Half acht en we rijden weg van onze site. Geen herten meer gezien, laat staan beren, die hier volgens de verhalen toch zouden moeten zitten.
We rijden eerst naar Shingletown (wat een naam voor een stadje). Een plaatsje met iets meer dan 3000 inwoners. Later op de dag zullen we nog door Old Station rijden, dat 51 inwoners heeft. Je vraagt je af wat die mensen daar, op toch redelijk afgelegen plaatsen voor een leven hebben. Het zijn waarschijnlijk veel veeboeren, want hier lopen ook veel koeien rond.
In Shingletown gaan we eerst voltanken. Er zit nog maar iets meer dan een kwart in en we kunnen het niet hebben dat je leeg komt te staan. Beetje lastig duwen zo'n camper.
De weg er naar toe is weer zo'n typisch Amerikaanse weg. Het is zo'n kaarsrechte weg die je voor kilometers kunt overzien, omdat je een flink stuk moet afdalen. Omgeven door bossen.
Opmerkelijk weinig herten zien we overigens. Behalve eentje die dreigt over te steken, maar zich gelukkig bedenkt. Een eindje eerder hebben we namelijk al een dood hert zien liggen. Gelukkig komen we overigens maar weinig road-kills tegen. Dat was vorig jaar wel anders.
Gelijk aan de rand van Shingletown zien we het benzinestation al. Tanken met de creditcard lukt dit keer niet. Dus even naar binnen. Daar geeft de kassier (mannelijke cassière?) aan, dat hij de pomp zal aanzetten en dat hij dan de credit-card bij zich houdt en ik kan gaan tanken. We krijgen alleen het advies je credit-card niet meer af te geven. Dus ik vraag hem 170 dollar op de card te reserveren (de tank is immers bijna leeg) en als het dan teveel is kom ik nog wel even terug (natuurlijk). Het blijkt ook teveel en als ik weer binnen kom heeft de kassier het restant al cash klaar voor me.
Terug de 89 op, nu richting Mount Shasta. Een skigebied. En daarbij komen we door een gebied, ergens voorbij Old Station dat ik al genoemd heb, waar het flink gebrand heeft. Wat een oppervlakten zijn hier verbrand zeg. Onvoorstelbaar. In Nederland hoor je wel eens dat een aantal hectaren verloren zijn gegaan. Daar hebben ze hier geen boodschap aan.
Opvallend is trouwens dat het vuur soms vreemde trajecten aflegt. Want je ziet langs de weg hele stukken die verbrand zijn en dan weer delen die nog gewoon groen zijn of waar de huizen gespaard zijn. Om daarna weer een stuk te krijgen dat weer verbrand is. En op sommige plekken lijkt het alsof er nieuw gebouwd is. Daar zijn mogelijk dus ook gebouwen in vlammen opgegaan.
Mc Arthur Burney falls
Verderop, als we al weer tussen de bossen door rijden, doen we MacArthur Burney Falls statepark aan. Marja wil foto's maken van deze watervallen. Aan de ingang moeten we uiteraard entree betalen omdat het een statepark is, waar onze nationale pas niet voor geldt. En dan vraagt de jongedame of er in the vehicle personen zijn die ouder zijn dan 62. Eerst versta ik het niet goed, dus ik vraag haar het te herhalen (leeftijd?). Zo'n vraag verwacht je ook niet echt. Maar dan begrijp ik wat ze vraagt en zeg ik dat ik 64 ben. Dat levert een korting op. Age finally pays of.
Die Burnley falls zijn overigens prachtig. Een heel bijzondere waterval over een grote breedte, met twee hoofd-stromen om het zo maar te noemen. Maar met heel veel kleinere links en recht van die grote jongens. En met prachtige herfstkleuren rondom de waterval. Een bezoek waard. Op een informatiebord staat overigens, dat die Burnley Falss in de loop der tijd (een paar miljoen jaar) zo'n twee kilometer stroomafwaarts lagen. Maar door erosie is de waterval dus bijna 2 kilometer opgeschoven.
Na weer flink wat foto's rijden we weer verder. Einddoel mount Shasta. Het plaatsje, maar ook de berg. Overigens ook een vulkaan. En de berg maakt de meeste indruk. Vooral de eerste blik erop. Die verschijnt als we door de bossen rijden en de weg recht op de berg afgaat. Een geweldig brok steen, met sneeuw op de top, doemt dan voor je op. Imposant.
Mount Shasta
De rit door die bossen in die omgeving, doet je overigens denken aan die pioniers van toen. Hoe hebben die mensen dat toen gedaan, zonder de wegen die wij tegenwoordig hebben om door dit gebied te rijden. Met recht pioniers, die dan aanlopen tegen watervallen zoals de Burnley falls of de Bumpass Hell van gister.
In Mount Shasta vinden we al snel de KOA-campground, waar we de nacht willen doorbrengen. Een alleraardigst camphost ontvangt ons en als ik mijn naam moet opgeven, zegt hij: Holland?
Ik reageer dat hij de eerste is, die dan niet vraagt: Germany. Waarop hij zegt: that's because you have a smile on your face.
Na de formaliteiten installeren we de camper. Een bezoek aan de Wallmart zit er vandaag niet in, want die is 30 mijl verderop. Dus dat moet wachten tot morgen.
Maar we kunnen wel even op de fiets naar het stadje om even de omgeving te verkennen en ook iets te eten. Ik rij eerst nog even terug omdat we (ik) de sloten voor de fietsen zijn vergeten.
Lekker zo op de fiets even door de omgeving. Het weer is nog steeds perfect en na een paar keer de hoofdstraat op en neer gereden te hebben stoppen we bij de Burger Express om even een hapje te eten. Nou ja hapje. We hebben er allebei een stevige maaltijd aan.
Er komt ook nog een stevige "cowboy" met zijn dochter een shake halen. Stevige vent, jeans en cowboy laarzen. Vandaar "cowboy". Marja zegt: ik wil ook zo'n vader.
En dat rijdt ook nog in een camero-cabriolet.
Na ons hapje fietsen we terug naar de campground. Het is gelukkig niet al te steil, dus dat lukt best. Daar schiet Marja nog een paar plaatjes van weer andere (grijze) eekhoorns.
En we vragen de camphost of hij misschien een kabel heeft voor de televisie. Die heeft hij. We sluiten hem aan, worstelen vervolgens een tijd om de televisie naar beneden te krijgen. Het handeltje om hem te ontkoppelen werkt niet echt jofel. En dan scannen voor de zenders. Dat levert 2 tot 4 sneeuwzenders op. Wat is er mis? Marja zegt steeds, dat de vorige keren er bij de televisie altijd een knopje zat dat je moest aan- of uitzetten om van antenne naar kabel te switchen. Alleen kunnen we dat niet vinden. Totdat Marja aan de zijkant van het keukenkastje (niet de meest logische plek) inderdaad een aansluiting voor een kabel èn dat knopje vindt. En warempel, daarna vindt de scan dik 50 zenders.
Daarom zitten we nu naar een honkbalwedstrijd te kijken. Jammer genoeg spelen de San Francisco Giants vanavond niet. Maar ze zitten wel al weer bij de laatste vier. Dus dat willen we wel een beetje volgen.
Nog even het verslag afronden, de wedstrijd uitkijken en dan maar weer naar bed. Het is hier gelukkig niet zo koud als de vorige avonden. We hebben zelfs de deur nog open staan. En dat wil toch wel wat zeggen over de temperatuur.
Note Marja: Het is dan wel de zijkant van het keukenkastje, maar ook wel heel dicht in de buurt waar de antenne uitgedraaid kan worden. Iets logischer dus ;-)