Vandaag wordt een verplaatsdag, zoals ze in de wielrennerij zeggen (toch?). En de dagen daarna ook nog een beetje. We moeten wat kilometers maken richting Grand Teton en Yellowstone.
De eerste rit brengt ons van Las Vegas naar ….. zo ver we komen en willen komen.
Maar eerst nog uitchecken uit het Cosmopolitan. We hebben een goede nachtrust gehad. Alleen was Marja 2 uur eerder wakker dan de avond daarvoor, omdat er 2 uur tijdsverschil is tussen Chicago en Las Vegas. Ze is er kennelijk wat gevoeliger voor dan ik. Maar dat kan ook het leeftijdsverschil zijn, zeg ik zelf maar even.
Het uitchecken is zo gepiept. Dat doe je tegenwoordig via de televisie op de kamer. Weet je ook gelijk wat je nog moet betalen.
We worden om half negen bij Road Bear verwacht. Dus we vertrekken om iets voor achten. En om een minuut voor half negen parkeren we de auto op het terrein van Road Bear.
Dan heb je de standaard formaliteiten te doorstaan, van parafen zetten bij allerhande dingen en betalingen (one way fee bijvoorbeeld). Ook het checken van eventuele schade doen we voor de zekerheid toch maar, omdat we een keer wat te makkelijk waren en voor $ 100 een ruitreparatie moesten betalen. Ook deze keer zitten er wat putjes in de voorruit, dus het is maar goed dat we daar wat secuurder in zijn.
Maar de man die ons helpt kennen we al aardig. Die weet ook dat we zo’n beetje vaste klant zijn bij Road Bear en die komt nu bijvoorbeeld weer met een zakje met bollen voor in het toilet aanzetten. Hoeven we die niet te kopen. En hij brengt ons een nieuwe waterslang. Een flexibele. Ziet er erg goed uit.
Als dat allemaal gebeurd is nemen we voorlopig voor een tijd afscheid van hem, omdat we volgend jaar niet in Vegas komen. We kunnen dat al zeggen, omdat we de camper voor volgend jaar al weer geboekt hebben en dat wordt een rondje Seattle – Seattle.
Eerst brengen we vervolgens de huurauto terug. Ik voorop met de camper. Ik moet weer een beetje inkomen met het wat ruimer nemen van bochtjes. Ik pak een paar stoeprandjes mee. Ook dat is snel gebeurd.
Daarna is het boodschappen doen bij de Walmart. Bij de eerste keer word ik altijd lichtelijk nerveus. Omdat het de eerste boodschappen zijn wordt dat altijd een fors bedrag dat je bij de kassa moet afrekenen. Maar ik houd mezelf dan maar voor, dat je dan voorlopig even vooruit kan met de meeste dingen. Dan moeten we in de gloeiende hitte ook nog de boodschappen in de camper opbergen. Eerst wat provisorisch, de rest komt wel als we bij de campground zijn (welke dan ook).
En dan kunnen we een begin maken met de kilometers.
Daarvoor moeten we wel eerst Vegas uit. En daar doen we ongeveer een uur over. Niet omdat het nou heel erg druk is, maar gewoon omdat Vegas nogal uitgestrekt is.
Maar als we dat eenmaal gehad hebben komen we in vertrouwd terrein. Met grote gele dorre vlaktes, uitgestrekte valleien, bergen waar de uitloop aan de voet zich kilometers uitstrekken en waar we verderop de rode rotsen van Utah zien oprijzen. We zijn weer terug. Het voelt toch elke keer een beetje als thuiskomen.
Het is niet meer dat grote wow-gevoel zoals we de eerste keer hadden. We weten nu wat we kunnen verwachten, maar het blijft indrukwekkend.
Zo rijden we op een gegeven moment over een weg die feitelijk tussen de bergen is uitgehouwen. Grijze rotsen rijzen aan allebei de kanten van de weg omhoog en omgeven de wegen volledig. Er straalt ook een soort energie uit van die bergen. Alsof ze nog bezig zijn omhoog gestuwd te worden. Dat is misschien ook wel zo, maar dan sneller.
Onderweg maken we af en toe een stop, om even de benen te strekken en een sigaretje te roken (Marja dan). In het begin houden we dat echter niet lang uit. Want wat is het weer heet vandaag. De airco, die volledig op maximum staat, kan het bijna niet aan. De temperatuur in de capover is nog steeds erg hoog. Dat kun je voelen als je vanuit je geairconditioneerde stoel je hand even omhoog steekt. Daar zit een temperatuurverschil van misschien wel 15 graden tussen. Ook de wind buiten de auto voelt exorbitant heet aan. De tussenstopjes beperken zich dus tot een paar minuten per keer.
Omdat we veel kilometers willen maken is dat ook geen probleem.
Overigens beginnen die kilometers ook wel te tellen. Want zouden we eerst op de camping van bestemming om een uur of half zeven aankomen. Dat wordt al snel een camping die op dat moment een uur of zes bereikt zal worden om tenslotte te worden ingewisseld voor een campground in Cedar City (waar we al eens eerder hebben gestaan). Daar komen we om een uur of vijf aan.
De plek is snel gereserveerd en ingericht. En dan kunnen we eindelijk beginnen aan het inrichten van de camper. De kleren in de kastjes, andere spullen onder de banken, de bak die we bij Road Bear hadden staan uitpakken om te zien wat we nog missen.
De temperatuur is inmiddels wat aangenamer geworden, al is het in de camper, waar nu alle ramen en luiken open staan, nog steeds erg warm.
Omdat het zo heet is besluiten we ook om vandaag maar niet te koken. We eten een paar boterhammen met als toetje koffie met een stukje cheesecake.
Daarna is het tijd voor het schrijven van het verslag en voor Marja ‘het doen van haar foto’s”.
We zullen voorlopig, met die warmte, ook nog niet snel gaan slapen.
Na vandaag zal dat waarschijnlijk echter snel anders worden, als we steeds noordelijker komen.
We houden jullie op de hoogte.