Hebben we de afgelopen dagen op wegen gereden waar we door één auto werden ingehaald in anderhalf uur. Vandaag wordt dat anders, want we rijden richting Albuquerque.
Om half acht zijn we al weer op weg. Nadat Marja geloof ik al weer om 6 uur op was. Misschien heeft ze toch nog wel last van een post-jetlag effect. Vooral nadat we eergister in een andere tijdzone terechtkwamen waarin het een uur later is. Toch weer even wennen, nadat we net de jetlag hadden afgeschud.
De hoofdweg waar we over rijden is mogelijk een van de saaiste die we hier ooit gereden hebben en zeker de saaiste die we tot nu toe dit jaar hebben gereden. Er is werkelijk niets aan. Dit is een slecht stuk lounge-muziek, dat echt voortdurend hetzelfde deuntje laat horen. Het gebeurt niet vaak maar Marja valt af en toe zelfs in slaap. Kan ook te maken hebben met dat ze tot nu toe elke ochtend vroeg op is.
We besluiten dan ook om onderweg toch nog maar ‘even’ Bosque del Apache’ aan te doen. Het willige-refuge, waar de dame in het visite-center ons vertelt wat er allemaal niet aan wilddief te zien is. Tot coyotes en mountain-lions aan toe. Dat valt een beetje tegen. Laatstgenoemden hebben we in ieder geval niet gezien. Wel een paar zilverreigers en zelfs ee Kingfisher. Een paar overdrijvende gieren en een of andere niet te herkennen (door de afstand) roofvogel. En daar blijft het eigenlijk bij. Jammer, maar dat zal wel met het jaargetijde (?) of met het uur van de dag te maken hebben. Het loopt al weer naar het eind van de ochtend namelijk en dan wordt het al zo warm, dat die dieren allemaal een rustplaatsje zoeken om uit de warmte te blijven.
Het kan ook zijn dat een groepje kwetterende dames, die steeds voor ons uit bleven, de dieren hebben weggejaagd met hun getater. Maar dat kan ik natuurlijk niet met zekerheid zeggen.
Dus maar weer terug naar die vervelende hoofdweg. Maar eerst nog een stukje gewone weg, waar we nog een plaatsje komen waar je ziet, dat Mexicanen (want die zitten hier veel volgens mij) niet onder doen voor de Navajo-indianen als het gaat om het verrommelen van de omgeving. Jammer.
Verderop gaan we nog een keer van de hoofdweg af, omdat we een bord zien dat aangeeft dat er een Starbucks in de omgeving is. Kost even moeite om hem te vinden, maar als dat gelukt is staan we snel op een parkeerplaats en gaan bij Starbucks ook onze mail en rekeningen checken. Want daar hebben ze altijd razendsnel internet, dat je als klant gratis mag gebruiken. Super.
Ik heb ook een benzinepomp gespot, waar de benzine tot nu toe de goedkoopste prijs aangeeft. Twee dollar en vijf cent voor een gallon. Dat is dan wel de regular, die ik niet mag tanken in de camper, vanwege een te laag octaangehalte. Maar met 2,35 per gallon (dat is dus nog geen 60 dollarcent per liter, omgerekend is dat 54 hele eurocenten per liter). En dan vind ik 77 dollar voor het voltanken toch wel weer ‘veel’. Maar ja, je blijft Nederlander niet waar.
Als we in de buurt van Albuquerque komen wordt het inderdaad een stuk drukker op de weg. Ook kun je de stad al voor een deel zien liggen. En het valt op, dat deze stad over een gigantische oppervlakte is verspreid en dat er bijna geen hoogbouw te bekennen valt. Ook zien we op een afstandje Sandia Peek liggen, waar we een aantal jaar geleden met de kabelbaan bovenop hebben gestaan. Met een geweldig uitzicht over de stad, die je dan in zijn geheel kan zien liggen.
Bij de campground, die in het plaatsje Bernalillo (een soort voorstadje van Albuquerque) ligt, houden we de fingers crossed, omdat het al weer een hele tijd geleden is (december, vanwege de drukte rondom het Balloon fiesta) dat we hebben gereserveerd en we maar hopen, dat deze er nog staat. Maar als we het kantoortje binnenlopen en op de vraag van de manager bevestigen dat we gereserveerd hebben zegt hij vragend:
VENDURVLIST, mijn naam op zijn Amerikaans uitsprekend. En op zich doet hij het niet eens zo slecht. Het lijkt er in ieder geval op.
En na wat aanwijzingen en het aftikken van 200 dollar (voor vijf nachten hoor, dat wel) voor onze plaats kunnen we de camper installeren. De waterslang is daarbij met net lang genoeg, omdat de kraan aan de verkeerde kant van de camper op enige afstand van de rand staat. Maar het lukt. Dus we zijn geïnstalleerd.
Marja loopt een rondje en daarna fiets ik nog een rondje, op zoek naar de dumpplaats, we leggen de steaks te ontdooien in het koude water (in een plastic zakje) en dan doen we de administratie nog even. Marja zet haar foto’s over en zit te mopperen dat er maar een paar foto’s echt gelukt zijn vandaag, wat waarschijnlijk door de hitte en stof in de lucht veroorzaakt wordt (hebben we een keer gehoord van iemand bij Cameraland). En ik zit nu het verslag voor vandaag te schrijven. Dat kan nu al wel, omdat ik jullie niet zal vervelen met het beschrijven van het opeten van de steak.