Tien voor half vijf. Het moment waarop Marja opstaat. Mijn wekker op kwart over vier zetten, omdat we om vijf uur willen rijden is niet nodig. Kwart voor vijf is vroeg genoeg heeft ze de avond daarvoor nog gezegd. En dan is ze om tien voor half vijf op.
Daardoor kunnen we wel ietsjes rustiger aan de dag beginnen. En nadat alles ook afgekoppeld is kunnen we om vijf uur vertrekken. Richting de Cottonwood mall. Daar vertrekt namelijk onze bus naar het balloon-fiesta terrein.
Als we de camper parkeren zien we dat de bussen waarmee we vervoerd worden de schoolbussen zijn die hier nog steeds rondrijden. Ik zeg ‘nog steeds’, omdat het vaak nog oude bussen zijn, sommige geloof ik zelfs nog met handels om de deuren op te duwen. En ze zijn uiteraard ingesteld op kinderen, dus is het ook een beetje dubbelvouwen tussen de stoeltjes.
Maar, het moet gezegd, het is wel goed geregeld. Er staat werkelijk een hele kolonne bussen klaar om de mensen naar het terrein te brengen.
Om een uur of kwart over zes staan we dan ook al op het terrein. En het wachten is op de start van de activiteiten. Eerst staan we nog even bij de briefing van de piloten te luisteren. Van alles over winden op verschillende hoogtes en snelheden. En dat zien we later ook terug. Want soms zie je balloons van je af drijven om ze even later weer net zo vrolijk jouw kant op te zien komen. Kennelijk heersen er op verschillende hoogtes dus verschillende windrichtingen. Apart om te zien.
En dan wordt eindelijk, later dan gepland, de green flag gehesen. Dat is het sein voor de ballonvaarders hun ballonnen klaar te maken voor vertrek. Dat is best nog wel een klus. Eerst moet zo’n ballon in zijn volle lengte (of moet ik zeggen hoogte) uitgetrokken worden. Dan moet de bovenkant geprepareerd worden, zodat ze de lucht zo nodig kunnen laten ontsnappen.
Daarna kunnen ze pas beginnen met het vullen van de ballon met lucht. Lucht die ze kunnen verhitten. Je zou als leek denken dat dat niet nodig is. Maar als je ze bezig ziet komt het wel logisch over. Vooral als je ze daarna bezig ziet met die branders. Om die te kunnen gebruiken moet de ballon met lucht gevuld zijn, andes zet je gelijk de ballon zelf in de hens.
Steeds meer ballonnen komen overeind. En dan lopen er de zgn. Zebra’s, mannen en vrouwen in zwart-wit-gestreepte kleren rond, die bepalen wanneer jij de lucht in mag. Luidfluitend op hun fluitje (waar anders op?) maken ze dan de omgeving er op attent dat je uit de weg moet gaan.
Een spectaculair gezicht en je mag er ook zomaar tussen door lopen, dat is nog het mooiste. En iedereen doet dat ook netjes en gedisciplineerd.
We vinden het allebei zo geweldig om dit zo mee te maken, dat we af en toe zelfs een beetje emotioneel worden, merkwaardig genoeg.
Met de special shape balloons gaat het minder. Op het moment dat men deze aan het vullen is steekt er namelijk een harde bries op. Voor een aantal is dat onmiddellijk aanleiding de ballon zo snel mogelijk weer te proberen op de grond en leeg te krijgen. En dat valt nog niet mee, want die lucht opgesloten in zo’n ballon weet nog aardig wat, vertelt een piloot ons later op de dag.
Later worden veel van deze bijzondere balloons nog wel opgericht, zodat we daar nog wel foto’s van kunnen maken en (te weinig) filmpjes.
Daarna kijken we ook nog even naar de ‘wedstrijd’ tussen de ballonvaarders, waarbij ze moeten proberen zodanig te navigeren, dat ze in staat zijn een ring om één van de vijf hoge palen die op een veld staan te gooien. Als ze dat lukt staat er een dikke chevrolet puck-up, of een motorfiets en meer van dit soort prijzen op ze te wachten. Voor zover we hebben meegekregen is dat niet gelukt. Maar het blijft ook wel weer spectaculair om te zien hoe ze stijgen en dalen om maar in de goede luchtstroom terecht te komen. En sommige lukt dat heel aardig.
Na al dit spektakel vertrekken we weer richting mall. Daar lopen we dan eerst door en eten daar ook een ijsje. Nou ja, ijsje. Maar goed, dat weet je: Amerika: groot, groter, grootst.
En dan brengen we wat tijd door in de camper, tot het weer tijd is weer terug te gaan naar het fiesta-terrein. Daar hebben we afgesproken met een (oud-)collega van ons, die met zijn zoon van Chicago naar Santa Monica rijdt en probeert zoveel mogelijk route 66 daarin mee te pakken.
Dat lukt en dat is nu al de tweede keer, dat we een collega op een plek in Amerika treffen.
We wachten nu op de After-glow of de Rodeglow (of zoiets). Daarbij worden alle (iig heel veel) van de bijzondere ballonnen opgezet en tegen de donker wordende avondlucht, worden ze dan met de vlammen van binnenuit verlicht. En dat is opnieuw genieten.
We hebben inmiddels afscheid genomen van de collega en vertrekken zelf ook even later van het terrein. Het vuurwerk laten we voor wat het is, alhoewel we daar van het parkeerterrein van de mall nog wel een beetje van meekrijgen.
Op de terugweg hebben we ook gezien waar de Boot-barn zit en misschien gaan we die morgen wel even een bezoek brengen. Kijken naar al die geweldige laarzen.
En nu is het bijna tien uur als ik dit verslag zit te schrijven. En dan zijn we al weer heel wat uurtjes op. Dus morgen maar wat uitslapen.