Dan heb je een kamer op de 25e verdieping. Met uitzicht. En dan sta je op rond een uur of acht en dan hangt de stad in een dikje wolk van mist. De gebouwen direct aan de overkant zijn nauwelijks nog te zien. En we willen gaan fietsen vandaag. Naar het Golden Gate Park. Maar eerst ontbuiten. Bij Lori’s Dinner. Zo’n zaak in de sfeer van de jaren zestig. Muziek incluis. Zitten we weer aan een ontbijt met worstjes, gebakken of scrambled ei, pancake, spek en een glas verse sinaasappelsap.
Met de cable car
Na het ontbijt nog even terug naar het hotel. Want de mist begint al aardig op te trekken en het ziet er naar uit dat het toch weer warm wordt (31 oktober en in een t-shirtje buiten lopen!!). Daarna naar de Cable-car. We besluiten twee haltes verder te gaan staan, want aan het beginpunt is het wel erg druk. Bij die halte zijn we de eersten die daar staan. Maar dat is geen garantie dat je vervolgens ook als eerste in de volgende cable-car kan stappen. De mensen die aan het eind van de rij staan hebben het geluk dat de cable-car niet helemaal doorrijdt naar het begin van de halte. Dat gebeurt dus twee keer dat de mensen na ons eerder instappen. Als een echtpaar dat net komt aanlopen vraagt waar het eind van de rij is wijs ik dan ook naar voren. Gelukkig rijdt de cable-car daarna niet wel helemaal door naar het begin van de halte. Anders hadden we er nog langer gestaan.
Als sardientjes in een blik rijden we vervolgens naar de pieren.
Nog een keer fietsen
En dan begint ons grote fiets-avontuur. Het eerste stuk – hetzelfde stuk als toen we de Golden Gate Bridge deden – gaat nog goed. Dat kennen we nog. Bij de brug moeten we een stuk naar boven (pffff dat valt weer niet mee). En daar gaan we – volgens de aanwijzingen - links af Lincoln Boulevard op. Als we een eindje verder zijn beginnen we een flauw vermoeden te krijgen dat we niet helemaal goed zitten. Nou is het kaartje dat we hebben meegekregen ook niet echt gedetailleerd, maar de paar namen die erop staan komen niet echt overeen met de straatnamen die we op de bordjes om ons heen zien. We gaan nog een paar keer rechts en links af en dan zijn we helemaal de weg kwijt. Dan zien we een paar dames lopen die ons weer een eind op weg helpen. Inmiddels is er al weer een aardige tijd verlopen (het zou drie en een half uur kosten om heen en terug te fietsen en daar hebben we op dat moment al een aardig stuk van opgesoupeerd). Als we op de aanwijzingen van de dames eerst een stuk trail hebben gevolgd (meer lopend dan fietsend, zo stijl is het) komen we boven aan op Arguellero (of zoiets). Die volgen we een honderd meter naar links en dan staan we boven aan een lange, lange weg die ons bij het park moet brengen. Heel in de verte zien we de groene bomen van het park. En niet alleen dat: hij gaat alleen maar naar beneden. En dat betekent dat we die weg op de terugweg ook weer naar boven moeten! Kom zegt Marja, we gaan terug. Ik ben het daar onmiddellijk mee eens. Dus omgekeerd en nu over de geasfalteerde weg terug naar ons beginpunt. Onderweg doen we nog even “Inspirationpoint” aan, waar we nog wat leuke foto’s maken van de Bay.
Weer naar Starbucs
Als we de fietsen ingeleverd hebben gaan we naar het begin/eind-punt van de cable-car. Maar het is zaterdag en dus vreselijk druk. Er staat een behoorlijk lange rij. Gelukkig is er ook een Star-bucks op de hoek, waar we eerst een lekker bakkie koffie halen en een Double Iced Lemon Cake koek. Als we die op hebben is de rij alleen maar groter geworden. Wat te doen. We denken dat we meer geluk hebben als we een paar haltes langs de routes de cable-car tegemoet lopen. Zo gezegd zo gedaan. Langs Columbus richting Powell-street. Als we Powell inkijken loopt deze wel erg steil omhoog. Dan maar een stukje verder langs Stockton. Deze loopt redelijk vlak. En we zien ook nog een stukje van China-town. Marja koopt nog een paar reasenably priced riemen voor rond haar koffer, die het dreigt te begeven. En dan zijn we bijna weer bij het hotel. Op de hoek van Powel (waar de Cable-car begint) is het nog steeds een drukte van jewelste. En er lopen al heel wat mensen verkleed rond vanwege Halloween. Het zijn vooral de mannen die verkleed zijn. De meisjes zijn meestal alleen maar redelijk schaars gekleed. Alhoewel er ook wel in rare pakkies rondlopen.
Nog even bij Levi’s gekeken voor spijkerbroekjes voor mijn kleindochters. Maar helaas: de maten zijn nog veel te groot en kleine hebben ze al helemaal niet.
Halloween
Na een laatste dinner bij Max’s en nog een Star-bucks terug naar het hotel voor onze laatste nacht in Amerika. We gaan alleen nog even naar beneden om al die mensen in hun Scooby Doo en piratenpakjes rond te zien lopen. Ik vergelijk het met carnaval in Nederland. Maar zegt Marja, daar lopen er maar een paar verkleed en de rest loopt in een boerenkiel.
Morgen vroeg op om nog een keertje te ontbijten bij Lori en dan waarschijnlijk al maar vroeg naar het vliegveld (waar ik nu dit verslagje zit te tikken).
Laatste verslag
Dit is denk ik het laatste verslag, want ik denk dat niemand zit te wachten op een verslag van onze vliegreis terug (tenzij er iets bijzonders gebeurd). Volgend jaar gaan we weer verder. Marja wil nog wel een soort opsomming maken van de reis, met de gereden kilometers, de campgrounds en parken die we hebben aangedaan en zo. Ook wil ze de filmpjes die we gemaakt hebben (als we eenmaal thuis zijn) nog aan de site toevoegen, zodat deze helemaal compleet is.
Voorlopig dus: leuk dat jullie ons gevolgd hebben op onze eerste reis en hebben gereageerd in het gastenboek. Dat geeft zo’n reis iets extra’s.
Tot volgend jaar.
