Waarom popt bij mij toch steeds Sidney op als we het over Seattle hebben? Geen idee. Misschien omdat Seattle een minder Amerikaanse stad lijkt, dan andere steden. Maar ja waarom dan Sidney?
Als Marja in de ochtend over het strand loopt komt er ineens een Bald Eagle voorbijvliegen. Hij landt in een boom vlak bij ons appartement. Maar als Marja haar andere lens heeft gepakt vliegt hij net weer verder. Ze heeft er wel een foto van gemaakt, maar met de verkeerde lens. Dus op zich geen goeie foto.
Note Marja: Hierna ga ik in het appartement de lens wisselen, maar natuurlijk laat hij zich dan niet meer zien. Dus maar een vissende reiger op de foto gezet. Even later de lens weer teruggewisseld om nog wat foto’s te maken van de omgeving, en wie komt daar aangevlogen, juist ja… weer de Bald Eagle… En als we onderweg gaan naar Seattle zien we hem nog net even een visje uit de zee grijpen,.
Vandaag willen we een dagje (of half dagje) Seattle doen. Maar eerst gaan we even bij een IHop ontbijten. Het valt me weer op, dat sommige Amerikanen dus ontbijten met patat. Ik blijf het bijzonder vinden.
Na ons ontbijt van french toast met banaan en aardbei gaan we op zoek naar een parkeerplek. Nou dat valt niet mee. Vlakbij het station van de trein naar de stad is een grote parkeergarage. Maar na eerst een keer de ingang gemist te hebben, zien we bij de ingang een bord dat de garage vol is. Wat je dan doet is toch maar de garage in rijden, om te zien of er misschien net iemand weggaat. Op 6 verdiepingen moet dat toch mogelijk zijn. En we zien dat ook wel, maar dan is er die paar keer net even iemand anders die dan al op die plek staat te wachten.
Dan maar naar het volgende station om te kijken of daar misschien een parkeerplek is. Eerst rijden we het parkeerterrein op, dat naast het station ligt. Maar ook dit staat vol. Maar aan de overkant van de weg is ook nog een parkeerterrein. Dat lijkt ook wel vol, maar toch maar even kijken.
Als we voor het stoplicht staan zien we aan de overkant dat bij een paar auto’s mensen aanstalten maken om weg te rijden. Nu maar hopen dat er niet net een paar auto’s die plekken innemen voordat het stoplicht ons toestaat over te steken. Gelukkig. We kunnen een plek bemachtigen.
Met de Light-train rijden we vervolgens naar Downtown Seattle. In de trein krijg ik van een dame een enqueteformulier in mijn handen gedrukt over het gebruik van de trein. Aan haar vragen we waar we het beste kunnen uitstappen. Dat is bij Westlake. En dan moeten we richting zee lopen. Daar vinden we ook de Pike Place Market. Dat is de markt waar ze bij een viskraam de vis van de ene naar de andere verkoper gooien om in te pakken. Maar waarschijnlijk doen ze dat alleen als er iemand vis bestelt. En dat is kennelijk nu niet aan de orde.
We lopen de markt verder af en raken even in gesprek met iemand die foto’s maakt over een foto waarvan Marja dan weer weet waar dat zou moeten zijn.
Na een tijdje staan we dan weer buiten. Where to now? We lopen een stukje langs de ‘boulevard’. Kan ik dat hier zo noemen? Denk t wel.
We lopen langs het aquarium, maar willen daar eerst niet naar binnen.
Wat we wel doen is een ritje in het reuzenrad. Normaal heb ik best wel hoogtevrees. Maar na de reizen in Amerika, waar je wel vaker op grote hoogtes staat en rijdt, ben ik daar toch wel een beetje over heen gegroeid heb ik het gevoel.
Marja daarentegen, die op zich geen hoogtevrees heeft, zit met zweethandjes in de cabine. Ze heeft niet zoveel vertrouwen in de techniek van zo’n reuzenrad met van die cabines waar je in zit.
Maar je hebt er wel een geweldig uitzicht, als je maar een beetje stil zit zodat de cabine niet begint te schommelen.
En na 4 rondjes (in plaats van de aangekondigde 3) staan we weer met beide benen op de grond.
Na even rondgekeken te hebben in een souvenirwinkeltje, waar ik een magneetje van Seattle koop, besluiten we toch maar even het aquarium aan te doen.
Eigenlijk doen we ons zelf daarmee geen plezier. Want als we zien in wat voor een kleine ruimtes de meeste dieren zitten hebben we direct al weer medelijden met de dieren. Ook al weten we, dat veel van deze dieren als jong dier hier zijn opgevangen en niet meer terug zouden kunnen in de natuur. In het verblijf van de rivierotters zit bijvoorbeeld maar 1 otter, die ook nog eens op een nogal onnatuurlijke manier op een platje tegen het raam opgekruld ligt te slapen.
Nee, dat gaan we niet meer doen.
Dan beginnen we aan de weg terug richting station. Dat betekent dat we eerst misschien wel 100 treden omhoog moeten klauteren. Gelukkig steeds een paar treden, met regelmatig een stukje vlak ertussen. Maar toch een hele klim.
Boven aangekomen zoeken we eerst een Starbucks op. We zijn wel toe aan een bakje koffie. Jammer genoeg smaakt het deze keer niet zo goed als anders.
Als we verderlopen doen we nog een paar winkels aan. O.a. Fireworks (die van de Trump-mints) en de Barns en Nobles. Om dan uiteindelijk weer in de trein terug te belanden.
Het is weer goed druk in de trein. Maar hij loopt sneller een eind leeg dan op de heenweg. En het laatste stuk zet hij (of zij) er aardig de gang in. Ze moet zeker wat tijd inhalen.
De Range Rover staat netjes op ons te wachten om ons terug te brengen naar het appartement.
Daar doen we weer even rustig aan.
Tegen zessen lopen we dan naar boven voor de snacks met onze verhuurders en hun 14 jarige hond Sam. Een erg lief en heel rustig dier.
We hebben het over van alles en nog wat. O.a. over het feit dat de televisie in ons appartement, toen we hem de eerste keer aanzetten, op Fox News staat. Dat bracht hen aan het denken over wie van de vorige huurders republikeinsdenkend zijn. Het zal niet het pas getrouwde stel zijn. Dat zal niet veel tv gekeken hebben, veronderstelt één van de twee.
Misschien is het de schoonmaakster wel? Als we weggaan zullen we de tv op het CNN-kanaal zetten, zodat ze – als hij daarna weer op Fox-news staat – kunnen inschatten wie er dan naar dat kanaal kijkt.
Het is zeker geen kanaal waar zij naar zullen kijken.
We komen ook nog even te praten over Road Bear en onze doos en campingstoeltjes die we daar hebben achtergelaten voor onze reis volgend jaar. Als we ze vertellen over de afhoudendheid en in feite de onwil om ons dat toe te staan bieden ze aan de spullen bij hun op te slaan. Ook al zouden we niet weer bij hun het appartement huren. Desnoods kunnen we, mocht het al geboekt zijn en we toch bij hun willen verblijven, gebruik kunnen maken van hun gastenruimte.
Hun aanbod om de spullen bij hen op te slaan pakken we natuurlijk met beide handen aan. Dus dat wordt morgen weer even bij Road Bear langs om de spullen op te halen.
Na een gezellige paar uurtjes gaan we beneden de open haard (geen echte) aansteken en sla ik aan het schrijven van nog twee verslagen. Ik loop wat achter. Maar dat heb ik wel vaker zo tegen het eind van de reis.
Morgen zullen we waarschijnlijk lekker ‘thuis’ blijven. We moeten ook onze koffers nog een keer opnieuw inpakken En verder zien we het wel. Hangt ook een beetje van het weer af. Als het een beetje redelijk is kunnen we nog een stuk langs het strand lopen. Nou ja we kijken wel.
