Camperreizen door Amerika

Vandaag vroeg dag. Half zes staan we allebei buiten. Marja om te kijken of ze een timelapsje van de zonsopkomst kan maken. Ik om te kijken. 

Was het hier in Valley of Fire heet. Vandaag zullen we ervaren wat echt heet is. 

DEATH VALLEY is het doel.

We rijden eerst nog langs de rode rotsen van Valley of Fire. Marja verzucht dat dit de enige rode rotsen zijn die we zullen zien deze rit. En dan volgt en rit die ons door een omgeving leidt, die volgens mij zijn gelijke niet kent.

Onaards is het. Zulke bijzondere rotsen, rotspartijen en is het wel rots of is het zand. En de kleuren. Het is bizar zoveel verschillende kleuren rotsen kunnen hebben.

We rijden nu overigens voor de derde keer Death Valley in, maar ook deze keer weer van een andere kant. En we hebben het idee, dat het van de andere kant af een veel grotere vlakte leek.

Onderweg komen we langs Zabriski Point. De vorige keer dat we daar wilde kijken was het ook heet maar liepen we, als ik me goed herinner, nog te strompelen van onze Panorama Trail. En de klim naar Zabriski Point is vrij stijl. Dus dat hebben we toen maar geskipt. Maar nu lopen we wel naar boven. En ook hier sta je eigenlijk weer met open mond te kijken naar de omgeving. Onwaarschijnlijk. Zo bijzonder, zo mooi dat is.

Ook hier worden uiteraard weer foto's  gemaakt en probeer ik een paar filmpjes te schieten. Daarna dalen we weer af naar onze camper en rijden weer verder.

Als we in de buurt van Furnace Creek komen besluiten we bij een van de campgrounds te kijken of dat ons wat lijkt. We zoeken een plekje uit en rijden dan richting Furnace Creek Ranch. De plek waar ik het eerste jaar mijn hoed heb gekocht.

Dan denkt Marja te zien dat een camper de campground Furnace Creek uit rijdt. Want dat is de campground waar we eigenlijk zouden willen staan. Maar als we daar later langs rijden lijkt het wel alsof het terrein overspoeld is bij, hoe onwaarschijnlijk dat hier ook lijkt, een van de floods van de afgelopen tijd. Je ziet in ieder geval geen sites voor de campers meer terug.

Maar voordat we daar langs rijden gaan we eerst nog even voor een heel kort bezoekje naar het visitor center, waar we zes jaar geleden ook even binnen geweest zijn. Daarna gaan we bij de Ranch even kijken of ze mijn hoed nog hebben. En ja hoor ze liggen er. Alleen 20 dollar duurder dan 6 jaar geleden. Ik twijfel. Marja gooit daar een schepje bovenop met: misschien hebben ze in Oregon wel leukere. Dus ik besluit hem niet te kopen.

Het volgende doel is Mesquite flat sanddunes, die we de vorige keren niet aangedaan hebben. Het is ongeveer een uur rijden en als we daar aankomen en uitstappen staat er een waarschuwingsbord dat aangeeft dat het EXTREME HOT is. Nou dat is het ook. De wind voelt aan als een hete fohn.

En die duinen, wil je daar mooie foto's van maken, liggen toch nog wel een aardige tippel weg. Verstandig als we zijn besluiten we het er niet op te wagen. We zien overigens in de verte hele kleine bewegende stipjes boven op de top van het hoogste duin lopen. Die hebben zich goed voorbereid zullen we dan maar denken.

Na een paar foto's gemaakt te hebben gaan we gauw weer terug naar de camper en de airco. We merken dat de ijskast het er ook moeilijk mee heeft. Die heeft volgens mij de hele dag staan draaien, omdat ie niet tegen de hitte op kan koelen.

Terug naar de campground ons plekje opzoeken, snel de luifel uit en heel rustig gaan zitten. Niet bewegen en vooral veel drinken. Tegen de avond loopt Marja omhoog tegen een paar "bergen" waar we tegen aan kijken. Ze wil foto's maken van de zonsondergang.

Na een tijdje volg ik haar, nadat ik eerst de generator en de airco heb aangezet. Kan het een beetje koel worden in de camper. En dan loop ik ook naar boven. Dat doe je overigens niet zo maar. Een paar korte rustpauzes moeten wel worden ingelast.

Daar krijg je dan wel de beloning van een geweldig uitzicht over de Valley. En een tijdje later misschien wel de meest spectaculaire zonsondergang die we tot nu toe gezien hebben. Oranje, rood, zelfs paars kleuren de wolken.

Dan maar weer terug naar ons heet campertje. Lekker buiten zitten in de stilte van Death Valley. Niet dus. Vrij dicht bij ons staat nl een camper, waarvan de eigenaar besloten heeft gebruik te maken van de ruimte om tot 10 uur zijn generator aan te hebben. En dat ding maakt een herrie. Dus van stilte is geen sprake. Marja gaat op zoek naar een plek een eind verwijdert van deze camper. Dus we laden alles in en verplaatsen ons huis op wielen. Niet dat we daar het geluid van die generator helemaal niet horen, maar het is in ieder geval minder.

Dan gaat Marja wat eerder naar bed en ik schrijf het verslag van vandaag. uhmmm dat was tenminste de bedoeling. Maar ik kom niet verder dan de eerste paar regels als ook mijn ogen dichtvallen. Dan morgen maar. En ik ga ook boven op de lakens liggen. Want het is nog steeds warm in de camper. Maar ja als het overdag tegen de 40 graden is.

Om een uur of vijf sta ik overigens al weer buiten. Marja vraagt of ik wakker ben. En meestal ben je dat na zo'n vraag dan ook wel. En ze troont me mee naar buiten om de sterrenhemel te zien. Want die is werkelijk spectaculair. Het lijkt wel, ondanks dat je toch niet hoog in de bergen zit, of de sterren hier dichter bij staan en helderder "schijnen". Adembenemend. En als we daar staan zien we ook nog eens een vallende ster. Marja had er al eerder twee keer een gezien. Dit is mijn eerste.

Het is nu inmiddels kwart voor zeven. Marja is op pad om de zonsopkomst te fotograferen en ik maak van de gelegenheid gebruik om dan nu maar even het verslag te schrijven.

Vandaag gaan we door de Valley en daarna zullen we weer met normale temperaturen te maken krijgen.