Kwart voor zeven, opnieuw heeft het zo’n beetje de hele nacht geregend. En het Is nog steeds donker en grauw. We kleden ons snel aan, doen de boel aan de kant, fietsen achterop, tafel achterin. De verwoede poging van gisteravond om een fikkie te stoken ligt nog – doorweekt – in de fire-pit. Die laten we achter, die branden nooit meer waarschijnlijk.
Voorzichtigheidshalve rijden we de camper eerst even naar het pad, want de grond rondom is flink drassig.
En dan laten we Pettigrew State Park en campground achter ons. We rijden nog een keer door het typische Amerikaanse stadje Creswell, dan al aangevallen door flinke windstoten. Dat zal zo vrijwel de hele rit blijven doorgaan. Dus dat is vermoeiend sturen, steeds corrigerend op windstoten, maar ook op passerende vrachtwagens die zo’n snelheid hebben dat ze door de luchtdruk de camper als het ware opzij duwen.
Gelukkig rijden we de meeste tijd op redelijk brede wegen, dus een kleine uitwijk moet kunnen. Onderweg probeert Tom-Tom ons weer eens om duistere redenen van de uitgestippelde route af te laten wijken. Het lijkt er daarbij op, dat we daardoor een aardig eind zouden moeten omrijden. Dus we houden onze koers aan.
Onderweg nog maar een keer tanken. De kolossale tank, waar denk ik met gemak 250 dollar aan benzine in kan is half leeg en dan valt het niet zo tegen. Al met al gaat er toch nog bijna 130 dollar in. Maar als je dat vergelijkt met de prijzen in Nederland dan blijft het een huizenhoog verschil. Want de literprijs komt hier op ongeveer 60 -70 eurocent. Dus dan is het allemaal nog te overzien.
Dan komen we bij Raleigh (Raalie spreek je dat uit), genoemd naar de stichter van de stad: Sir Walter Raleigh, hebben we vandaag geleerd. We zijn er al redelijk vroeg en nadat we de camper op de levelers hebben gezet, om te voorkomen dat we uit bed rollen, gaan we even lekker douchen. Want dat hebben we vanochtend bij ons gehaaste vertrek niet gedaan.
En dan wachten we de komst van Petra en Ron af, die ons om half drie komen ophalen. Marja kent Petra van het Alles Amerika forum en heeft haar een paar keer ontmoet bij bezoeken van Petra aan Nederland. Ron is haar man, die voor een Nederlands bedrijf in Amerika werkt. Acht jaar geleden zijn ze naar Amerika gekomen. Daarbij hebben ze in principe alles achter zich gelaten en een nieuwe startgemaakt in Amerika. En zo te zien een geweldige nieuwe start. Ze wonen in een schitterend huis in zo’n wijk met een muurtje er omheen en bijv. een gemeenschappelijk aangelegd zwembad voor de bewoners van de wijk. Geweldig gewoonweg.
Ron is engineer bij het bedrijf, dat de machines maakt om verpakkingsmateriaal, met al die vouwrandjes e.d. te kunnen maken. Te ingewikkeld m hier uit te leggen, maar indrukwekkend te zien wat er achter een “simpele” verpakking van een hamburger bij MacDonald zit of bijvoorbeeldeen pak cornflakes. Wij kijken voortaan anders naar de boodschappen die we halen.
En we maken kennis met Stacey en Connor. De twee beardies van Petra en Ron.
Daarna gaan we wat eten bij the Longhorn. Ook weer een typisch Amerikaans restaurant in de stijl van Outback en Applebee’s . Heerlijke steak weer gegeten. Tijd om terug te gaan naar de camper.
Als we bij de campground aankomen blijkt de gate dicht. Staan we dan voor een hek. Terwijl we daar staan stopt er een auto achter ons. Ik loop ernaar toe om te zeggen dat we er niet in kunnen. Blijkt het de camphost te zijn. Beetje vreemde man. Lachte op momenten dat we serieus waren en andersom. Reageerde in eerste instantie niet toen we voor de slagboom stonden en wilde zich er kennelijk van vergewissen, dat we geen kwaad in de zin hadden. Petra en Ron hebben zelfs overwogen om terug rijden om zich ervan te vergewissen, dat we veilig in de camper waren aangekomen. Zo’n vreemde snuiter leek het te zijn. Maar ja dat had ook geen zin gehad, want het hek zat inmiddels weer op slot.
Hij heeft ons nog wel gered van een wandeling van misschien toch nog wel een paar kilometer in een donker druilerig bos. Want het was inmiddels weer gaan spetteren ook en we zouden zeker de bui over ons heen gekregen hebben die even later viel.
Eenmaal in de camper zijn we vrij snel naar bed gegaan, want het is toch wel weer een lange dag geweest.
De verhuizing naar Raleigh heeft weinig verandering gebracht in het weertype. Ook deze nacht blijft het niet droog. Opnieuw vallen er vele milimeters regen. Daarvoor hadden we niet naar Amerika hoeven komen. Maar de voorspellingen beloven in de middag verbetering. En we weten dat voorspellingen van het weer vaak er naast zitten. Juist ook vandaag is dat zo. Het blijft de vrijwel de hele dag somber weer, met in de middag weer meer regen. Dat weerhoudt Petra er niet van ons alle bezienswaardigheden van raleigh te laten zien en ons ook nog voor de lunch mee te nemen naar de Pit. Waar het overigens barstens druk is. Petra neemt ons ook mee naar het National Museum of Nature en nog wat, waar Mike, die ons twee dagen terug o.a. op berenjacht heeft meegenomen, jaren heeft gewerkt als naturalist. In de tussentijd houdt ze ook nog eens oog op de nieuwsberichten over de shutdown. Want over een paar dagen willen we naar Cades Cove en the Smokey Mountains, maar dat kan alleen als de shutdown over is. Vandaag wordt er in het nieuws gesproken over een major breakthrough. Maar het is even afwachten of hierin het weer openstellen van de nationale instellingen, zoals deze parken, wordt meegenomen of dat daar nog apart over onderhandeld moet worden. We duimen verschrikkelijk, dat dit zo is. Maar als ik dit schrijf is er nog niets bekend. Dus dat is nog even nagels bijten.
We weten ook nog niet goed wat het weer gaat doen. En dit alles bij elkaar zijn de aspecten die gaan bepalen of we morgen nog een dag in Raleigh blijven of dat we toch doorgaan naar onze volgende bestemming Chimney Rock state park. Chimney Rock bekend uit de klassieker the Last of the Mohicans (de originele dan) en Lake Lure bekend van de film Dirty Dancing met de inmiddels overleden acteur Patrick Swazey.
Met Petra en Ron gaan we nog een pizzatje eten bij the Pizza Hut. Ook daar vragen we om een van de televisies op het nieuws af te stemmen, omdat de indruk bestaat dat er snel een persconferentie zal zijn, waarin de uitkomst van het overleg zou worden meegedeeld. Op CNN zegt Petra. Als het meisje dat zich over de afstandsbediening heeft ontfermd even gezocht is is ze kennelijk vergeten welke zender ze ook al weer zocht. Vragend zegt ze: wat was het ook alweer C…… (Die C heeft ze kennelijk onthouden).
NN zegt Petra daarop. Dat moest even zakken, maar uiteindelijk heeft ze het kanaal gevonden. Waarschijnlijk kijkt ze zelf weinig naar het nieuws.
We kunnen overigens niet te lang blijven zitten, om te voorkomen dat we weer met de camphost te maken krijgen. Maar gelukkig we kunnen doorrijden. Onderweg naar beneden zien we nog een hertje verschrikt uit het autolicht wegspringen en dan nemen we afscheid van Petra en Ron. Twee geweldig sympathieke mensen, die het – kan ik wel zeggen, hebben gemaakt in de USA.
Misschien is het wel geen definitief afscheid als blijkt dat morgen het weer inderdaad beter wordt en de shutdown niet. Wie weet blijven we dan nog wel een dag hangen in Raleigh. Maar dat zien we morgen wel weer.