Na een ietwat onrustige nacht, we waren tenslotte de enige op de campground, zijn we weer vroeg op pad. Zo te voelen is het aardig koud geweest. Er liggen zelfs dunne laagjes ijs op een paar plekken van het stroompje waar we vlak bij staan.
We hebben vandaag een aardige rit voor de boeg naar Lassen Volcanic National Park en de Manzanita Lake Campground. Het weer is weer geweldig. Strakblauwe hemel en zon. Toch hebben we de kachel nog aan. Alleen lijken we het niet warm te kunnen krijgen. Het is alsof er een koude luchtstroom door de camper waait. Later blijkt dat twee ramen op een kiertje staan. Dat verklaart die luchtstroom.
We rijden vandaag door een gebied met bergruggen en dan weer die vlaktes. Vlaktes die dan wel op 1500 meter of zoiets liggen. En daar loopt een kolossaal aantal koeien en kalveren. Maar ook weides vol met paarden. Wat een vrijheid hebben die beesten hier als je kijkt naar de oppervlakte van die weiden. Dat is nog eens wat anders dan die koeien bij ons. Er lopen trouwens heel veel Nederlandse blaarkoppen tussen.
We volgen de hele dag trouwens zo'n beetje weg 89 om bij het park te komen. En langs die weg liggen soms mooie beekjes, waar je mooie foto's van zou kunnen maken. Maar ja dan moet je wel een plekje hebben voor de camper om even te stallen. En dat valt niet altijd mee. Ligt het beekje mooi in de zon, is er geen parkeerplaats. Of die zie je te laat (je moet tenslotte ook op het verkeer letten) en dan ben je er al weer voorbij. En soms moet je met wat vlieg en kunstwerk een plekje gewoon pakken, maar dan blijkt dat je weer niet goed bij het beekje kan komen. Dus maar weer onverrichter zake verder.
En dan bereiken we het park. We laten onze nationale parken pas zien en mogen door. Er zitten trouwens altijd hele aardige mensen in die hokjes bij de ingang. Je zal het maar moeten doen.
De ingang van Lassen Volcanic National Park
Even naar het visitor center en dan verder naar de campground. Dat is altijd nog 30 mijl verder. Dus het is niet even het park van de wijk waar je doorheen rijdt.
Als we de campground bereiken gaan we eerst even onze tanks legen. Hard nodig, want ze zitten voor 3/4 vol. Er staat al een andere meneer te dumpen. Marja vraagt of hij weet of je de vijf dollar die je volgens het bord moet betalen voor dat dumpen ook moet betalen als je op de campground gaat staan. Hij zegt: "You should" en uit het antwoord maakt Marja op dat hij dat niet betaald en dat hij het ook merkwaardig vindt dat je dat moet betalen. Dat zou al in campingfee moeten zitten. Hij spoort eigenlijk een beetje aan tot burgerlijke ongehoorzaamheid. En we zijn het wel eens met de man.
Bij de ingang van de campground kun je een enveloppe pakken waarin je het geld kunt stoppen voor de overnachtingen. We besluiten er twee nachten te blijven staan. Daarna op zoek naar een mooi plekje.
Het wordt een plekje in de C-loop. Een beetje een lastige plek om onze camper een beetje horizontaal te krijgen. Maar dat lukt redelijk. Daarvoor moeten we alleen nog even ons envelopje met het geld naar beneden brengen om te betalen. Daarvoor pakken we de fiets van de achterkant af en rijden lekker naar beneden. Mijn nieuwe fiets rijdt soepeltjes. Marja heeft de GoPro met een beugel die ze bij de Best Buy heeft gekocht op haar stuur bevestigd. Dat kostte nog wel wat moeite, omdat de schroef waarmee hij moest worden vastgezet niet goed in de moer past en het apparaat dus niet klem kan worden gezet. Waardoor de Gopro steeds naar voren wil vallen. Zou vreemde beelden geven als dat onderweg gebeurt.
Als we ons envelopje hebben gedeponeerd gaan we nog even naar de store. Maar daar zijn we snel uitgekeken.
Dan moeten we terug omhoog naar de camper. Als we een paar meters gereden hebben steekt er ineens een hert de weg over. We stoppen en Marja pakt haar camera. Daardoor zal het beeld van de GoPro er plotseling een beetje schuin uitzien. En dan volgen er nog een stuk of drie/vier herten. Altijd weer leuk om te zien, met die huppelige pasjes en die grote oren, die alle kanten uitdraaien. Geweldig dat je dat hier zo tegenkomt.
Tegen het eind van de middag rijden we weer naar beneden. We willen de hike rond het Manzanita lake lopen. Eentje van ongeveer een uur. Dat zal bij ons wel 1-1/2 uur worden.
Lassen peak bij Manzanita lake
De fietsen aan een bank vastgezet met twee sloten. Met al die natuurliefhebbers zal het zo snel niet gebeuren, maar je neemt toch maar het zekere voor het onzekere.
En dan lopen we op ons gemak rondom het meer. Er liggen hier trouwens ongehoord grote bomen op de grond of in het water. En er staan er natuurlijk ook rondom het meer.
Na een half uur denk ik, dat uur gaan we makkelijk redden. Maar dan blijkt het meer nog een bocht in zich te hebben waardoor we nog een stukje om moeten. Dus toch maar een uur. Op het eind lopen we tegen een beek aan, waar we niet zomaar overheen komen. Een stukje verder ligt er een vrij dikke buis over het water. Marja probeert zittend naar de overkant te schuiven, maar ziet er toch maar van af. Het zijn toch wel harde rotsen en koud water.
Zonsondergang bij Manzanita lake
Een eindje verderop kunnen we gewoon over een bruggetje de beek oversteken. En dan zijn we weer bijna bij de fietsen. En dan moeten we opnieuw het stuk terug naar boven. En op zich valt dat wel mee, zo stijl is het niet, maar we vergeten nog wel eens dat we hier toch gauw op een hoogte van 1700 meter zitten. En dat merk je. Dan kom je toch een beetje zuurstof te kort.
Maar we halen het. En dan is het weer het ritueel van eten maken en vuurtje stoken. Dit keer maakt Marja, die 's-middags al een paar eieren had gebakken, macaroni-cheese met blokjes Spam er door heen. Erg lekker. En ja Spam verkopen ze hier nog volop, in allerlei varianten.
En dan lekker naar bed.