Crater Lake was een must see deze trip. En dat is heel erg afhankelijk van het weer. Want met regen of wolken hoef je daar niet heen te gaan. Alleen met een blauwe lucht zie je namelijk een meer dat helemaal blauw is. Als we vanochtend wegrijden ziet het er goed uit. Geen wolkje aan de lucht, strakblauwe hemel, precies wat we nodig hebben voor Crater Lake. We besluiten daarom eerst naar dat meer te gaan, dat zoals de naam al doet vermoeden, in een krater van een vulkaan ligt. Je hebt eigenlijk geen idee dat Amerika een land is met zoveel vulkanen. Maar er zijn er best een flink aantal. En wat je hier ook veel ziet is lava dat via een soort tubes, hebben we ons ooit eens laten vertellen, soms mijlen verwijderd van de eigenlijke vulkaan, omhoog gedrukt wordt en dan aan de oppervlakte komt. Een bizar gezicht.
Maar terug naar de rit naar Crater Lake. Natuurlijk komen we onderweg nog wel een paar dingen tegen waar we toch even willen gaan kijken. Zo doen we even "the Natural Bridge" aan. Hier heeft een wilde rivier zich een weg gesleten onder ook weer lava door. Daardoor is een ondergrondse rivier ontstaan. Je vraagt je dan af, als je daar naar staat te kijken, wat er misschien wel onder jouw voeten doorstroomt en hoeveel van de grond onder je voeten al weggespoeld is.
Als we dan eindelijk de klim naar de krater beginnen, begint het toch een beetje te betrekken. Wat sluierbewolking en af en toe krijgen we een wat waterig zonnetje. Misschien toch maar door moeten rijden. Nou ja niets aan te doen.
Misschien dat daardoor ook de eerste aanblik van het meer enigszins tegenvalt. Het is helemaal niet zo blauw als verwacht. Maar als de wolken op een bepaald moment toch weer een beetje oplossen krijgen we een iets betere indruk hoe het zou kunnen zijn.
De rit van vandaag laat ons deze keer niet zoveel variatie zien als we de afgelopen week hebben meegemaakt. Vandaag is eigenlijk voor het eerst een beetje een "vervelende" rit. Niet in de zin van "naar", maar in de zin van "er valt weinig te zien". Marja grapt nog: het is geen scenic byway, maar een k zieniks byway. Wat we vooral zien zijn bomen. De hele rit lang. Maar dat is misschien wel omdat we in Oregon zitten?
Ook het wildlife laat zich vandaag niet zien. Maar dat laat zich denk ik verklaren, doordat het jachtseizoen is geopend en er veel op herten en Elks wordt gejaagd. Dus die dieren blijven wel uit het zicht als ze een auto of mensen horen aankomen.
Je ziet daar echt een heel verschil in. In de nationale parken, waar dus niet gejaagd mag worden, zijn de dieren veel minder schuw en trekken ze zich eigenlijk weinig van de mensen aan.
Na Crater Lake gaan we op weg naar Diamond Lake, waar we een leuke campground hopen te vinden. En daar staan we nu ook op: de Thielsen View Campground. Ik weet niet hoe de berg aan zijn naam is gekomen, maar het is dus een berg waar we over het meer op uitkijken. Misschien was het wel de ontdekker van deze berg. Who knows.
Het is nog redelijk vroeg dus we gaan een eindje fietsen. Er loopt een mooi fietspad langs het meer. Als we een eindje op weg zijn, bedenken we dat we misschien wel om het meer kunnen fietsen. En op een bepaald moment moet je wel, want dan is terugrijden net zo ver als maar doorgaan. Af en toe is het ook best wel pittig, met kleine klimmetjes die je best begint te voelen in je dijen.
Maar het is een mooie rit. Vooral als we bij een paar mooie gele velden langsrijden, waar je eigenlijk zo maar herten in zou verwachten. Maar die laten zich niet zien. Mooi niet.
Dan moeten we de weg oversteken en gaan we rechtsaf, waardoor we weten (?) dat we de laatste bocht van het meer hebben gerond en aan het laatste stuk bezig zijn. Het duurt anders wel lang voordat we bij de campground komen. We zijn toch wel de goeie weg ingeslagen? Zeker als het fietspad steeds verder van het meer af lijkt te gaan, de weg die er langs liep ook niet meer te zien is en het fietspad ook weer flink klimt beginnen we toch een beetje te twijfelen.
Maar dan begint de afdaling weer en zien we eindelijk langs de weg, die ook weer in beeld is, een bord: Bike-xing (crossing). Dat moet de plek zijn waar wij moeten oversteken om bij de campground te komen. Kan niet missen. Dan moeten we wel ervoor zorgen, dat we aan de overkant het goede pad inslaan, anders beginnen we aan een tweede rondje.
En het eerste heeft ongeveer twee uur geduurd. Dus dat zullen we maar niet doen.
Twee uur fietsen. En dat met deze klimmende en dalende paden. We komen afgetraind thuis straks.
En dan dienen de bekende rituelen zich weer aan. De foto's van de dag worden op de laptop gezet, de barbecue wordt aangestoken, de steak gemarineerd. En na het eten, het is inmiddels aardig donker, gaat Marja nog wat foto's van de spectaculaire sterrenhemel maken.
Oh ja en ik ben gister nog een paar dingen vergeten te vertellen.
Zo kwam Marja in de laundry van de campground in gesprek met een Amerikaanse dame, die een gepensioneerde politiefunctionaris was. En we hebben dit jaar sleutelhangers met klompes eraan meegenomen om aan dit soort mensen weg te geven. Dat deed Marja ook in dit geval.
Even later staat de mevrouw voor de camper en vraagt aan Marja of we ruimte hebben om wat mee te nemen in onze koffer. Ze wil ons (Marja) nl. een ingelijste tekening door haar zelf gemaakt, meegeven. Als een herinnering voor een van de plekken waar je geweest bent. We lopen even mee, worden begroet door de twee honden, die elke Amerikaan schijnt te hebben en ze laat ons de tekening zien. Helemaal niet verkeerd. Echt een mooie tekening.
En ik heb jullie ook verteld van ons fietstochtje van gister. Maar wat ik niet verteld heb is van de skateboard baan waar een hele familie bezig is op skateboards, fietsen, steppen. En ze doen het best wel goed. Komt waarschijnlijk omdat ze er hier al jong mee beginnen. Want er loopt een ventje rond van misschien niet ouder dan 5 met een step. Een helmpje op en heen en weer crossen over die baan en zelfs al proberen sprongen met die step te maken. Echt geweldig om te zien.
Bij ons achter is de skateboardbaan een hangplek voor jongeren geworden.
Nou dan is dat ook weer verteld en kunnen we ons gaan voorbereiden op morgen. Met andere woorden: we gaan naar bed. Na zo'n fietstocht ben je daar wel aan toe.
