Vandaag op bezoek bij Mike thuis. We moeten weer vroeg op, want als we foto's van de vogels willen maken, moet je redelijk vroeg bij Mike zijn omdat dan "het licht nog goed is". Dus we gaan redelijk op tijd weg, omdat het - hoe kan het ook naders hier in Amerika - toch nog wel een aardig eindje rijden.

Dan slaan we links af en denk ik in eerste instantie, dat we in zo'n wijk moeten zijn met zo'n stenen muurtje met de naam erop. Maar dat lijkt me niets voor Mike. Dat klopt ook wel. Want we moeten wel door die wijk, maar komen dan op een onverhard pad, dat naar het huis van Mike loopt. Mike woont op de benedenverdieping. Niet spectaculair groot en alleen de benedenverdieping, maar op een schitterende plek gelegen. Een kop koffie met een koekje gaat er altijd wel in.

En dan rijdt Mike onze huurauto een klein stukje terug en zet hem vlak bij de bird-feeders. Dan kunnen we uit het autoraam foto's maken van de vogels die daarop afkomen. En wat voor vogels.

Spechten, goudvinken (goldfinch noemen ze die in Amerika), mussen met gele veertjes op hun kop, de State-bird Cardinal, Robins en nog veel meer. Daarna "nestelen" we ons nog in een paar stoeltjes die strategisch zijn opgeteld om het nestkastje voor de bluebirds goed in beeld te krijgen. En hoe. Marja mocht van Mike zijn 500mm lens gebruiken op "mijn" camera. En dat maakt toch wel enig verschil. Hoewel ik met "haar" camera en onze eigen 100-400 lens toch ook een aantal heel aardige plaatjes maak. Die van Woody Woodpecker (de specht) is bijvoorbeeld erg mooi.

We kunnen er geen genoeg van krijgen om foto's te maken van de bluebird vader en moeder die onafgebroken eten aanvoeren voor de jongen die in het kastje zitten. We maken zelfs een paar foto's van de vader die als een soort kolibri voor het kastje fladderend rondhangt. Geweldig.

Mike vindt het ook geweldig dat we ons zo vermaken en ook het geduld hebben zo lang te bijven zitten. Hij haalt ook nog even voor een foto het bakje uit het nestje waar vijf jonge bluebirds in zitten. Er ligt zelfs nog een wurm tussen.

En hij heeft ook weer een paar geweldige verhalen. Bijvoorbeeld over de maker van de nestkastjes , Jack Finch, en een interview dat hij een keer met hem had. Deze man had kennelijk een hekel aan Mockingbird, omdat die alle andere vogels wegjagen. Hij onderbrak daarvoor even het interview en zij: zo terug. Vervolgens verschijnt hij op het terras met een geweer in zijn handen. Beng, hij schiet de Mockingbird aan flarden, veren vliegen in het rond en Mike roept opgewonden: dat kun je niet doen, dat is toch illegaal. De man haalt zijn schouders op en gaat weer zitten voor het vervolg van het interview.

Marja en ik lopen overigens ook nog bijna door de glazen deur, die Mike voor onze komst, zegt hij tenminste, zo heeft opgepoetst, dat je niet ziet dat er glas in zit.

Na een paar uur nemen we hartelijk afscheid van Mike, die we inmiddels een vriend kunnen noemen en rijden terug naar Fuquay Varina.

Het is inmiddels overigens lekker weer geworden. Marja en ik gaan nog even op stap met de auto, naar de Walmart en nog wat andere winkels om inkopen te doen voor thuis, maar niet nadat we eerst nog een Frappuncino gehaald hebben bij de Starbucks. De eerste en meteen ook de laatste van deze vakantie.

Als Ron ook thuis is gaan we lekker barbequeen in de tuin. Daarna gaan we de auto door de Car Wash halen. Ziet er weer acceptabel uit. 's-Middags al met het stoffer en blik de meeste rommel van de matjes geveegd. Dus hij kan terug naar de verhuurder.

Dan gaan we nog een keer bij Dairy's langs. Ze hebben een aanbieding. Alleen zijn we ongeveer 10 minuten te laat, want die gold maar tot 8 uur. Niet getreurd, zo duur zijn die ijsjes (eigenlijk past dat verkleinwoord hier niet) nu ook weer niet.

En 's-avonds gaan we onder de sterrenhemel nog even lekker bubbelen in de jacuzzi die ze in de (gigantische) tuin hebben staan. Slapen we lekker.