Marja is vanochtend vroeg op voor weer een zonsopkomst en veel zwaluwen. Ik blijf, zoals gewoonlijk, wat langer liggen.
Ook nu doen we rustig aan, want de rit naar Washington duurt maar ongeveer drie uur. Maar eerst gaan we naar een Outlet in Williamsburg. Dan blijkt (onderweg al) dat onze Tom(Tom) misschien ook wat last heeft van vermoeidheid. Want eerst laat hij ons weten dat er over 1000 mijl een snelheidscamera hangt. Altijd goed als je dat een beetje op tijd weet.
Maar als we op zoek zijn naar de Outlet stuurt hij ons vervolgens een wijk in, om tenslotte – als we een doodlopend straatje met woonhuizen in rijden- doodleuk te verkondigen dat we onze bestemming hebben bereikt en dat het aan onze linkerkant ligt. Nu maar weer zien die wijk uit te komen.
Als dat is gelukt en Marja op een rustig plekje opnieuw het adres van de Outlet intikt wijst hij ons direct waar die ligt. Namelijk een paar kilometer verderop. Very strange. Oververmoeid denk ik.
Bij de Outlet doet Marja nog wat inkopen en eten we bij Auntie Annie een Cinnamon Pretzel. Lekker. Maar wel erg veel suiker. Maar lekker.
Dan verder richting Washington Dullus (of daar vlak bij). Veel valt daar niet meer over te vertellen. Vooral omdat je door de bomen eigenlijk maar weinig kan zien van de omgeving. Op zich wel mooi die bomen, met al die kleuren groen en geel enzo. Maar op den duur heb je die wel gezien en wil je eigenlijk wat anders.
Maar dan komen we in het steeds drukker wordende verkeer, dus is het oppassen geblazen. Zeker als de aanwijzingen van de navigatie steeds op hetzelfde moment voor een afslag komt. Dat is op een overzichtelijke weg voldoende, omdat je dan al van ver ziet aankomen waar je moet afslaan.
Rondom Washington is dat echt anders. Daar weet je vaak niet vooraf of je links of rechts moet afslaan. Dus blijf je daar maar een beetje tussen hangen. Maar dan nog moet je je af en toe op een kort stukje tussen auto’s door wurmen om in de goede baan terecht te komen. En zeker als de afslag uiteindelijk over een baan wordt geleid is dat soms best wel hectisch.
Zoals bijvoorbeeld bij het stuk richting de luchthaven. Daar splits de weg zich in de ‘gewone’ weg en de toll-weg. Gelukkig weten we net op tijd, eigenlijk al voorbij de strepen die ons de kant van de tolweg op stuurden, de gewone weg nog in te sturen. En dan ontstaat de vreemde situatie, dat de tolweg steeds exits kent, terwijl onze weg (die continue naast de tolweg ligt) alleen maar recht-toe-recht-aan door gaat richting luchthaven.
Daar aangekomen parkeren we even bij een tankstation en zoekt Marja het adres van een hotel in de buurt van de luchthaven. Die zijn er genoeg. En na een stukje terug gereden te zijn komen we terecht in een Best Western hotel/motel waar we inchecken.
Daar halen we de auto helemaal leeg, pakken onze koffers in en gaan bij de overburen (Holida Inn) nog een hapje eten. Dat nadat we rond zessen hebben ingecheckt voor onze terugvlucht van morgenavond 6.10 uur.
Dus we hebben nog een dagje zoet te brengen. Maar dat zien we morgen wel weer. Nu nog even kijken wat Trump vandaag weer heeft uitgespookt en dan maar weer pitten.