Vandaag dus de camper terugbrengen naar Road Bear. Eerst nog even de bezem er door en de tanks leegmaken en afkoppelen.
En dan op weg. Ik rij voorop en Marja in de huurauto achter me aan. Ze zegt al: ook al rijd je verkeerd ik blijf gewoon achter je rijden. Het eerste stuk klopt het allemaal nog wel. Maar dan.
Ik heb op mijn routeplanner gezien, dat de afslag die ik moet hebben zo’n soort klaverblad is en dat ik met een grote rechterbocht op de weg over de freeway zou moeten kopen. Als de navigatie dan aangeeft, dat ik een afslag moet nemen, die vervolgens in een flauwe bocht naar links over de freeway heen gaat, weet ik dat dat niet helemaal klopt. Dus volg ik die niet. Een eind verderop kom ik dan inderdaad bij dat klaverblad uit en steken we de freeway op die manier over. Maar dan gaat er weer iets niet helemaal goed. Volgens mijn berekeningen zou ik nu binnen een paar kilometer linksaf moeten (daar kan ik ook tanken), om dan bij Road Bear uit te komen.
Niets is minder waar. De navigatie stuurt ons zelfs rechtsaf, waarbij we weer onder de freeway doorgaan. En als we dan ook nog een detour krijgen, omdat er ergens een stuk weg is ingezakt (zo lijkt het tenminste) rijden we weer heel wat kilometers meer dan eigenlijk nodig. En ik schat in dat de navigatie ons uiteindelijk weer heeft teruggestuurd naar de route die gevolgd zou zijn op die flauwe bocht-afrit waar ik het net over had.
Op het laatst stuurt hij ons ook weer bijna de freeway op (Road Bear zit daar vlak langs, maar is niet vanaf de freeway te bereiken). Gelukkig zie ik daar het benzinestation dat ik van de kaart herken en kan ik daar de camper voor de laatste keer voltanken.
Gelukkig zie ik intussen een andere camper een straat inrijden waar een bord met Dead End staat. Die zou ik niet zomaar genomen hebben, maar nu begrijp ik dat Road Bear aan het eind van die weg zit. Weten we ook weer.
We zetten de camper in de rij achter een paar andere terugbrengers en lopen naar binnen. Om te beginnen om te vragen of we onze box en 2 campingstoelen bij Road Bear kunnen achterlaten, omdat we volgend jaar weer in Seattle beginnen. Nou, daar wordt niet direct positief op gereageerd. In feite zelfs nogal terughoudend. Want stel je voor, dat iedereen dat gaat doen. We zijn geen opslagplaats. Nee, dat begrijpen we ook wel. Maar hoeveel mensen starten een volgend jaar weer op de plek waar ze het jaar daarvoor geëindigd zijn? Niet zoveel denk ik. Maar ze stemmen toch in, dus zetten we de box en de campingstoelen binnen neer. Later willen ze nog wel even weten wat er in de box zit (geen etenswaren of id). En wordt er bij gezegd: als iemand het meeneemt zijn wij niet verantwoordelijk. Dat schept pas echt vertrouwen.
En dan komen we aan onze lijst van issues aan de camper. Met lekkage en slecht ladende accu als hoogtepunten. Het slot van dit verhaal is, dat we de rekening voor het vastzetten van de kabels op de accu en de uren generator (om de accu op te laden) vergoed krijgen. Met de extra kilometers die we hebben moeten rijden, omdat we geen bereik hebben met onze telefoon, kunnen ze geen rekening houden. We hadden bij de rangers bijvoorbeeld kunnen vragen of we daar van de telefoon gebruik mochten maken. Zit wat in.
Daardoor moeten we nog wel betalen voor de ruim 500 mile die we meer gereden hebben, dan we hebben ingekocht (2500 mile). Ja het is tenslotte toch nog een aardige rijvakantie geworden. Vooral ook omdat we in Grand Teton en Yellowstone flink wat rondgecrossed hebben.
Met een wat katterig gevoel rijden we vervolgens weg bij Road Bear. Dit alles heeft wel ons gevoel versterkt dat we misschien toch maar willen kijken of we onze volgende trip (Seattle – Seattle) kunnen omzetten naar een trip van Seattle naar San Francisco. Marja schrijft ook eigenlijk gelijk een mail naar Tioga om de vraag aan ze voor te leggen. Daar hebben we nog geen reactie op. Maar met nog 11 maanden te gaan kan ik me niet echt voorstellen, dat het niet zou kunnen. Maar even afwachten nog maar.
Hierna rijden we naar onze airbnb, onze verblijfplaats voor de komende drie dagen. Helaas zit het weer wat tegen, regen, en veel wind. Maar het appartement is prachtig, de ligging is geweldig met uitzicht over de baai.
Aan het eind van de middag gaan we weer uit eten. Deze keer hebben we gekozen voor de Cheesecake Factory, omdat we dan weer zo’n caloriebom van een cheesecake mee kunnen nemen.
We bestellen een voorgerecht (Nacho’s met kaas en meer) to share en een hoofdgerecht voor ons allebei. Daarna duurt het lang voordat er iets gebeurt. En als het dan zover is, komt de kelner direct met onze hoofdgerechten. Mmmmmm: niet goed. We hebben ons voorgerecht nog niet gehad, vertellen we hem. Oh, okay. Dat ga ik even checken.
Het duurt vervolgens weer even, voordat er een andere kelner (een dame nu) met onze Nachos komt aanzetten. Terwijl we daar nog lekker aan zitten te knabbelen, want het is best wel een forse hoeveelheid, wordt al ons hoofdgerecht gebracht. Dat is lekker. Niet dat we dat voorgerecht helemaal opgegeten zouden hebben, maar iets meer tijd wil je wel hebben.
En we zijn een beetje bang, dat ze onze hoofdgerechten even op een warmhoudplaatje gezet hebben en daarom nu zo snel daarmee komen aanzetten. Ik moet zeggen: het smaakt nog steeds goed. Alleen is het wel zo, dat je nog teveel met het voorgerecht bezig was om al volop met het hoofdgerecht bezig te kunnen gaan. Gevolg daarvan is, dat Marja haar hoofdgerecht dan ook maar voor de helft opeet.
Dat wordt een lage fooi vanavond. Eigenlijk wil ik er wel iets over zeggen tegen de kelner, maar Marja zegt: laat maar zitten. Dus …..
Als we terug komen bij ons appartement worden we door onze verhuurders even binnengeroepen: Chris en Matthew. We hebben dan al een leuk gesprek met ze en ze nodigen ons uit om morgen, zo rond zessen, wat snacks te komen eten en gezellig met elkaar wetenswaardigheden uit te wisselen. Als we daar zin in hebben en er niet voor terug moeten komen.
Dat spreken we af.
In ons appartement kijken we daarna nog wat televisie, voordat we naar bed gaan.
Midden in de nacht gaat mijn telefoon. Een nummer uit Den Haag. De Lotto om te vertellen, dat ik een grote prijs heb gewonnen. Nee het is niet het nummer van de Lotto, kom ik later achter.
Marja is al wel door de Lotto gebeld. Om gegevens te controleren? Heeft zij dan misschien die prijs gewonnen? Misschien dat we dat te weten komen als we weer terug zijn. Want Marja heeft ze te verstaan gegeven, dat ze nu maar even niet nog een keer moeten bellen omdat we in Amerika zitten.
