Dinsdagochtend pakken we onze koffers in. We houden ruimte over (niet veel, maar toch ....). En we moeten om ongeveer half twee op het vliegveld zijn. Petra en Marja nemen de honden nog even mee naar het park waar we eerder deze week ook al een keer gelopen hebben. Ik doe even rustig aan. Lekker in het zonnetje of als het te heet wordt gewoon ff binnen zitten. En we hebben nog tijd om te lunchen bij Crackerbarrel. Petra, Marja en ik nemen een Momma's French Toast Breakfast, met Blackberry's. Gigantisch zoveel en zo lekker. Wat Ron had weet ik daardoor niet meer.

En het was zoveel, dat ik het niet op kon. En dat wil wat zeggen.

Daarna brengen Petra en Ron ons naar het vliegveld, die net zo lang blijven staan zwaaien tot we met de roltrap naar beneden uit het zicht verdwijnen.

Bij het instappen in het vliegtuig mis ik even, dat we eerder naar binnen konden omdat we een connecting flight hadden. Dat had ons de nodige ergernis kunnen besparen. Als we nl. bij onze rij aankomen kunnen we onze handbagage niet meer kwijt. Dus moeten die ingecheckt worden. Onze laptop, I-pads halen we er voor de zekerheid wel uit, net als mijn cameratas, de grote lens e.d. Dus dat wordt aardig sjouwen. Later blijkt dat dit niet voor niets is geweest, want onze verrekijker is naar de gallemiesen. Gelukkig heeft Marja ook de ext. harddisk in de cameratas gestopt. Daar staan al onze foto's op.

En dan stijgen we op in Philadelphia. Er dreigt onweer en dat merken we. Want vrijwel direct als het toestel los is van de grond, maakt het een bocht naar links. Dat is op zich al spectaculair. Maar als het daar ook nog eens bij bokt en dergelijke, dan wordt het pas echt spannend. Achter ons beginnen een paar vrouwen toch ook wat harder met elkaar te praten. Gelukkig heeft Marja haar reispilletjes ingenomen, waardoor misselijkheid deze keer uitblijft. Bovendien slaapt ze daardoor waarschijnlijk ook een groot deel van de vlucht. Of dat helpt bij het overwinnen van de jetlag moeten we dan nog even afwachten.

De rest van de vlucht is redelijk kalm en de landing op Schiphol is zoals gewoonlijk, vergeleken bij andere vliegvelden, ook weer "smooth". Kennelijk hebben we hier toch langere landingsbanen, waardoor de vliegtuigen niet vol in de remmen en reversed motor hoeven. Is toch wel wat relaxter.

Affijn met de taxi naar huis is toch ook wel lekker.

Bij thuiskomst worden we weer zoals altijd enthousiast begroet door de honden. Alhoewel Shendor toch een beetje in de mineur blijkt te zijn. We maken ons daar toch wel een beetje zorgen over. Van de week maar even bij de dierenarts langs.

En dan is het als ik dit schrijf nog vijf maanden voor onze "grote" vakantie, die ons weer naar het zuidwesten zal brengen. Van deze hebben we in ieder geval genoten. Hopen op meer.