Gister heb ik de taxi-service gebeld, omdat we nog geen transport van Schiphol naar huis hebben. Vannacht (rond half een) gaat mijn telefoon over. “De taxi staat voor Schiphol” krijg ik te horen. Maar we komen morgenochtend pas op Schiphol aan. Kennelijk niet helemaal goed genoteerd. Maar de chauffeur wist genoeg.
Vandaag nog even wat kilometers maken met onze huurauto. We gaan nog een keer shoppen bij de South-outlet. Maar eerst gaan we even langs bij het Town-square-winkels. Een duur-ogend centrum, dat is aangelegd als een klein stadje. Met straten, parkjes e.d. Erg leuk om doorheen te rijden. Maar waarschijnlijk voor de mensen met veel geld. We lopen nog wel even door Fry’s. Altijd leuk dat soort grote zaken. Maar we vinden geen leuke souvenirs.
Door naar de South-outlet.
Daar zijn we eigenlijk ook vrij snel uitgekeken (voor ons doen), met een GAP-vest en -broek voor Marja en voor mij een paar polo’s en overhemd bij Van Heusen.
Dan maar weer terug naar het hotel. Auto in de parkeergarage. En nadat we onze spulletjes in de kamer hebben gebracht en wat hebben uitgerust (want zoals altijd loop je best wel weer flink wat kilometers hier), gaan we nog even op weg voor een aardigheidje voor mijn kleindochters. Omdat maskers op kostuums voor de Halloween lastig worden om mee te nemen (zijn toch weer een paar kilo) gaan we voor iets bij de M&M-shop. Ook dat valt nog niet mee. Maar uiteindelijk wordt het een Halloween-Pompoen, ingelegd met m&m’s in een doosje. Toch nog iets dat met Halloween te maken heeft. Hierna eten we ons laatste avondmaal bij de Outback, en dat smaakt weer als vanouds.
Als we dan terug zijn in het hotel (of was het al voordat we weggingen?) willen we nog een keertje gokken. We kiezen een ons bekend bak uit in de veronderstelling dat het zo’n 1 cent bak is. Marja wil 20cent per keer spelen en drukt op de knop voor de spin. Niets. Op voor de tweede draai. Er gebeurt niets. Meestal heb ik dat mijn machine het opgeeft. Nu lijkt zij het te hebben. Maar als ik mijn eerste draai heb gespeeld, doet die van mij het ook niet meer. Dat is vreemd? Toch? Totdat ik het teken zie dat voor de 1 staat. Dat is geen cent-teken, dat is een dollarteken. Dat betekent dus, dat we allebei in één keer 20 dollar hebben weggespeeld. Bummer. Maar gelukkig winnen we dat later toch weer terug.
En dan is het tijd om de koffers te checken en zo nodig te herverdelen. Er blijven een paar oude dingen achter en dan houden we zelfs nog wat reservegewicht over.
Daarna gaat Marja nog even lekker in het bad. Als je dat in je kamer hebt moet je daar toch minstens één keer in gelegen hebben. Tegelijkertijd kan ik me nog een keer lekker douchen.
Na een wat onrustige nacht zijn we op, voordat de wekker afgaat en om half zeven zijn we al op weg. Het uitchecken kun je via de televisie regelen, dus dat doe je even tussendoor.
Nog even tanken onderweg, waarbij ik aan de kassier vraag maar $ 50 dollar op mijn kaart te reserveren, gewend als ik ben aan de bedragen voor het tanken van de camper. Blijkt dat er maar een dollar of 3 in gaat. Dus ik even terug om nog een bon te laten uitprinten met het juiste bedrag erop (ik krijg nog twee bonnen, allebei weer met 50 dollar erop) en vergeet daarbij de tanktops terug te doen. Gelukkig ziet Marja dat als we weer onderweg zijn en stoppen we even om de dop erop te schroeven. Het inleveren van de auto gaat vlotjes en de shuttle-bus brengt ons ook vlot naar terminal 3 voor de binnenlandse vluchten. We gaan immers eerst naar Houston.
Over de terugvlucht valt eigenlijk alleen maar te vermelden, dat deze eigenlijk net zo vlotjes ging als de heenvlucht. Op Houston hoefden we ook alleen maar in dezelfde pier schuin over te steken voor onze volgende vlucht.
De enige “vertraging” die we opliepen was op Schiphol, waar we voor de douane een tijd werden opgehouden, het bij de douane erg druk was en de koffers vervolgens ook nog eens lang op zich lieten wachten. Zijn we ongeveer een half uur eerder geland dan gepland, duurt het vervolgens bijna 7 kwartier voordat we buiten staan. In de tussentijd heb ik een paar keer een ongeduldige taxichauffeur aan de telefoon die zich afvraagt waar we blijven.
Maar dan zijn we uiteindelijk toch thuis en kunnen we onze veestapel (hond en kat) bij Kevin en Isabella en bij het pension gaan ophalen. De beestjes zijn allebei erg blij dat ze ons (en elkaar) weer zien. Hoewel ze dat laatste af en toe op een wat ‘hardhandige’ manier laten blijken.
En dan gaan we nu weer uitkijken naar volgend jaar.