Ik begrijp dat ik een beetje op mijn spelling moet gaan letten. Als ik steak al als stake ga schrijven, dan begrijpen jullie er allemaal niets meer van. Want was is in vredesnaam een New York Stake En dat zou je nog kunnen eten ook. Ik zal mijn leven verbeteren. Maar het zijn wel kleine toetsjes hoor hier op dit laptopje.
Affijn weer twee dagen in één verslag. Niet zo moeilijk, want over gister valt eigenlijk niet zo veel te vertellen. Vol goede moed gaan we al vroeg, net als twee jaar geleden, op weg naar het Arches National Park. Een groot gebied met door de natuur gevormde bogen en bruggen. Iedereen heeft er vast wel eens foto’s van gezien. Twee jaar geleden hebben we niet zoveel van het park gezien, omdat we toen onder leiding van een ranger(ette?) een trail hebben gelopen en toen eigenlijk wel een beetje genoeg hadden gelopen in dat park. Nu zou dat anders gaan. We hebben niet eerst een trail te lopen en gaan gelijk het park in op weg naar de eerste bogen. En direct sluipt daar weer dat gevoel bij ons naar binnen: dit is het niet. Wij zijn geen mensen, die met vele anderen, onder andere een bus vol met giebelende japanners, ons laten vertellen wat we mooi moeten vinden. Oh er is geen misverstand over mogelijk: die bogen en bruggen zijn spectaculair en indrukwekkend. Daar is niets mis mee. Maar wij rijden liever langs wegen waar we zelf oordelen dat iets mooi, indrukwekkend of spectaculair is.
We hebben nog een poging gedaan om nog wat verder te rijden het park in. Maar het is ons niet gelukt. We zijn snel opgedraaid en zijn weer richting de campground gereden. Het duurt op zo’n moment toch al weer ongeveer een half uur om het park uit te komen. Dus kun je wel nagaan hoe groot dat park is als we nog niet eens op een derde van de afstand naar het “einde” zaten.
Dat is dus een rustige middag en avond geworden en voor deze avond geen boodschapje voor de goede “nachtrust”: de fles Baileys is nog niet op.
Vandaag gaat de rit naar Grand Junction. Vanuit Moab volgen we daarvoor de eerste 40 mijl of zo de Colorado-rivier, die zich door een canyon slingert en waar de weg langs is aangelegd. En zoals ik al zei, in vergelijking met zo’n park is dit vele malen mooier voor ons, omdat we zelf de beoordelaar zijn van wat mooi is. En we hebben weer heel wat mooie en indrukwekkende plekken voorbij zien komen. Zoals bijvoorbeeld dat stuk waar je vanuit de redelijk smalle canyon ineens over een grote “vlakte” rijdt, met aan weerszijden grote rode rotsen en nog steeds de Colorado-rivier aan onze linker kant. En dan buigt de rivier én de weg zich weer om een rotspunt heen en rijdt je weer een stuk door een smaller deel.
Het meest opvallende is echter, dat op een gegeven moment de canyon waar we doorheen reden langzaamaan begint te vervlakken. Het rode gesteente begint af te nemen. En dan buigt de Colorado-rivier af naar rechts en rijden wij recht door en zitten we ineens in een soort woestijnachtige vlakte met in de verte bergen vaneen heel andere soort (grijs, cremeachtig van kleur).
Als we nog in de canyon rijden komen we ook nog bij een historische brug (Deweybrug heette die geloof ik). Er was alleen niet veel van over. Er hingen nog een paar planken recht en voor de rest alleen maar kabels. En er stond een bordje bij: donations needed. Nou dat was wel duidelijk.
Om bij Grand Junction te komen moeten we en stuk van de I70 rijden. Maar voordat we die bereiken komen we nog langs het plaatsje Cisco.Tè bizar voor woorden. Want kennelijk is dit plaatsje ergens in 1992 door de meeste inwoners verlaten en is het sindsdien een soort Ghosttown. Maar dan een hele recente. Misschien dat de hoofdweg eerst langs dit plaatsje liep (er stonden nl. nog borden met teksten als “snacks” e.d. langs de weg), maar dat met de aanleg van die I70 er nauwelijks meer verkeer passeerde en het plaatsje in verval is geraakt.
Langs deze weg zien we ook weer heel veel prairiedogs. Grappige beestjes, die alleen niet altijd willen blijven zitten voor de foto.
In Grand Junction gaan we eerst op zoek naar de Walmart. Maar voordat we die vinden zien we links van ons een grote Mal. Dus daarheen gestuurd. We lopen een kleren-zaak in. Maar als we die doorlopen zien we dat daarachter nog veel meer winkels zitten. Dus ook daar maar weer langs- en ingelopen. Een aantal dan tenminste. En voor het eerst dat we reizen naar Amerika maken zie ik een gameshop: Gamestop genaamd. Lijkt wel een beetje op Game-mania. Maar ik zie geen spellen naar mijn gading. En bovendien ligt als we terug zijn Fifa-12 al voor me klaar bij Game-mania.
Na de mal naar de Walmart. Een paar boodschappen gedaan en bijna afgezet door de wat oudere kassier. Niet bewust ga ik vanuit.
En daarna naar de camping waar we vorig jaar de originele Rodeo hebben meegemaakt. Helaas: vol. Er is namelijk een hondenshow. Op zoek naar een andere campground. Eerst maar eentje in Grand Junction zelf nog. Maar dan laat Tom-Tom het weer eens afweten. Stuurt ons naar een plek waar geen campground is te ontdekken. Oke, niet voor een gat te vangen op naar een campground in het Statepark Colorado river island acres. Pal langs die I70, dat wel. Maar met nog volop plaatsen en langs de Colorado-rivier alweer. Hoe kan het ook anders met zo’n naam. En aan de andere kant van de rivier staan ook weer bergen waarop, volgens een bord langs een wandelpad, commonly Big-horn sheep worden waargenomen. Maar niet vandaag. Niet nu wij er zijn. Een amerikaan laat ons nog weten dat hij ze “before” hier al wel eens gezien heeft. Ja, oke, maar nu zijn ze er niet. Tenminste wij zien ze niet. Maar we hebben ook geen idee hoe groot die beesten op zo’n helling te zien zijn. Misschien zijn het wel alleen maar stipjes.
En nu, 8 uur, is het al weer pikdonker. Even dreigde onweerswolken onze kant uit te drijven, maar dat is gelukkig niet gebeurd. Wat dat aangaat lijkt het wel of we steeds achter het slechte weer aanrijden, dat steeds verder naar het noord-oosten wegtrekt. Tot nu toe hebben we nl. alleen maar schitterend weer gehad, met staalblauwe luchten, hoge temperaturen en alleen maar zon. Op die twee buitjes tegen de avond van de eerste paar dagen na. En voor de komende dagen zien de voorspellingen er ook weer goed uit. Dus hopen maar dat het zo blijft.
Morgen op weg naar Steamboat springs, waar het wel ‘s-nachts wat kouder zal worden. Maar daar hebben we een extra dekbed voor in de camper.
Ik laat het jullie allemaal weer weten in het volgende verslag.