Vandaag (zondag) is de laatste dag van onze citytrip Chicago. Een heel overzichtelijke stad. Een niet al te groot centrum, waarin je na een paar dagen al heel goed de omgeving kan leren kennen. Zeker op de manier waarop wij het hebben gedaan: lopend. Dan leg je wel wat kilometers af (Marja heeft berekend ongeveer 50 km). Maar dat is ook weer goed voor je lichaam (zo voelt het alleen niet altijd).
Wat vooral opvalt in deze stad is de diversiteit, vooral wat betreft de gebouwen. Zoals ik al eerder heb gezegd oud en nieuw door elkaar. Geen gebouw hetzelfde (behalve die twee schuin tegenover het hotel staande ronde gebouwen met die open parkeergarage). Oude gebouwen met wat wel lijkt op Romeinse of Griekse afbeeldingen uitgehouwen in de gevel. Oude kerken en oude panden die men kennelijk niet heeft kunnen of willen slopen, ingeklemd tussen hypermoderne gebouwen.
Vanaf die twee hoge torens die we ‘beklommen’ hebben (met de snellift) kun je dat ook allemaal van bovenaf goed bekijken.
Er zijn ook best wel een aantal parken te vinden op een relatief klein oppervlak. Parken die veel gebruikt worden door sportende mensen.
En de meeste mensen zijn hier erg aardig (op een enkele uitzondering na). Wat ook opvalt is, dat Chicago een dog-minded stad lijkt te zijn. Ook al zie je hier af en toe ook honden met zo’n prikband om. Daartegenover staat dat je, zoals bij ons hotel, bakken met water en zelfs kluiven voor de honden ziet staan. En als je een boot voorbij ziet komen, met een reklame voor een doggie-trip met de boot, dan geeft dat wel aan hoe hier tegen honden wordt aangekeken.
Vandaag trekken we dus voor de laatste keer de Chicago-wandelschoenen aan. We gaan kijken of we misschien een stukje kunnen fietsen. Maar als we buiten komen, merken we dat het wel heel hard waait. De voorspellingen hebben het zelfs over windkracht 5. Dus dat gaat ‘m niet worden. Dan maar weer een keer naar de Navy-pier gewandeld. Marja wil nog even bij de Nutella-sandwich-uitspanning kijken, maar we weten niet meer precies waar deze zit. Niet bij de pier blijkt ons al snel.
Ik koop daar wel een pet voor ons allebei. Voor Marja één met veel bloemtjes, die ze eigenlijk een beetje over de top vindt. En voor mij een beetje een ‘stoere’ pet met -uiteraard – chicago erop.
Daarna lopen we richting het strand langs het meer. Het is een meer, maar als je de golven ziet zou het zomaar een zee kunnen zijn. De Duitserts zijn met hun Meer und See nog zo gek niet.
En terwijl we daar lopen, lijken de golven zelfs nog wat groter te worden en de wind sterker. Wij zouden op dit water niet graag met onze sloep rondvaren.
Vanaf het strand kunnen we via een tunneltje weer richting centrum waar we weer bij de Water Tower langskomen. En daar zit ook de Cheesecake-factory, waar we die gratis maaltijd hadden gekregen. Kijken of het nog een keer gaat lukken. Nee niet echt. Maar het scheelt weinig hebben we het gevoel. De ober komt namelijk nadat hij onze bestelling voor het voorgerecht heeft opgenomen, vertellen dat die op is en dat het een uur duurt voordat dat klaar is. Dus voor hetzelfde geld ….
Maar we kiezen voor een ander voorgerecht.
Na dit vroege diner lopen we op ons gemak weer terug naar het hotel. Om na een paar uurtjes toch nog weer even in de benen te komen om bij The Bean te kijken of daar mooie plaatsjes van de zonsondergang kunnen schieten. Maar dat valt tegen. De mooiste zonsondergangen heeft Marja eigenlijk vanuit de hotelkamer kunnen maken.
In het hotel kopen we ook nog een paar Starbucks-koffie (koud in van die flessen) en twee andere flessen en dat hakt er aardig in, financieel dan.
Omdat we morgen vertrekken zijn we daarna een tijdje bezig onze koffers weer een beetje te ordenen, de I-Pads, telefoons e.d. weer op te laden en de boel alvast een beetje aan kant te maken. Dan hoeven we dat morgenochtend niet te doen en kunnen we zo de deur uitlopen.
Uiteindelijk liggen we daardoor pas om half elf in bed.