We hebben nu drie nachten op Catelina Statepark gestaan. Heel veel gehuil/gezang van coyotes gehoord, niet een gezien. Maar wel ons aardige ratelslangetje. Marja kreeg op ons verhaal daarover commentaar, dat deze jonge beestjes gevaarlijker zijn dan de oudere. Dit omdat ze nog niet weten hoe ze het gif moeten doseren en dus veel meer gif inspuiten dan normaal het geval zou zijn. Dus maar goed dat we direct afstand hebben genomen.
Na een laatste bezoek aan Starbucks op de hoek gaan we op weg naar Kartchner Statepark. Overigens dat bezoek bij Starbucks doet me denken aan hoe TomTom ons daar steeds naar toe en vanaf wil laten koersen. Toen we eergister terugkwamen en nog even bij Starbucks langs wilde, wilde dat gekke apparaat ons er eerst langs sturen, dan drie keer rechtsom laten gaan, om vervolgens recht over te steken. En toen we er vanochtend wegreden en dachten naar de Oracle road te draaien, had TomTom daar weer andere gedachten bij. Hij stuurde ons rechts in plaats van links, toen twee keer links en uiteindelijk weer rechts en toen zaten we op Oracle road. Dat terwijl één keer links en één keer rechts voldoende was geweest om op die weg te komen. Maar goed over het algemeen brengt’ie ons waar we zijn willen.
Onderweg naar Kartchner Statepark doen we nog wel even een National Park aan. Het Saguaro National Park. Dit is een park waar ook weer heel veel cactussen staan. Geen organ pipe cactussen trouwens, zoals in het Organ pipe cactus national monument.
En na niet al te lange tijd denken we bij ons zelf: we hebben het wel een beetje gehad met de cactussen. We rijden nu vanaf het moment dat we richting Organ pipe national monument reden tussen de cactussen. En dat is heel mooi, maar we willen nu weer naar de mooie bergen en bergweggetjes. Want van die laatste hebben we er nog maar een paar gehad. Het meeste rijden we over eindeloze vlaktes, met af en toe een bergrug. En we hebben nog maar een paar keer, zoals die rit door de wolken, gehad van bochtige weggetjes.
Maar om kort te zijn: ons ritje door het Saguaro National Park was van korte duur. Verder richting Kartchner. Daarbij komen we ook nog langs Pima Air and Space Museum. Daar staan op een terrein meer dan 3000 oude vliegtuigen opgesteld. Een deel kun je in een tour met een bus van bijna anderhalf uur bezichtigen. Daar hebben we niet zo’n zin in. Dus beperken we ons tot het eigenlijke museum, waar ook nog flink wat vliegtuigen staan.
Er wordt daar trouwens ook iets opgebouwd voor één of andere bijeenkomst. Misschien heeft dat wel met de verkiezingen te maken. Want binnenkort zijn natuurlijk de presidentsverkiezingen. Maar in dit land betekent dat volgens mij ook, dat er nog veel meer banen met verkiezingen te vergeven zijn. En het wemelt langs de weg dan ook van de aanplakbiljetten, waarin aan de ene kant mensen zichzelf aanprijzen, maar aan de andere kant ze tegelijkertijd door anderen worden afgez..... Zo zagen we bijvoorbeeld een bord waarop stond: Dupnik for sherrif en vlak daarbij stond er echter een bord: Dump Dupnik. En of het om dezelfde Dupnik ging weet ik niet, maar ik zag ook nog ergens een bord: twenty years is long enough. Dus zo gaat dat hier bij de verkiezingen.
Als we bij Pima wegrijden is het nog maar een kort ritje en om twee uur precies, precies op het moment dat je kan inchecken op de campground, rijden we de ingang van het park in.
Het uitzetten en aansluiten van de camper gaat ons ook steeds sneller af en al snel genieten we van het opnieuw geweldige weer, met uitzicht op een paar bergen. Ik pak de verrekijker erbij, want dit lijken me echt bergen waar je misschien wel Big Horns kunt zien grazen. Maar wat ik ook kijk, het blijken steeds weer rotsblokken te zijn die je aanziet voor zo’n geit.
Voor het eten doen we het makkelijk en halen een sandwich en een paar soort van wraps, waar we ons tegoed aan doen. Onderweg naar het cafetaria zien we overigens een flink aantal hele grote krekels of zoiets. Als ze vliegen of springen (ik weet niet wat die beesten doen) hebben ze een rode onderkant. En op zich zijn het ook best wel mooie dieren, met bijzondere tekening. Ik heb ze denk ik alleen niet helemaal goed op de foto gekregen.
Daarna probeer ik de sportzender te vinden voor de ball-game van de Giants (niet gezien, maar ze hebben weer verloren) en Marja loopt een rondje over/rond de campground. Nou ja niet helemaal rond, want dan ben je wel even bezig.
Na de zoveelste spectaculaire zonsondergang lezen we nog wat en doen nog een spelletje op mijn padje, voordat we het bed induiken. Valt niet mee trouwens want de camper staat - ondanks de levelers - nog aardig schuin. Het is hier trouwens zo heet, dat de volgende ochtend een van de levelers in het asfalt blijkt te zijn gedrukt. Geen centimeters natuurlijk, maar toch.