kiezels’ zijn wel zo groot als honkbalballen.
Jammer genoeg levert deze plek ook niet helemaal de zonsondergang waar je op hoopt. Dus terug naar onze macaroni-maaltijd. Die laten we ons heerlijk smaken. Je wordt toch wel hongerig van dit soort dagen, waarbij je op je gemak toch flink in de weer bent.
Ik neem dan nog een douche. Nou ja, dat valt nog niet mee met dat p.sstraaltje dat uit het douchekopje in de camper komt. En dan is het al weer bedtijd, vermoeiend als dagen zoals deze uiteindelijk toch zijn.