Als we opstaan zitten er al snel stukken blauw in de lucht. We hopen dat zich dat door zet. Als ik in de ochtendschemer over de campground loop is het doodstil. Het lijkt wel of die Redwood-bossen, die ons omgeven alle geluid absorberen. Daardoor echoot (schrijf je dat zo?) dat gekras van die raven des te harder tussen die bomen.
We vervolgen vandaag the Avenue of the Giants. Enorme bomen, zowel in hoogte als in dikte. We stappen een paar keer uit en lopen tussen die reuzen door. Het doet een beetje mysterieus aan. Er komt weinig licht tot op de grond, het geluid wordt allemaal gedempt of opgeslorpt. Doet me denken aan the Lord of the Rings en dat bos met eeuwenoude bomen, die tot leven komen.
Echt indrukwekkend dit bos.
De omgeving is overigens verder ook weer om van te genieten. Vooral als er ook nog eens laaghangende wolken of damp tussen de bomen in hangt. Dat geeft ook een bijzonder sfeertje zo langs de route. Als we zo'n beetje door het Humboldtpark met die Redwoods heen zijn "pakken" we de freeway 101 weer op. Op sommige plekken houdt deze tijdelijk op freeway te zijn, omdat je dan toch weer zo'n stuk Redwood-woud doorkruist en die kappen ze kennelijk niet (meer) om wegen aan te leggen. Dus dan wordt het voor bepaalde stukken weer een 2-baans weg.
Bij Leggett gaan we van de freeway 101 over op de Highway 1. Een bordje zegt: de volgende 22 mijl "narrow and winding". En dat is het zeker. Marja verzucht op een gegeven moment zelfs, dat ze een reispilletje had moeten innemen. Zo bochtig is deze weg. Je gaat bijna de hele tijd van de ene bocht over in de andere, zonder veel rechte stukken er tussen. Dus dan zit je wel even te sturen. En dan heb je soms ook zomaar ineens een hele sliert auto's achter je hangen. Die doen daar overigens niet moeilijk over, want die begrijpen wel dat het met een 30-feeter lastig sturen is. En als je ze dan bij een turn-out, speciaal aangelegd om snellere auto's te laten passeren, voor bij laat gaan krijg je - hier vaker dan in Oregon - een opgestoken hand of een toeter als dank voor het opzij gaan. Zo werkt dat hier in Amerika.
Intussen is de zon flink gaan schijnen. En dat zie je ook op deze weg, die nog nat is van de regen van afgelopen nacht waarschijnlijk. Daar slaat de damp van af. En dat geeft met die zon ook weer geweldige licht-effecten. Niet altijd even makkelijk te pakken met de camera, maar het lukt toch aardig een aantal keren.
De navigatie is inmiddels ingesteld op Fort Bragg. Daar voor zouden we een paar campgrounds tegen moeten komen. O.a. een Statepark waar je waarschijnlijk ook makkelijk het strand kan bereiken. Alleen heb je om te betalen daar cash geld nodig. En ik heb er niet aan gedacht nog even wat geld te tanken. Dus die moeten we laten schieten.
Dan bekijken we ook nog andere campgrounds, waar het op het strand daarbij in de buurt vreselijk druk is, of waar we in een ander Statepark een plek kunnen krijgen, die niet al te gezellig is.
Intussen heb ik in Fort Bragg de tank weer even bijgevuld en gelijk ook maar even een ATM (geldmachine) geplunderd. Heb ik in ieder geval weer cash in de portemonnee.
Uiteindelijk belanden we op een campground Albion riverside (of zoiets). Hij ligt namelijk aan een rivier dus dat lijkt logisch. We zien hem vanaf een hele hoge brug beneden langs de rivier liggen en zijn hem dan eigenlijk al voorbij. Dus maar even gekeerd aan de andere kant van de brug en weer teruggereden. Daar gaat het weggetje naar de campground vreselijk steil naar beneden en er zit een bocht in die ik niet helemaal goed inschat. Daardoor kom ik niet uit door de bocht. Ja dat kan wel, maar dan gaat het gelijk recht een aantal meters omlaag en dat vindt Road Bear niet euk. Omdat er een auto achter me zit, moet ik even een stukje opzij en dan kan Marja me in de goede richting dirigeren.
We bereiken het kantoortje veilig en moeten dan even op de kampbazin wachten. Die is namelijk even poolshoogte nemen bij een reddingsactie voor een paar avonturiers die er met een boot op uit zijn gegaan in hoge zeeën. Ze moppert nog een beetje na dat mensen dat er op wagen met zulke hoge golven.
Terwijl ik de camper installeer, loopt Marja nog even naar het strand en het riviertje. Daar ziet ze ineens ook weer een zeehond opduiken. Die ligt een hele tijd op het zelfde stuk naar de oever te kijken. We begrijpen dat hij daar, met een maatje blijkt later, ligt omdat op de oever een visschoonmaakplaats staat. Daar worden de vissen die gevangen worden schoongemaakt (het woord zegt het al) en daar zal zeker wel het een en ander richting zeehonden verdwijnen. Een makkelijk maaltje, waar ze niets voor hoeven te doen. Ze hebben pech. Wij zijn geen vissers dus vandaag van ons in ieder geval geen maaltje.
We gaan voor ons eigen maaltje zorgen, een verslag schrijven, nog even douchen en dan morgen weer wat verder in zuidelijke richting. Aan het eind van de middag/tegen de avond is de zon uiteindelijk toch weer, na vrijwel een hele dag schijnen, achter wat bewolking verdwenen.
En een Japanner (of Koreaan, of is het een Chinees), die komt vertellen dat ze "onze" picknicktafel hebben gebruikt om een regenscherm mee op te houden, zegt dat voorspelt is dat het vanavond weer zou gaan regenen. Tot nu toe is het droog. Dus dat valt misschien ook wel weer mee.
Morgen weer een dag.
