Zoals eigenlijk elk jaar is de eerste nacht in ons hotel een staccato-nacht. We zijn allebei zo’n beetje elk uur wel wakker. Maar met het gevoel, dat je al een hele tijd geslapen hebt. Maar als je om ongeveer half elf naar bed gaat (en heel snel in slaap valt) en om half twaalf al weer wakker bent en denkt dat je zeven uur geslapen hebt, raak je toch wel een beetje gedesorientieerd. Dat wordt wel wat minder als je ook om 1 uur, 2 uur, 3 uur, 4 uur en om 5 uur wakker wordt.
Om zes uur gaan we er dan ook maar uit (Marja is al aangekleed tegen die tijd) en besluiten we vroeg te gaan ontbijten bij IHOP. Dan is het nog lekker rustig, zowel op de weg als bij IHOP.
Vandaag staat verder boodschappen op ons to-do-lijstje. Maar na ons heerlijke ontbijt moeten we natuurlijk eerst ons huis op wielen voor de komende weken ophalen. We worden daarbij geholpen door de man die ons vorig jaar ook bij het terugbrengen heeft geholpen (toen met dat luifel, dat op het dak had gelegen).
En onze doos staat er gelukkig ook nog, dus dat is ook geen probleem. De omvormer, de bbq, kussentjes e.d. zijn weer te gebruiken.
Ook de campingstoeltjes staan er gelukkig nog. En we krijgen zijn toezegging dat we ook dit jaar die doos en stoeltjes weer mogen laten staan, voor als we volgend jaar weer in Vegas beginnen om Yellowstone te bezoeken. Als Marja vervolgens een pak stroopwafels voor de man neerzet snelt hij om de balie heen om haar hartelijk te bedanken. En hij komt aanzetten met een Road-bear-knuffel-beertje voor Marja. Onze mascotte voor dit jaar.
En de man, die vertelt oorspronkelijk uit Spanje te komen, ondanks zijn duitse accent, heeft er zin in om ons alles uit te leggen. Alhoewel hij ervan uitgaat dat hij minder van de camper afweet, dan wij, die al zo vaak daarmee hebben rondgereden.
Hij legt uit, dat hij jaren geleden een huis heeft gekocht in Amerika en ook nog geld op de bank heeft staan. Als gevolg daarvan heeft hij vrij makkelijk zijn Green Card gekregen.
In Europa heeft hij nog een travel-agency draaien (waarschijnlijk met zetbazen die het voor hem regelen). Daarom heeft hij in eerste instantie geen werk in Amerika. Totdat zijn vrouw tegen hem zegt dat ie ook moet gaan werken, in plaats van aan de rand van het zwembad bij zijn huis met een drankje in de hand wachten tot zijn vrouw thuiskomt.
Hij vertelt ons ook, dat de baas erg happy met ons is. En we krijgen bijvoorbeeld extra handdoeken en extra pads voor het toilet. We voelen ons lichtelijk gepamperd. Maar we zijn natuurlijk ook wel behoorlijk vaste klant inmiddels bij Road Bear.
Als we terug zijn van ontbijt en boodschappen doen wordt het al aardig warm en zetten we de airco aan. Ik heb vandaag geleerd dat je hier in Amerika of: “airconditioning” of “ac” moet zeggen. Als je ‘airco’ zegt begrijpt men niet wat je bedoeld.
En dat is toch wel handig als je moet uitleggen aan de dame bij Road Bear, dat de airco ‘raar’ doet. Daar kwamen we achter na het aanzetten van de airco. Hij valt af en toe uit, maar blijft dan wel brommen zonder te koelen. Of hij valt eventjes weg om dan weer aarzelend op gang te komen. Das niet goed.
En we hebben een la die niet meer wil sluiten. En dat is vervelend als je door een bocht rijdt, want dan schuift die la heen en weer op het ritme van de bochten. En dat kan heel irritant zijn.
Dus zijn we nog even naar Road Bear gereden. Gelukkig zat in de planning, dat we vandaag nog in Vegas zouden blijven en pas morgen echt aan de reis met de RV beginnen. Kost je wel weer tijd, maar allah we zijn op vakantie.
Nadat de onduidelijkheid over de airco bij de dame van Road Bear is opgehelderd gaan we even testen wat de airco doet. En als ze hem aanzet, zul je altijd zien, begint ie gewoon te blazen, zoals een gezonde airco wordt geacht te doen. “Sounds normal to me”, zegt de verder wel aardige mevrouw. Maar gelukkig, na een paar minuten wachten slaat hij toch af en begint weer te kreunen. Het bewijs is geleverd.
We laten de camper achter bij Road Bear om de boel te fixen en gaan met onze huurauto (gelukkig hebben we die ook nog) nog even wat vergeten boodschappen doen en kijken of we een Mifi (mobiele hotspot) kunnen kopen bij de Walmart. Want bij AT&T is zo’n apparaat zeker twee keer zo duur. En als je dan door de Walmart loopt zie je toch nog weer andere dingen die je ook nog nodig hebt, dus haalt Marja toch nog maar even een kar.
Daarna weer terug naar AT&T, want die heeft dan weer prepaid-‘plans’ zoals ze die noemen en die kunnen dat gelijk even voor je installeren op je mobile hotspot.
Zo gezegd zo gedaan, hoopten we. Maar ze laten ons daar helpen door een alleraardigste jongedame, die daar kennelijk als apprentice rondloopt en dit nog niet eerder gedaan heeft. Haar baas probeert haar uit te leggen hoe het allemaal werkt. Maar in het tempo van de deskundige, dat een onervaren iemand nooit kan volgen, met als gevolg dat het allemaal toch even langer duurt dan je verwacht.
Maar uiteindelijk hebben we een werkende hotspot met 5 g data. We gaan zien hoever we daarmee komen.
Dan is het tijd om terug te rijden naar Road Bear om de camper weer op te halen. Hij staat al weer vooraan als we komen aanrijden. Dus het zal wel gelukt zijn. De aardige dame loopt nog even mee om te kijken of het inderdaad onze camper is, want ze heeft eerder al een melding gekregen dat we de camper al hadden opgehaald. Dus ze is een beetje verbaasd maar het is de onze. En de airco doet het, en de la gaat weer dicht.
Terug naar de campground (Sams Town). Boel weer installeren en even een verslagje schrijven, terwijl de airco heerlijk blijft doorblazen. Want het is nu denk ik dik in de 30 graden.
Straks gaan we eten bij de Red Lobster en nog even een paar dollars stukslaan in het casino.
Wat wel bijzonder is, is dat we de hele dag vandaag op geen enkele manier in het dagelijkse leven hier worden geconfronteerd met de vreselijke gebeurtenissen van gisteren. Een gebeurtenis die iedereen verbijsterd laat: wat bezielt iemand om zoiets te doen? Je kan er gewoon niet bij me je verstand.
Misschien is dat ook wel wat ervoor zorgt, dat men in het dagelijkse leven ‘gewoon’ verder gaat.
‘Life goes on’ heet dat dan, alleen niet voor iedereen.
Voor ons staat morgen een korte rit naar Valley of Fire op het programma. En nog een paar boodschappen, zoals houtskool voor de barbecue.
We houen jullie op de hoogte.