Van de Timberlane campground rijden we de voorlaatste dag naar onze laatste halte, voordat we de camper weer moeten inleveren. Dat wordt de Pine Cone Resort. Nou ja Resort. Het ziet er naar uit, dat de bewoners van deze campground hier in de omgeving werk hebben gevonden (seizoenswerk?) en daarom in een camper een woonplek gevonden hebben. Dat neemt niet weg dat het voor een laatste campplek best te doen is. Bovendien treffen we een alleraardigste camphost-mevrouw, die als we vragen of zij misschien weet waar we onze fietsen voor een zacht prijsje, na wat overleg met haar man, aanbiedt deze te ruilen voor de prijs van een overnachting op hun campground. Daar stemmen we graag mee in. Hebben we toch nog iets meer van 50 dollar terug voor deze twee fietsen. Een aantal blikjes frisdrank, flesjes water, onze barbequetje, tv-kabel en fluitketel en oh ja, twee houtblokken, krijgen ze van ons er gratis bij.
Als we de camper op onze plek hebben neergezet, ziet Marja dat bij de buurman de slang van de kraan afligt en dat het water er met grote hoeveelheden uitgutst. Ik doe snel de kraan dicht. En dan komt de buurman achter een paar bomen vandaan. Dié had ik niet gezien! Dat zeg ik ook maar tegen hem. Maar hij kan er om lachen (beetje in ieder geval).
We sluiten de camper nog niet aan, want we willen nu echt op weg naar de Cheesecakefactory, die Marja in Freehold heeft gevonden. TomTom moet ons daarbij maar weer eens helpen.
Nou dat is een aardige exercitie geworden. Deze keer denken we dat TomTom er niets aan kan doen, omdat het winkelcentrum waarin de Factory is te vinden vrij nieuw er uit ziet en waarschijnlijk eerst wel op de plek heeft gestaan waar hij ons naar toe stuurt. Maar voordat we uiteindelijk achter ons bord zitten, zijn we wel een half uur onderweg. Dat komt ook, omdat we een keer te vroeg afslaan. Maar ook omdat ze hier een merkwaardig systeem hebben om terug te draaien of links af te slaan. Dat kan nl. niet op de normale manier door gewoon links af te gaan of verder nog een zgn. U-turn te maken. Nee, hier moet je eerst rechts af draaien. En de ene keer kom je dan met een kleine lus naar links dus haaks op de weg te staan waar je eerst op reed, zodat je kunt oversteken of dan dus links af kan slaan. Of je steekt eerst de weg over waar je linksaf op wil draaien, gaat dan rechts af en draait helemaal door naar rechts tot je weer haaks op de weg staat waar je van afgekomen bent. En dan kun je op die manier dus oversteken of terugdraaien. Dat maakt het ook wel heel verwarrend om je nog goed te kunnen orienteren.
Marja weet dat het ergens bij of in de Freehold Raceway (voor paarden) Shoppingcenter (of is het toch weer een Outlet) zou moeten zijn. En dan ineens zien we dat center en als we het parkeerterrein op rijden ziet ze ook de Factory. He He, dat heeft wat moeite gekost om een keer de Cheesecakefactory te bezoeken. Maar nu gaan we toch lekker eten.
En als toetje nemen we een paar geweldige cheesecakes mee om bij een kopje koffie in de camper op te eten.
We zijn vroeg gaan eten, omdat we vanavond onze koffers moeten inpakken en de camper een beetje leeg moeten ruimen. Dus daarvoor willen we op tijd terug zijn. En we zullen misschien nog wat moeten schipperen met het gewicht van de koffers. We laten ook weer wat spulletjes achter, die wat afgedragen of kapot zijn. Met wat wikken en wegen krijgen we de electronische weger zover aan te geven, dat de koffers net onder het toegestane gewicht van 23 kg blijven. Tenminste, de ene keer wel en de andere keer niet. Geeft aan dat zo’n ding niet helemaal nauwkeurig is.
Het betekent wel dat onze handbagage ook wat zwaarder is dan normaal, omdat we daar ook wat spullen in proppen. Maar uiteindelijk is alles ingepakt en is de camper “bezem-schoon”.
Omdat we morgen redelijk op tijd op moeten gaan we redelijk vroeg naar bed.
De volgende ochtend zijn we redelijk vroeg op pad naar Adventure on Wheels. Zo noemen ze het verhuurstation van Road Bear in Newark. Als we daar zijn aangekomen worden de gebruikelijke formaliteiten verwerkt, zoals de check op de camper op schade e.d. Maar de controle is minimaal en de man/knul die ons daarbij helpt (ook degene die ons aan het begin heeft geholpen) is zelfs verrast als hij ziet hoe leeg we bijvoorbeeld de tanks voor afvalwater hebben gekregen. Meestal geven deze aan nog redelijk vol te zijn, omdat er papier of zo op de censors blijft hangen. Nu is dat niet zo.
We hebben wel het idee dat hij er deze keer wat minder vrolijk bij loopt als bij het begin van onze reis. Waarom begrijpen we later.
De shuttle die ons naar het vliegveld zal brengen vertrekt om 11 uur (ochtend) en wij zijn al voor tienen klaar, dus hebben we nog even de tijd. We nestelen ons in een paar stoelen en de mevrouw van Adventure on Wheels helpt mij aan een (veiligheids)speld om een splinter uit mijn vinger te peuteren. Een splinter van een lange dunne stok, waaraan je marshmallows boven een vuurtje kan roosteren/smelten.
Dan komen er een aantal opgeschoten meiden en jongens binnen, met één wat oudere dame. Ze spreken een taaltje dat niet echt thuis te brengen is. Is het Scandinavisch, Oost-Europees. Ik meen zelfs op een moment het woord Ygen te verstaan, dat “ja” in het Hongaars betekent (mijn ex-schoonmoeder en een paar ex-zwagers waren hongaars, vandaar). Maar we worden er verder geen wijs uit.
Wel begrijpen we dat ze naar het vliegveld La Guardia willen zien te komen. Nou denken we, wij weten dat je vanaf dit verhuurstation óf naar het treinstation óf naar het vliegveld van Newark kan worden gebracht. Dus GL, oftewel Good Luck mensen.
Dan rijdt de man/knul de shuttlebus naar voren en lopen wij daar naar toe. Voordat we echter de kans krijgen onze koffers er in te zetten, zijn de meiden en jongens al bezig hun koffers en tassen in de bus te laden. Nou ja ze doen maar.
Als we dan in de bus hebben plaatsgenomen en een van hen op de voorstoel heeft plaatsgenomen stapt de man/knul ook in en onder het wegrijden vraagt hij waar we naar toe moeten. Wij geven aan naar Newark International Airport en de Terminal van United.
Dan vraagt de knul voorin (van die ondefinieerbare afkomst) of het mogelijk is dat ze naar La Guardia gebracht kunnen worden. Okay denken wij nu komt het.
Nee zegt de man van Road Bear kortaf, dat kan ik niet. Het is of het treinstation of het vliegveld van Newark.
Kunnen ze dan naar een metrostation gebracht worden? Nee is het korte antwoord weer. Maar ik kan jullie wel naar het treinstation van Middletown brengen, waarvandaan het erg eenvoudig is om naar Pennstation Manhattan te rijden. En daarvandaan is het dan erg eenvoudig om met de metro naar het gewenste vliegveld (la Guardia of JFK) te komen.
Zo gaat dat nog even heen en weer, maar uiteindelijk weet de Road Bear man de groep te bewegen, zich te laten afzetten bij het treinstation in Middletown.
Als de groep vertrokken is en de Road Bear man weer instapt verzucht hij: You have no idea how much I wanted to get rid of them. Nooouuuu zeggen wij, we hadden daar een pritty good idea van. Het was namelijk nog al duidelijk, dat hij er alles aan deed om ze op het treinstation te kunnen afzetten.
En dan slaat de sfeer in het busje aardig om en wordt het toch nog gezellig. We kletsen op weg naar Newark aardig wat af, over Hurricanes, de wegen, weggedrag e.d. Zo hebben we het ook over de kruisingen waarop aan alle kanten stopborden staan en de eerste aankomende auto ook weer als eerste mag rijden. We zeggen tegen hem dat je dat in Nederland niet hoeft te proberen, want dat geeft geheid oorlog.
Nou zegt hij, het heeft ook een downside. Want soms sta je een paar minuten op een kruising, waarbij je naar elkaar zit te seinen: Nee jij was eerst, jij bent aan de beurt. Nee jij bent aan de beurt, ga jij maar eerst, wat dan zo een tijdje heen en weer gaat. En het resulteert er vaak in, zegt hij, dat je dan uiteindelijk allebei tegelijk begint te rijden en dan weer een tijdje heen en weer zit te seinen. Dus het werkt niet altijd even voortvarend.
Bij het vliegveld nemen we afscheid van hem en gaan op weg naar de balie van United. Een aardige dame helpt ons met het uitprinten van onze boardingpasses.
En een andere aardige dame matst ons met de koffers, die toch net ietsjes te zwaar zijn. We moeten wel nog iets in onze handbagage stoppen. In de veronderstelling dat ik een plastic zakje met de gekochte magneetjes uit de koffer haal (en die zijn redelijk zwaar) blijk ik een plastic zakje met drie zakjes “mashed potatoes” over te hevelen naar de handbagage. Nou dat levert wel een paar ons op!!!. Gelukkig matst de dame ons en staat ze toe, zonder bijbetaling, dat onze koffers samen net even wat te zwaar zijn.
We bedanken ons en gaan dan door de paspoortcontrole en hebben dan nog een paar uur voordat we gaan boarden.
Als het moment daar is, gaan wij alvast aan het begin van het met linten afgezette pad voor groep 3 staan, zodat we snel in kunnen stappen. Er is nog wel wat ruimte tussen ons en het begin van dit pad. En dan komt er een Nederlandse gezin (natuurlijk zou ik bijna zeggen), dat doodgemoedereerd van die ruimte gebruik maken om ons te passeren en voor ons tussen de linten die het pad aangeven te gaan staan. Ik heb de neiging er wat van te zeggen, maar Marja zegt me het te laten voor wat het is.
In het vliegtuig hebben we lekkere beenruimte, want we zitten bij de uitgang. Dus geen stoelen voor ons. Maar wel een nogal norse man naast me, die geen boe of bah zegt. En als hij op een gegeven moment een geel stickertje van zijn laptop afschuift, dat op mijn plek terechtkomt, grist hij het bijna bij me weg, voordat ik de kans krijg het vriendelijk lachend aan hem terug te geven. Nou dan niet joh.
De vlucht duurt iets van 6 uur en een kwartier, dus we zijn vroeger terug op Schiphol dan gepland, maar nu laten de koffers even op zich wachten, zodat het toch nog kwart voor acht wordt. En dan belt onze taxichauffeur al weer. Dezelfde man die we al een paar keer eerder op onze Amerikareizen hebben ontmoet.
Hij brengt ons in rap tempo weer naar de Ganzenwei. Daar kunnen we weer eens goed merken dat de hondjes toch wat ouder worden en doof daarbij. Want Marja staat al weer bijna midden in de kamer als ze pas reageren. Normaal gesproken staan ze al wild te blaffen als de taxi nog maar voor de deur stopt.
En dan zit de reis er weer op, waar we met gemengde gevoelens, vooral vanwege de shutdown in Amerika op terug zullen kijken.