Deze dag staat eigenlijk altijd helemaal in het teken van het vertrek. Omdat ik toch altijd last heb van spanning, geen idee waarom, maar het is nu eenmaal zo, ben ik ook vandaag weer vroeg wakker. Het eeuwig durende onweer hier hielp overigens ook niet mee. Blij dat Triss lekker rustig in de Ardennen zit, en niet hier de halve dag in de stress hoeft te zitten vanwege dit onweer.
Gisterenmiddag hebben we Mila naar haar volgende oppas adres gebracht. Nog een paar dagen en dan zijn haar baasjes ook weer thuis.
Maar goed, vanmorgen, daar waren we gebleven. Ik loop om een uur of kwart over 6 naar beneden. Een bijna leeg huis, geen hond die ligt te snurken of eentje die je vrolijk verwelkomt. Diego komt net binnen want het begint te regenen. Die geef ik alvast eten. Straks brengen we hem naar het pension. Dat weet hij nog niet, anders was hij vast weggebleven.
Omdat het zo onweert en hard regent kijk ik, geheel tegen mijn gewoonte in, door het keukenraam naar buiten. Even kijken hoe hard het eigenlijk regent. Onze auto staat voor de deur, en daar zie ik iets vreemds aan. Nog een keer goed kijken, en zelfs een derde keer goed kijken. Wat zie ik nu? Staat de achterklep wijd open! Huh?!?! Hoe kan dat nu? Ik pak de sleutels, en ren snel naar buiten, en doe de klep dicht. Als ik weer binnen kom, komt Ko net de trap af. Die is dus ook vroeg wakker. Hij vraagt wat ik toch buiten ben wezen doen. (Geen hond dus waarom in de regen naar buiten?) Ik zeg hem dat de achterklep van de auto wijd open stond! We weten zeker dat we hem gisteren dicht gedaan hebben gisterenavond toen we terug kwamen van Mila wegbrengen. Sterker nog we hebben hem niet eens open gehad. Het enige wat we kunnen bedenken dat we op enig moment de knop op de afstandbediening hebben ingedrukt. Dit moet dus al gisterenavond gebeurt zijn. De klep heeft dus de hele nacht wijd opengestaan!. Nou ja, de auto staat er nog, alles zit er nog in, dus we hebben geluk gehad. Overigens is het zo dat als de klep openstaat, de deuren nog gewoon in het slot zitten. Vanwege de autokooi van Triss kun je ook de auto niet in via de achterkant, maar schrikken is het wel.
We drinken een bakkie koffie, en daarna gaat Ko douchen want hij moet Diego naar het Pension brengen. Als hij terug is, is het tijd om online in te checken. We hopen zo dat dit deze keer goed gaat. Vanwege nieuwe paspoorten e.d. Is dit al een paar keer niet gelukt. Tijdens het inchecken wisselen we onze plekken toch nog even in voor een paar comfortseats. En dan het laatste stukje, het printen van de boardingpassen. En ja hoor ik krijg weer een melding. Ze hebben niet genoeg informatie, en de boardingpassen kunnen niet geprint worden, en we moeten ons morgen melden aan de balie of naar incheck paal. Er staat dat we geen E-ticket kunnen tonen waarmee we aantonen het land ook weer te verlaten. Raar want in het hele bericht dat we daarna krijgen staat toch echt dat we vanuit Seattle een vlucht naar Toronto hebben en daarna naar Amsterdam. Maar goed we gaan er maar van uit dat dit de boosdoener is.
Omdat we maar op een kwartiertje van Schiphol wonen stel ik voor om naar Schiphol te rijden en te kijken of we daar al wel boardingpassen kunnen krijgen. Zo gezegd, zo gedaan. Een half uur later staan we bij zo’n incheck paal, maar als ik daar mijn paspoort in de scanner stop krijgen we dezelfde melding. Omdat er nu geen vlucht van United vertrekt kunnen we ook nergens aan een balie terecht. Dus nu maar zorgen dat we er morgen op tijd zijn, zodat we daar onze boardingpassen kunnen krijgen. We gaan nog even bij de Starbucks langs, kopen bij de Hema twee blikken stroopwafels om morgen mee te nemen, en kopen een wereldstekker, want de oude was aan vervanging toe. Hierna rijden we weer naar huis. Onderweg naar huis begint het eindelijk op te klaren. En het zonnetje breekt zelfs weer door. Op Schiphol zien we wel dat heel veel vluchten vertraagd zijn vanwege het weer vandaag.
Thuis drinken we wat en gaan dan naar boven om de koffers in te pakken. Ik ben eigenlijk zo klaar. Ik heb een inpaklijst, en weet vaak al wat ik mee wil nemen. Ko checkt nog even het stekkerblok, en dat is maar goed ook want als hij het knopje aanzet springt dat spontaan van het stekkerblok. Als dat pas in Amerika gebeurd was, hadden we toch een klein probleem gehad. Nu kunnen we nog een andere meenemen. Mijn koffer weegt 17,5 kilo. Gezien de stroopwafels die erin zitten, heb ik dus 6 kg over om op de terugweg weer mee terug te nemen. Ko zijn koffer weegt 12,1 kg (hoe doet hij dat toch?) maar heeft geen statief in zijn koffer
Waar hondenpoepzakjes toch al niet goed voor zijn
Twee dagen geleden bedacht ik me dat het toch makkelijker is om een MacBook te hebben, en heb dus op de valreep weer een MacBook gekocht. Het werkt toch net even makkelijker dan mijn iPad pro waarop ik bedacht had alles te doen. En nu dus ook maar gelijk zo’n handige tas gekocht welke je op het handvat van een rolkoffer kunt plaatsen. Deze past mooi op mijn cameratas/koffer. Ik heb dus zelf geen handbagage koffer meer want dat is nu de koffer voor mijn cameraspullen geworden.
Geen gesleep meer met een tas, maar gewoon wieltjes
Morgenochtend staat als het goed is om kwart over zeven de taxi voor de deur en kan onze reis eindelijk beginnen.