Eerst moet ik nog even vermelden, dat gisteravond – nadat ik het verslag al getikt heb – Marja naar buiten gaat om foto’s van de sterrenhemel te maken. Eén van haar favoriete onderwerpen.
Daarnaast ben ik ook nog vergeten te vertellen, dat de laatste stop voor onze eindbestemming van 2 dagen terug (onderweg naar Neah Bay) uitdraaide op een klein avontuurtje. Als we gestopt zijn zie ik dat we naast een beek/riviertje staan. Op zich doen we dat wel vaker. Maar als ik een stukje verder loop, zie ik dat de bodem van het riviertje plotseling zo’n meter of 8-9 lager ligt. Dat moet wel een watervalletje zijn. En ja hoor, dat is ook zo.
Leuk op zich, maar om daar foto’s van te kunnen maken moet je daar recht tegenover kunnen staan. En dat is nog niet zo makkelijk in dit geval. Maar Marja zou Marja niet zijn als ze haar zinnen op zet om beneden te komen. En langs een moeizaam pad (zeker op slippers, ook al zijn het Birkenstocks) komen we uiteindelijk voor het watervalletje te staan.
Langs de weg staan geen borden met een naamsaanduiding van deze waterval. Dus wij hebben hem (of haar) the MarenKo falls gedoopt.
Dan vandaag.
Eerst rijden we naar Cape Flattery. Dit zal de Cape zijn die Donald Appelhof en zijn vrouw bedoelde en van waaraf zijn op walvissen neerkeken. Maar voordat je daar bent moet je eerst ongeveer 5 mijl zeer bochtige weg ook weer trotseren, die (door nogal wat wind vannacht) bezaaid ligt met bladeren, maar vooral ook dikke takken). En als je dan geparkeerd staat is er ook nog eens een trail naar beneden. Erg stijl naar beneden en ook nog met nogal wat trappetjes en plankiertjes.
Maar het is de moeite waard. Het uitzicht is er geweldig en de rotspartijen en spelonken zijn indrukwekkend. Alleen, waar we voor gekomen zijn, zien we niet. Geen walvis in de wijde omtrek te zien. Zelfs niet in de verte met hun ‘blow’, zoals we gister vanaf de campground meerdere malen hebben gezien.
Jammer.
En dan moeten we die bochtige weg weer terug naar beneden. Waarna we de weg van eergister ook nog eens een keer moeten over doen, alleen dan de andere kant uit.
De weg is zo bochtig en af en toe zo hobbelig, dat je soms bijna tot stilstand moet komen om te voorkomen, dat de borden opnieuw uit hun kastje vallen (zoals van de week is gebeurd).
Bovendien ligt de weghelling vaak net de verkeerde kant op. In een linkerbocht helt de weg naar rechts. En on top of that volgen de hobbels elkaar zo snel op, dat je soms van de ene weghelling (bijvoorbeeld naar rechts) in de andere weghelling (dan naar links) wordt geslingerd. Dan moet je echt je stuur wel goed vasthouden om niet te ver opzij geslingerd te worden. En niet te hard rijden wil ook wel helpen. Wat niet altijd makkelijk is als de weg ook nog eens naar stijl naar beneden loopt. Dus remmen wordt een beetje een tweede natuur.
En snel zal blijken, dat het voorlopig zo blijft. Ook als we namelijk afslaan richting Port Angeles (de 101 op) komen we weer op een zeer bochtige weg terecht. Waar de ene bocht overgaat in de andere bocht en de hobbels niet weg te denken zijn. We moeten dan nog een mijl of 40. Normaal een klus van ongeveer een uur. Ik denk dat we er nu bijna 2 uur over hebben gedaan.
Het is wel weer een mooie weg. Mooie stroompjes waar we overheen rijden (via een brug dan he) en die we eigenlijk veel te kort kunnen bewonderen. Herfstkleuren zijn er ook weer volop.
En dan komen we in Port Angeles. De navigatie, die al de hele dag een beetje raar doet (ons rechtsaf sturen waar niet eens een weg is) probeert ons weer langs een heel vreemde route bij het centrum van deze stad te brengen. Dus neemt Marja het maar over. En ‘beneden’ aangekomen kunnen we bij de Safeway parkeren. Daarvandaan lopen we naar de haven en lopen daar een pier op. Er valt alleen niet veel te beleven op deze pier. We zien daar bijvoorbeeld heel weinig vogels. Een enkele zeemeeuw vliegt of dobbert daar rond.
We gaan op zoek naar een restaurantje voor een lunch. Vandaag clams voor Marja en een Sandwich met Turkey voor mij.
Daarna gaan we naar de Dairy Queen voor een ijsje. Nou ja -je. Als ik de bestelling van Marja doorgeef geef ik aan dat ze een medium wil. Ze zit er nu nog vol van, zelfs al heeft ze het ijsje niet helemaal opgegeten.
We lopen ook nog even langs het kantoor van de whalewatch-company. Maar die zijn er niet. Dan maar kijken of we op internet iets kunnen regelen.
Om weer van electriciteit, water en internet te kunnen genieten zoekt Marja op internet een KOA op, waar we kunnen overnachten.
Bij de Safeway tank ik eerst nog een keer. Dit keer met de Safeway-kaart met 20 dollarcent korting op de Gallon. Daar hebben we dan wel zo’n tien jaar voor gespaard.
En dus staan we nu weer op een KOA te relaxen en gaan we zo weer voor het eten zorgen. Als het goed is heerlijke worst op een worstenbroodje.
En morgen weer een stuk in de richting van Seattle. Zien wat er dan weer gebeurt.
