Om half 6 word ik wakker van de wekker van Brian. Hij is gisteren naar de taptoe van drie oktober geweest en was pas laat thuis, daarom loop ik maar naar boven om zijn wekker tot stilte te manen. En om Brian wakker te maken. Dit herhaalt zich nog drie keer voordat hij daadwerkelijk zijn bed uit komt. Omdat ik nu toch niet meer kan slapen ga ik de honden maar vast uitlaten. We gaan tegelijkertijd de deur uit, Brian en ik. Op straat wenst Brian mij een goede vakantie en ik hem een goede vier weken. Hierna loop ik een rondje met de honden. Weer thuis drink ik koffie en geef de honden te eten. Even later komt Ko ook op. En zo rommelen we wat aan tot het tijd is om te vertrekken.
Koffers in de achterbak, nou ja een dan. De andere past er niet meer bij, die gaat op de achterbank. Station Sassenheim is ons eerste doel. We gaan nl. met Stephan en Froukje en de (klein)kinderen met de trein naar Schiphol en Stephan zet dan later de auto weer thuis voor de deur.
Op Schiphol gaan we gelijk maar kijken of we al kunnen inchecken en de koffers kwijt kunnen. De eerste schrik: we kunnen niet bij die electronische incheck inchecken. Maar dat wisten we eigenlijk wel omdat we via Antwerpen zouden reizen, wat door de staking van de Belgische spoorwegen (met dank) niet meer hoefde.
Als we het iets later, na een tijdje in een rij te hebben gestaan, nog een keer proberen bij die palen, met de hulp van een behulpzame KLM-dame, lukt het ineens wel.
De tweede schrik: want op de boardingpass staat dat we op "stand-by" staan. Dat kan toch niet waar zijn. Boek je een vlucht bijna een jaar van te voren, moet je drie vier keer bellen om ervoor te zorgen dat je stoelen telkens weer opnieuw gereserveerd staan en dan sta je op stand-by. Of heeft KLM/Delta een verrassing voor ons in petto omdat er - nav een twitterbericht van Marja over ons trouwen in Vegas - een aantekening is gemaakt bij onze reservering? Om daar achter te komen moeten we wel eerst naar een andere balie voor de vluchten naar de VS. En daar wordt duidelijk: geen verrassing! We staan echt op stand-by. Marja schiet in de stress, ik raak geagiteerd (en dat word ik niet snel) en we laten nog maar een keer vallen dat we in Vegas gaan trouwen. De dame achter de balie kirt: wat leuk en begint te bellen en zorgt ervoor dat we boven aan de wachtlijst staan. Zelfs boven de piloot zegt ze er bij. Ja duuh alsof we de stoel van de piloot krijgen?!
Nadat we met Stephan en Froukje koffie gedronken hebben bij Starbucks gaan we richting de gate om, op aanraden van de dame achter de balie, vroeg bij de gate een andere dame in het blauw te kunnen aanspreken over onze stoelen. Maar daar blijkt dat het al rond is. We hebben twee stoelen. Yeah!!
Als ik weer bij Marja terug ben en we kijken via internet (wat is dat toch geweldig) even waar we zitten: de derde schrik. Ze hebben ons op twee stoelen aan beide kanten van het gangpad gezet. Marja opnieuw in de stress, ik weer geagiteerd. J.z.s @&€#% wat een gedoe zeg!!!
Ik ga opnieuw naar de aardige meneer aan de balie bij de gate (niet in het blauw overigens) en leg hem uit dat we het begin van onze (pre)huwelijksreis toch wat anders hadden voorgesteld, dan dat we de eerste 9 uur van de reis gescheiden zouden zijn door een gangpad.
Gelukkig zijn er nog twee no-shows voor twee stoelen naast elkaar en aan het raam. Die worden ons toegewezen.
Dus nu zitten we in het vliegtuig, naast elkaar, aan het raam en zijn we op weg. Weliswaar niet in business-class zoals je wel eens hoort van mensen die ook gemeld hadden dat ze gingen trouwen in Vegas. Maar dat was bij een andere maatschappij.
Kun je zien wat een aantekening van KLM bij je reservering waard is: zilch, nada, niets. Niet dat we ergens op mochten rekenen, maar als zoiets gevraagd en gezegd wordt reken je er toch stiekem een beetje op dat ze iets aardigs voor je doen. Een flesje champagne misschien wel, waar we allebei "dol" op zijn. En niet dat je zelf nog weer van alles uit de kast moet halen (inclusief een beetje nauwelijks gespeelde drama) om uiteindelijk toch aan je reis te kunnen beginnen.
Nou ja het is in ieder geval voor ons duidelijk dat we voortaan weer een normale reis boeken (niet meer via Antwerpen of zo en niet meer bij de KLM en Delta), zodat we 24 uur van te voren ten minste via internet kunnen inchecken en je zeker bent van je stoel. En waarschijnlijk een betere stoel dan nu. De toestellen van delta hebben namelijk geen eigen entertainment systeem maar een paar schermen in het toestel hangen. De kleine schermen hangen voor ons te ver weg. Het scherm in het midden pad hangt direct naast ons zodat je er een stijve nek van krijgt. Nee volgend jaar wordt het zeker geen KLM.
We zijn nu drie uur onderweg en hebben er nog een paar voor de boeg. Wordt een lange dag voor ons als we eindelijk om 23.00 uur plaatselijke tijd in Vegas zullen aankomen. En dan gaan we er een mooie trip van maken.
En dat begint eigenlijk al weer als we boven het vaste land van Canada/Amerika komen. Het is elke keer weer met name de uitgestrektheid van het landschap dat je raakt. Zo vliegen we dik een uur denk ik wel boven een landschap met tientallen meertjes (of meren), rivieren e.d. Zonder dat je een teken van leven ziet.
En bij de landing op Minneapolis zien we daar al schitterende herfstkleuren, zoals je ze in Nederland toch niet ziet.
Overigens hebben we allebei zo'n gevoel over ons, als we weer voet zetten op Amerikaanse bodem, dat we hier willen zijn. Ook al weten we dat we ons moeten realiseren dat hier op vakantie zijn toch wel iets anders zal,zijn dan hier wonen/leven.
Marja zegt later nog over dat gevoel dat ze soms het idee heeft dat ze ook liever niet gaat, omdat ze dan ook weer terug moet en het dan weer zo lang duurt voor je eventueel weer kan gaan.
Op het vliegveld van Minneapolis valt trouwens op, dat er best wel veel heel dikke mensen rondlopen. Ook een paar die zich opstellen voor de gate van onze vlucht en je hoopt dan maar dat niet een van die personen naast je komt zitten. En dan maken die maatschappijen zich druk,als je bagage een paar kilo te zwaar is.
Van het laatste stuk naar Las Vegas maken we allebei niet zoveel mee. We zijn dan al zo'n 24 uur op en dat ga je toch wel merken. Het gekke is dat als je dan in je hotel bent aangekomen zo tegen 12 uur 's-nachts lokale tijd (9 uur volgende ochtend Nederlandse tijd) toch niet gelijk kan gaan slapen. Dus bestijgen we nog maar even de Stratosphere toren (met lift hoor) en Marja maakt nog een paar geweldige shots van Vegas by night.
Trouwens ook van de durfallen in een soort hele korte rechte "achtbaan" waar je een stuk buiten het gebouw komt te hangen op zo'n 300 meter boven de grond. En dan laten ze dat ding ook nog eens onder een hoek van misschien wel 45 graden naar beneden duiken. Alleen ernaar kijken maakt je al duizelig.
Terug in de hotelkamer gaan we toch maar naar bed voor, wat zal blijken, toch nog weinig nachtrust.