Het is weer half vijf als ik Marja al weer uit bed hoor gaan. Ik blijf toch nog maar even liggen. Dat is me toch wel wat te vroeg. Om dan toch maar om een uur of zes ook op te staan.
En om half zeven zit ik in die gigantische badkuip. Je kunt er bijna in zwemmen. Er gaat ook wel een paar litertjes in.
Het is wel goed voor de (ongetrainde) spieren, die hier met afstanden van zo’n 14 kilometer per dag het aardig te verduren krijgen.
De stakers zijn ook weer vroeg op pad en lopen al weer te roepen voor het hotel, dat ze een contract willen en dat ze niets waard zijn (of zoiets). We kunnen aan de vlaggen zien dat er een straffe bries staat.
Om even over achten lopen we het hotel weer uit en gaan op zoek naar een Starbucks. Dan zien we dat de straat voor ons hotel is afgezet. Als we verder lopen zien we dat ook andere straten afgezet zijn en dat er een politieauto met zwaailichten staat. Wat is hier aan de hand. Omdat er wel mensen gewoon rondlopen, gaan we er maar van uit dat het geen ernstige situatie is. Later blijkt dat er een soort hardloopevenement was, een soort City-Pier-City-loop of zoiets.
Bij de Starbucks ontbijten we met Chai Tea Latte en Caramel Machiato en een chocolade-croissant. Daarna lopen we een stuk langs de andere oever van de rivier. Daarbij komen we langs het Trump-gebouw. Opvallend is, dat de winkeltjes op straatniveau allemaal leeg staan.
Weer wat verder zien we een museum met als thema Saturday Night Live. Mijn favorite filmpjes op youtube. Het museum is alleen nog niet open. So on we go. Omdat we over twee dagen weer met de trein naar het vliegveld gaan, gaan we even langs de ingang van het treinstation. Maar waar is die ook alweer. Was het op deze hoek dat we door die aardige zwerver geholpen werden? Dan moeten we even de hoek om en een stukje teruglopen. Geen ingang van het station. Ligt het dan dichter bij ons hotel. Nee ook op dit stuk geen ingang. Dan ligt het zeker verder dan ons gevoel aangaf. En uiteindelijk vinden we de ingang. Het zou wat zijn als je op weg bent naar het vliegveld en de ingang van je treinstation niet kan vnden.
Met een gerustgesteld gevoel lopen we vervolgens weer naar de Riverwalk en lopen die tot het eind.
En dan zien we verderop Willis Tower, de hoogste toren van Chicago. Daar willen we ook nog naar boven. Als we in de buurt komen, wordt het lastiger te herkennen welk gebouw ook al weer Willis Tower is. Je ziet dan alleen maar een stuk van de gevels van de gebouwen om je heen. Maar uiteindelijk staat er een groot bord met “Willis Tower” erop. Dus dat zal het wel zijn.
Dan blijkt de ingang weer niet te zijn waar hij, volgens de aanwijzingen zou moeten zitten. Daarvoor moeten we dan weer om de hoek zijn. Daar zien we ook een bordje dat aangeeft waar de rij begint als het echt druk is. Als we dan zien hoe ver je daarna nog moet lopen voor je bij het loket voor de tickets bent, wil je er niet aan denken dat je in zo’n rij moet staan wachten tot je aan de beurt bent. Blij dat het nu niet zo druk is.
Over het algemeen zijn de Chicagoërs of Chicagoianen (hoe noem je die mensen) heel aardig. Maar soms treft je ietwat gestresste figuren. Hier gaat het om een dame bij het poortje, waar je je zakken leeg moet halen en door dat poortje moet lopen. Ze blijft maar roepen “Next One”, ook al staat er nog iemand te hannesen met zijn of haar jack of sleutelbos of wat ook. Next one, next one.
Bij mij blijft het poortje maar piepen als ik er door loop, ondanks dat ik alles uit mijn zakken heb gehaald. Ik probeer de man die daar staat duidelijk te maken dat het waarschijnlijk mijn knie is, maar hij laat me eerst nog een keer door het poortje lopen met hetzlefde resultaat. En pakt dan zo’n apparaat dat hij langs mijn lichaam haalt. En dat ding piept dan weer niet. Vreemd. Maar ik mag wel doorlopen.
Dan wordt je als een stel schapen in een grote lift gepropt. Die moet kennelijk echt volledig bezet zijn. Misschien logisch als het echt druk is, maar dat is het (nog) niet. Alhoewel het achter ons al wat drukker wordt. Als we boven aankomen zien we dat het daar ook al aardig druk is. Je moet zelfs af en toe al even wachten voordat je door een van de ramen een foto kan maken. Dat neemt niet weg dat het uitzicht weer adembenemend is (en niet alleen vanwege de hoogte). Ook hier kun je naar alle richtingen de hele omgeving mijlenver bekijken.
En dan komen we bij de plek waar je – als je dat wil – even een stapje buiten het gebouw kan maken. Daar zijn glazen vloeren waar je op kunt gaan staan om dan zo naar beneden te kunnen kijken. Kennelijk is dat voor veel mensen een thrill. Want voor deze ‘attractie’, als je dat zo kan noemen, staat inmiddels al een hele rij.
Omdat ik voor geen goud zo’n uitstapje maak bel ik even Road Bear om te regelen dat we de camper vroeg kunnen komen halen, terwijl Marja in de rij gaat staan. Maar daar stapt ze toch maar weer uit, als blijkt dat die rij maar heel langzaam opschuift. Intussen heb ik met Road Bear afgesproken, dat we de camper om half negen kunnen ophalen.
Vanuit een van de ramen hebben we onze volgende bestemming al gezien, namelijk de fonteinen van Married With Children. Dus we pakken de volgepakte lift weer naar beneden en constateren daar dat de Amerikanen er een ster in zijn om je te laten dwalen in gebouwen als dit. Je krijgt dan een aanwijzing welke kant je uit moet, om vervolgens bij een volgende hoek daar geen vervolg op te geven. Daar moet je dus zelf maar weer uitdokteren welke kant je uitmoet. Gelukkig herinner ik me, dat we heen twee roltrappen hebben moeten nemen en we er nu pas één gehad hebben.
Voordat we echt richting fonteinen gaan lopen we nog een stukje over North State Street waar het fameuze Chicago Theatre staat. Op de aankondiging staat dat Jim Jefferies, die australische stand-up comedian, hier op 28 september een voorstelling geeft. Net ff te laat voor ons. En op internet zie ik dat er meer bekende sterren, zoals Ringo Star, Lauryn Hill en Christina Aguilera komen optreden. Op de dagen dat wij hier zijn treedt er helaas geen bekende ster op.
Dan echt richting fonteinen, die ik me niet kan herinneren van Married with Children. Onderweg valt het elke keer weer op hoe bijzonder Chicago is, met oud en nieuw bouwwerk door elkaar heen. Vooral de gebouwen met al die trappen langs de gevel vallen elke keer weer op. Uiteraard worden bij de fontein ook een aantal foto’s van gemaakt. De wind is inmiddels ook wat steviger geworden, dus je moet wel zorgen dat je gelet op de windrichting op zij van de fontein staat. Waarschijnlijk laten ze hem vanwege de wind ook wat minder hoog spuiten.
Na de fonteinen willen we langs de kust naar het aquarium lopen. En ondanks dat dat hardloopevenement kennelijk al afgelopen is, zijn er nog steeds heel veel mensen aan het hardlopen. Ieder op hun eigen manier. Op een bepaald moment worden we bijvoorbeeld ingehaald door een sloffende opa, die op zijn manier aan het joggen is. Als hij voor ons loopt lijkt het alsof hij elke keer opzij dreigt te kiepen en in het gras zal belanden. Maaar, hij weet zich overeind te houden. En je moet er toch ook wel wat bewondering voor hebben dat zo’n oude man – ik neem tenminste aan dat het een oude man is – dat nog doet.
Dan zijn we bij het Aquarium aangekomen en lopen tegen een redelijk steile helling op. Dat voelen we aardig in de spieren, die er al weer een paar kilometer op hebben zitten. En dan, teleurstelling. Ook hier staat namelijk weer een hele rij voor de ingang te wachten tot ze hun kaartje kunnen kopen. Nou daar hebben wij geen zin in, dus lopen we terug naar de oever van het meer, waar Marja nog wat foto’s maakt van de Skyline van Chicago. Daar merken we dat de wind nog weer wat harder is gaan waaien. Er staan flinke golven op het meer. We zien later op de dag op een kabelkrant bij de studio van ABC-nieuws, dat een man door een hoge golf is gegrepen en in het water terecht is gekomen en verdronken is.
Op de terugweg naar het hotel lopen we dan richting de straat die Wabash heet. Geen idee waar dat voor staat. Hier rusten we even uit in een soort snackbar waar we even wat eten en drinken. Marja neemt een ‘Powerhouse-salad’ en ik een Pulled Pork-broodje. Erg lekker.
En tenslotte zijn we weer terug bij het hotel, waar we onze vermoeide spieren weer even tot rust kunnen laten komen. Wel kunnen we vanuit onze kamer nog zien, dat het vandaag (maar ja het is zaterdag he) heel erg druk is. Ook op rivier is het een drukte van jewelste. En de boten zitten in veel gevallen ook barstensvol.
Tegen het eind van de middag gaan we op zoek naar een restaurant en belanden dan, bij Catch 35 terecht. Dit blijkt een nogal chique tent te zijn, met bijvoorbeeld live-muziek van een trio jazz-muzikanten. De prijskaart is daar natuurlijk ook naar. En we krijgen van de ober, als je die in zo’n restaurant zo mag noemen, ook uitleg over een paar gerechten, met iets van een Frans of Italiaans accentje. Dat maakt, dat we de man misschien nog wel slechter verstaan dan als hij gewoon als Chicagoër gepraat zou hebben. Want dat valt ons wel op, maar dat ligt misschien ook wel aan ons, dat ze hier allemaal best wel snel maar ook het lijkt wel wat binnensmonds praten. Wat het lastig maakt de mensen altijd goed te begrijpen.
Na het eten lopen we nog een stuk State-street af, een winkelstraat waar we uiteraard een paar winkels ook even van binnen bekijken. GAP, Nordstrom (een uitvergrote versie van Zeeman volgens mij, tenminste in de vestiging die wij bezoeken) en nog een waar ik de naam niet meer van weet.
Als we een eind Statestreet hebben afgelopen besluiten we langs de andere kant weer terug te lopen. De wind is nog wat aangewakkerd en de wolken kleuren heel erg mooi door de zon die inmiddels toch ook nog even zich laat zien.
Terug bij het hotel probeer ik een begin te maken met mijn verslag van de dag (dit verslag dus), maar ik kan er alleen de eerste zin nog uitpersen als ik merk dat mijn ogen gewoon dichtvallen. Ook Marja heeft daar last van, maar ja die was ook al weer om half vijf op. En we moeten ook niet vergeten dat we er aan het eind van de dag toch zo’n 15 kilometer op hebben zitten. Dus we hebben het wel verdiend en om kwart over acht liggen we in bed.