Weer vroeg op. En we gaan op pad naar de Lost Dutchman (eigenlijk een Duitser volgens de verhalen) Statepark. Een ritje van helemaal niks. We hadden er gister ook naar toe kunnen rijden, maar zoals ik gister scheef: af en toe zoeken we een KOA-campground op om onze kleren te wassen.
Voordat we naar het Statepark rijden gaan we eerst nog een paar boodschappen doen. En we beginnen het te leren, dat we nu al - nog tien/elf dagen van het eind van de vakantie af - in de gaten gaan houden hoeveel we nog nodig hebben. We willen niet net als het eerste jaar nog 20 blikjes frisdrank en ik weet niet wat nog meer bij Road Bear achter laten. Starbucks is aan de overkant, dus doen we die ook nog even aan, met onze laptop en Pad’s onder de arm (internet is traag). Dan besluiten we om alvast naar de OK-corral te rijden om onze rit voor morgen te bespreken.
Eerst zien we niemand en hadden we het winkeltje leeg kunnen halen. Dan komt er een alleraardigste meneer, die vraagt of hij ons kan helpen. Als we aan de praat raken over onze trip geeft hij ons ook weer een aantal adviezen over de omgeving waar we doorheen zullen rijden. En behalve de kou brengt ons dat nog wat meer aan het twijfelen of we nog wel via Show low en Flagstaff zullen rijden.
We spreken af voor morgen 10.00 uur en het ziet ernaar uit, dat we dan maar met zijn tweetjes zullen zijn (en de gids natuurlijk).
In het winkeltje ligt ook nog een heel mooie ketting, lapis-schakels en een mooi paardje als hanger, met mooie kleurtjes. Morgen besluiten we of we hem zullen kopen als huwelijkskadotje voor Marja.
Voordat we naar de campground rijden brengen we nog even een bezoek aan een oud mijnstadje dat zo goed als tegenover de ingang naar de campground ligt. We lopen daar evenrond. Maar zoals zo vaak op plaatsen waar het toch wat drukker is, gaan we ook weer vrij snel naar onze camper terug. Voordat we dat doen lopen we nog even binnen in het oude stationnetje en op het moment dat Marja de deurknop vastpakt wordt de TOETER op het treintje geblazen. Marja schrikt zich wezenloos en ik sta ook even stijf. Later die dag horen we steeds (op het hele uur) dat er kennelijk ook een show wordt gespeeld, waarbij misschien wel het treintje (waar je als toerist in kan meerijden) door boeven wordt overvallen, met een hoop geschiet erbij.
Dan naar de campground/statepark. Als de mevrouw aan het begin van het park ziet welke plek we hebben gereserveerd roept ze enthousiast dat dat een hele mooi plek is. Ja, dat hoopten we al en dat is ook waarom Marja hem uitgekozen heeft. En het is inderdaad een geweldige plek. (Behalve dan wat betreft het hotel(letje) dat iets verderop ligt en waar de hele dag de generator staat te draaien. Maar we kijken uit op de Superstition Mountains. Een massieve berg (daarom noemen ze dat soms ook wel een bergmassief?) met weer van die glooiende hellingen er tegen aan. Is dat allemaal spul dat door erosie van die bergen afgekomen is, vraag ik me elke keer weer af. Ik moet er toch eens wat over gaan lezen.
Overigens zijn we iets te vroeg op de campground en de camphost geeft aan, dat mogelijk de plek nog bezet is. Gelukkig is ie dat niet, zodat we de camper direct neer kunnen zetten. Als we nog bezig zijn komen de camphosten, meestal wat oudere mensen, vaak als paar (?), naar onze camper en vertellen ons dat er nieuwe mensen in aantocht zijn en dat de plek dan vrij moet zijn (vrijvertaald). We laten hem weten dat wij the new people zijn. Als hij dat hoort loopt hij naar de vrouw in het golfkarretje roepend: they are the new people, they are the new people. Alweer een probleem opgelost.
Op een kaartje dat we hebben gekregen, zien we dat er een aantal hikes te lopen zijn en we willen nu toch wel weer een stukje lopen. Dus besluiten een trail te gaan lopen, die ongever 4 miles (6,4 km) lang is. Loop je dus - met die hoogteverschillen - waarschijnlijk wel anderhalf of twee uur over. We gaan om half vier weg, dan hoeven we ons niet zo te haasten om voor het donker weer beneden te zijn. Bovendien nemen we nu wel ons zaklampje mee.
Op het kaartje zien we ook, dat je een eindje op weg, ook rechtdoor kan steken en dan kan klimmen naar een plek op zo’n 1800 meter. Die besluiten we te nemen. Op zich loopt dit nog best relaxed. Maar als we een eind opgeschoten zijn wordt het pad toch steeds steiler en moeten we af en toe ook best een beetje over rotsblokken omhoog klauteren. Panorama Trail in Yosemite komt in onze herinnering, alleen in omgekeerde volgorde. Maar we moeten nog terug ook.
En zoals zo vaak wegen de laatste loodjes ...... Als we op een plek komen waar het pad weer een beetje omlaag loopt zegt Marja dat ze het eigenlijk wel mooi vind, maar ik dring aan om nog een klein stukje verder te lopen. Dat doen we en dan vinden we een plek waar we even kunnen zitten en onze druifjes op kunnen eten. Marja maakt met de zelfontspanner nog een paar foto’s, waarbij ze af en toe snel moet zijn, ook al lijken 10 seconden af en toe lang.
Daar boven hebben we overigens spectaculaire uitzichten, waarbij we zelfs helemaal tot Phoenix kunnen kijken, waarvan de skyline tegen de avondhemel zien afsteken.
Na een kwartiertje gaan we weer op pad naar beneden. En ook al moet je wel uitkijken waar je je voeten zet, gaat dit toch een stukje makkelijker. Na bijna twee uur lopen zijn we dan weer bij de camper, waar ik snel de kooltjes opstook (voor de steak) en op de televisie het kanaal voor wedstrijd zes van de Giants tegen de St.Louis Cardnals (de winnaars van vorig jaar van de worldseries).
Marja heeft niet zoveel trek en het begint wat duidelijker te worden, dat ze misschien toch een griepje onder de leden heeft. Even goed in de gaten houden.
Overigens hebben we vanavond weer een aardig rood zonnetje, maar dat lijkt snel voorbij te zijn. Als we dan nog even buiten zitten, zeg ik tegen Marja dat het toch nog wel aardig rood begint te worden. Als ze omkijkt springt ze onmiddelijk op om haar camera te pakken en ik pak de mijne. En dan krijgen we een zonsondergang voorgeschoteld die we als de mooiste tot nu toe bestempelen. En we krijgen iets te zien, dat we allebei ook nog niet eerder hebben gezien. Een heel eind weg zien we namelijk de zon achter een bergketen verdwijnen en dan zien we ineens langs de rand van één van de bergtoppen een gouden randje verschijnen. Alsof er een kerstlampenversiering langs is gelegd. En dat ziet er echt waanzinnig mooi, maar ook bizar uit.
Daarna kijk ik nog even naar een paar innings van de wedstrijd, Giants winnen met 6-1 en staan nu weer gelijk met de Cardinals, zodat er een zevende en beslissende game moet komen.
En dan is het weer vroeg bedtijd.