Camperreizen door Amerika

Eigenlijk hoort dit niet hier thuis, maar bij het verslag van gister. Toen zijn we namelijk even bij Dennies gaan ontbijten. Niets spectaculairs hoor: allebei iets met French Wafels en bacon en Marja had er banaan bij en ik nog een gebakken ei en een paar worstjes. Dat lijkt veel. Maar dan moet je die Amerikanen zien. Naast ons kwamen een paar dames zitten en die bestellen ook hun ontbijt. Let wel: het was net tussen 8 en half 9. Dus dan denk je: die dames zullen zich ook wel inhouden. Maar nee hoor. Voor allebei komt een burger te staan - en niet zo’n lullig burgertje, nee een echte BURGER - met patat en mayonaise. Moet je je voorstellen: om een uur of half negen ’s-ochtends. Maar goed ieder zijn meug.

Vandaag staat dus de Million Dollar Highway op het program. Een rit van twee en een half uur ongeveer van de Black Canyon naar Durango. Om te beginnen valt het met die zweethandjes best wel mee. Misschien omdat ik een beetje begin te wennen aan dit soort wegen of gewoon omdat hij minder eng is dan werd voorspeld. Maar dan die weg zelf. De dame bij de Starbucks vanochtend zei het al: met de herfstkleuren is het een geweldige weg om te rijden. En dat is het ook. Woorden schieten gewoon te kort om deze weg te beschrijven. Ik kan wel blijven zeggen dat het geweldig, adembenemend, ongelooflijk, overweldigend etc. etc. etc. is. En dat is het ook. De tweeenhalf uur wordt dan ook door alle stops bijna 6 uur (?). Want ook hier is het weer zo dat je om elke hoek weer een geweldig adembenemend ongelooflijk overweldigend mooi uitzicht hebt. En er zijn niet voldoende superlatieven om dit tot uitdrukking te brengen.

Onderweg stoppen we ook nog even in Silverton. Een stadje dat in oude stijl in stand is gehouden (net zo iets als we vorig jaar zagen bij Seligman langs Route 66). En omdat dit de eindstop is van de treinrit met een oude stoomlock door een canyon vanaf Durango, blijft dit stadje - in tegenstelling tot Seligman - overeind. Want de passagiers van die trein krijgen drie uur de tijd om daar te shoppen en er rijden twee treinen op een dag. En we hebben gezien hoeveel mensen er uit zo’n trein stappen in Silverton. Als we dat zien zijn we eigenlijk wel blij dat we die rit niet gaan doen. Daar komt nog bij dat de trein ‘s morgens al om acht uur vertrekt en in de avond rond 6 uur pas terug is.

Dat betekent dat je een hele (lange) dag met die rit bezig bent.

Als we eindelijk op de campground bij Durango aankomen besluiten we nog even naar het centrum te gaan. De dame van de campground vertelt ons dat er een (gratis) trolly naar de stad en terug rijdt. Dus zo gezegd zo gedaan. Aangekomen in de stad lopen we Mainstreet op en neer, koopt Marja een paar teenslippers, een paar t-shirts en proberen we een truckers-pet te vinden en een paar ear-plugs voor mijn earphone voor mijn I-pod. Daar ben ik er namelijk één van kwijtgeraakt op het vliegveld in Washington. Maar helaas ze hebben mijn merk niet en van de plugs die ze wel hebben ben ik niet zeker of ze wel op mijn oortjes passen. Dus voorlopig nog maar even zonder muziek.

Onderweg terug naar de Campground nog even snel een boodschap gedaan bij de City-Market, voordat we ons door de Trolly laten terugrijden.

Daar ga ik ff lekker douchen en eten we daarna macaroni-cheese met italiaanse worstjes. Was is dat machtig eten zeg (moet je volgens mij niet elke dag doen).

Marja gaat vroeg naar bed. Het was uiteindelijk toch nog wel een lange dag. En ik kijk nog even naar een honkbalwedstrijd in de Major League van de Colorado Rockies. Ik weet niet of ik die uitkijk, want ik voel de dag toch ook wel zitten.