Ontbijt bij IHop in San Luis Obispo. 20 Minuutjes rijden en dan zijn we er. Deze IHop valt alleen wat tegen. Normaal word je direct bij binnenkomst door iemand welkom geheten. Maar nu stonden er twee dames eerst hun gesprek af te ronden voordat er een naar ons toe kwam. Oké, valt toch wel mee. Zo lang duurde dat ook weer niet.
Maar als we onze bestelling hebben geplaatst duurt het ongewoon lang voordat ze worden gebracht. En dan in eerste instantie nog maar een deel. De French toast die we allebei hebben besteld, komen zo’n vijf minuten later. Dan is de rest al bijna koud.
En aan een banaanschijfje bij Marja zit er nog een stukje bruin van de steel. Dat zou toch niet moeten. Deze krijgt dan ook maar een kleine tip.
Gelukkig zit Starbucks vlakbij. Dus daar dan maar even een lekker bakkie halen en het internet van Starbucks maar weer eventjes gebruiken.
Daarna even nog een paar boodschapjes doen bij Ralphs. En Marja loopt nog even bij Kohl’s binnen, terwijl ik de boodschappen naar de camper breng.
Dan gaan we op weg om de plek op te zoeken langs Highway one, waar we 9 jaar geleden de seaelephants op het strand hebben zien liggen. Dat moet ergens in de buurt van Hearst Castle zijn. En dat klopt nog aardig ook. Dat kasteel staat overigens heel hoog boven op de top van een berg langs de weg. Ziet er knap imposant uit. En in het terrein hiervoor lopen niet alleen koeien, maar ook Zebra’s. Met dat gele gras, dat ook hier uiteraard aaanwezig is, had het net zo goed een savannah in Afrika kunnen zijn. Op de terugweg wil Marja hier nog wat foto’s van de zebra’s maken.
Een paar mijl verder ligt inderdaad het strand met de zeeolifanten. Kennelijk trekken die dieren steeds meer publiek. Want vergeleken met 9 jaar geleden hebben ze hier veel extra paden aangelegd om langs het hele strand de dieren te kunnen bekijken. Waarschijnlijk om te voorkomen dat mensen zich op het strand zelf wagen en de dieren opjagen of misschien zelf gevaar lopen. Een mannetje (nou ja tje) kan wel 2300 kilo wegen en ze zijn – volgens de verhalen – sneller dan je zou verwachten.
Veel actie moet je overigens niet verwachten van ze. In het algemeen liggen ze toch vooral heel lui te zijn in de zon.
Als we hier voldoende foto’s hebben gemaakt gaan we terug richting Morro Bay. Het is redelijk rustig hier, omdat er vanuit het noorden geen verkeer kan komen vanwege een mudslide, die nog opgeruimd moet worden.
Langs de weg tegenover Hearst Castle is een parkeerplek, waar we stoppen voor de foto’s van de zebra’s. Dan zien we dat een man, die ook foto’s maakt van de zebra’s, wordt benaderd door een paar eekhoorns. Ze komen zo dichtbij, dat ze zelfs aan zijn schoenen kunnen ruiken. Als dat niets oplevert aan eten, rennen ze naar Marja. Die moet ze uiteindelijk zelfs met de camera van zich afhouden.
Als er dan ook nog een wesp aan te pas komt, maakt Marja dat ze weer in de camper komt.
Dan wordt weer koers gezet naar Morro Bay. Weer even bijkomen van de rit.
En dan is het al weer bijna tijd voor het eten. Macaroni met saus, aangevuld met SMAC. Kent iemand dat nog? Lekker hoor. En hier in Amerika hebben ze zelfs SMAC in diverse smaken.
Na het eten gaan we op weg voor de zonsondergang. Dat kan het beste vanaf boven op een rots een eindje verder op. Onderweg zien we een gier laag overvliegen. Daar baalt Marja een beetje van. Want ze wil nog altijd graag een gier van dichtbij fotograferen. Alleen heeft ze nu de goede lens daarvoor niet bij zich. Zul je altijd zien.
En als we bovenop die rots staan te wachten op de zonsondergang wordt het nog erger. Want dan zweven er ineens meer dan acht gieren boven ons op kleine afstand. Dus dat zou een mooie gelegenheid geweest zijn.
De zonsondergang lijkt niet veel te worden en omdat er een koude wind staat besluiten we die niet af te wachten.
Als we weer beneden staan vraagt een man aan ons of we de zonsondergang gister gezien hebben. Marja zegt van nee, stelde niet veel voor. Stelde niet veel voor zegt de vrouw. Wij hebben hem wel gezien en vlak nadat de zon achter de horizon verdween ‘the sky exploded in a red colour she had never seen before’ laat ze ons weten. Marja wil er niet van horen.
En als klap op de vuurpijl zien we vlak daarna een visarend vliegen en in een boom landen. Een visarend die Marja òòk nog graag wil fotograferen. Maar één: ze heeft dus de verkeerde lens bij zich. En twee: het wordt inmiddels al te donker voor een goeie foto.
Hopen dat hij morgenochtend ook nog in de buurt is.
Terug naar de camper dan maar voor een lekker bakkie koffie met een plak cake.
Morgen gaan we op weg richting Mojave Desert. Kijken hoe ver en waar we morgen uitkomen.