Vandaag gaan we onze huurauto halen. Daarvoor moeten we naar het vliegveld. Deze keer laat onze navigatie ons geen vreemde capriolen uithalen of ‘alternatieve’ routes rijden.
Bij het vliegveld aangekomen kijken we rond waar we de camper kunnen neerzetten. “Daar” zegt Marja naar rechts wijzend. Zij heeft daar al een bord gezien waarop staat aangegeven, dat we aan de kant onze camper mogen neerzetten. Ik heb dat bordje dan nog niet gezien en vraag me in eerste instantie dus af waar Marja naar wijst. Maar als ik dan ook het bordje zie begrijp ik het.
Dan is het even zoeken naar de ingang van de verhuurbedrijven. Maar na een korte besturdering van een bord waarop dat aangegeven staat hebben we Alamo snel gevonden.
De man die ons helpt is allervriendelijkst en vertelt ons onder meer, dat hij net terug is uit Griekenland. Hij heef ook nog een aanbieding voor ons voor slechs $ 89,— meer kunnen we een upgrade krijgen naar een Range Rover. En dan hoeven we niet voor de tweede bestuurder te betalen. We kunnen zelfs nog een kleur uitkiezen, zonder meerkosten. Iemand naast ons laat weten, dat Uber meer rekent als je een zwarte taxi neemt. Dat omdat dat een soort limousine-uitstraling zou hebben?
Zo tegen het eind van de vakantie wordt je wat ruimhartiger. Zo van: ach doe maar ook. Dus rijden we nu in een witte Range Rover. Een prachtige auto en hij rijdt lekker. Je moet alleen niet te hard op de rem trappen heb ik gemerkt. Hij reageert nogal direct namelijk.
Ik heb op de terugweg geen problemen met de navigatie, omdat ik in eerste instantie er zelf voor kies om dezelfde weg terug in te rijden. En daar pakt de navigatie het weer gewoon op.
Ik ben al even terug op de campground als ‘eindelijk’ Marja aan komt rijden. In eerste instantie denk ik, dat ze nog wat uitleg heeft gekregen over de auto en de navigatie die dààr in zit. Maar dan vertelt ze, dat ze een paar afslagen heeft gemist op de Freeway en dat ze wel drie hetzelfde stuk heeft gereden. Ja die navigatie van ons is er één!
Note Marja: Toen ik de eerste afslag had gemist stuurde en navigatie me de afslag af en daarna terug de Freeway op. Daar miste ik ook weer de afslag. Navigeren zonder bril, met de telefoon in de hand, en drie verschillende afslagen waar er maar 1 de goede van is, valt duidelijk niet mee. Nadat ik de derde keer de freeway opgestuurd was, zag ik de eerste gemiste afslag, maar nu liet de navi me doorrijden. En bij de afslag waar ik de eerste keer teruggestuurd werd, moest ik nu ineens rechtsaf, en toen was ik zo weer terug bij de camping. Waarom hij me dus de eerste keer niet rechtsaf stuurde maar terug de freeway op is mij een raadsel.
Na een bakje koffie gaan we vervolgens op stap naar de Mall. Eindelijk één gevonden. Meestal hebben we er – zo aan het eind van de rit – al een paar Shopping-sessies opzitten. Soms zelfs gewoon als we ergens rijden en een Mall zien. Maar deze keer is het hard zoeken geweest.
Het is wel een heel grote Mall, die we uiteraard in zijn geheel willen zien. In een leuk souvenirwinkeltje koopt Marja een aardigheidje voor haar kids. Ik heb het opgegeven om iets leuks te vinden voor mijn ‘kant’. M’n kleindochters zijn de leeftijd dat je met een teddybeer of zo kan aankomen al een tijdje ontgroeit. En met kleren of zoiets hoef ik ook niet aan te komen. Want daarin maak je ongetwijfeld altijd een verkeerde keuze.
In dit winkeltje zien we een paar doosjes met mints staan. Daarop staat Trump afgebeeld. En de mints heten: Impeachmints en embarrassmints. En er staat nog veel meer op. Onder meer, dat Trump the worst president ever is (ik citeer he, ook al ben ik het er ook mee eens) en dat tiny mints make small hands look bigger. Hilarisch.
En dan komen we bij Forever 21. Omdat het logo van deze zaak veranderd is in XXI-nogwat heeft Marja in eerste instantie niet in de gaten dat ze in Forever 21 rondloopt.
Ze komt er wel uit met een tas vol. Een broek, een vest, een blouse en nog twee items. En dat alles voor net $ 130,—.
Dan is het even zoeken naar de uitgang. Waar zijn we ook weer binnengekomen?
Terug bij de campground nemen we het er even van, om dan tegen vijven richting Applebees te rijden. Als we daar al een tijdje zitten beginnen we bijna te denken dat we weer een gratis maal gaan krijgen. Want – anders dan we gewend zijn – moeten we bijna 25 minuten wachten voordat ons voorgerecht wordt gebracht. Jammer, net op tijd.
Terug in de camper (of hebben we dit gedaan voordat we gingen eten?) stoppen we al onze kleren en spullen weer in de koffers en de handbagage, ruimen we de koelkast en de andere kastjes leeg en stellen een lijst op met alle mankementen van de camper. Dat laatste voor morgen bij Road Bear.
De koffer van Marja zit stampvol, maar weegt toch maar iets meer dan 18 kilo. De mijne weegt nog geen 15 kilo. En ik heb al besloten volgend jaar nog minder t-shirts mee te nemen. Ik draag er toch maar een paar.
En dan kruipen we voor de laatste keer deze reis in ons camper-bed,
Morgen de camper wegbrengen en op weg naar ons huis-aan-de-baai.
