Vanochtend ook maar eens wat vroeger opgestaan. Nee niet zo vroeg als Marja. Die is om zes uur al weer op. Maar half zeven, kwart voor zeven is het wel voor mij. Met als gunstig effect dat we rondom acht uur al op weg zijn. Nog even tanken en een kop koffie scoren en we zijn echt weg. En dan blijkt maar weer dat Amerika echt een land is van de long and winding roads. We rijden bijvoorbeeld kilometers over een – zeg maar – vlakte, met rechts wat “lage” heuvels. Links van ons hebben we – zo voelt het in ieder geval – uren lang weer eens rode rotsen om naar te kijken. Ook rijden we nog een heel stuk door de Painted Desert. Echt veel kleur zit er alleen niet in.
Viewpoints
Als voorproefje op de Grand Canyon komen we onderweg een aantal viewpoints tegen. Meestal kun je daar gewoon parkeren. Bij één daarvan staat echter een hokje met een stopbord ernaast. En daarvoor staat een bord waarop staat dat het een Navajo-viewpoint is en dat je daar twee dollar per vehicle voor moet betalen. Nou als goed Hollanders laten we ons natuurlijk niet kennen en ….. draaien om. We zijn overigens niet de enige, want als we op een plekje 50 meter verder toch nog even parkeren, zien we na ons nog zeker vier auto’s hetzelfde doen.
Extra nacht
Langzaamaan begint het landschap wel zo te veranderen dat je het gevoel krijgt in de buurt van het – was het het achtste – wereldwonder te komen (of was het helemaal geen wereldwonder?). Ook leidt de weg ons steeds verder omhoog. Ja zegt Marja dat is nogal logisch als je straks in een put van 1½ km diep wil kunnen kijken. Over drop-offs gesproken!
En dan rijden we het Grand Canyon National Park in. En net als bij alle andere parken die we hebben bezocht, zijn we het bord van het park al weer voorbij voordat we eraan denken er een foto van te maken. Van één park/forest hebben we wel een foto, maar daar zijn we niet in geweest.
Onderweg naar het park bedenkt Marja dat het misschien wel leuk is nog een nacht extra in heet GC-park te blijven. Dan hebben we meer tijd om het allemaal goed te kunnen bekijken. Als we dat niet doen, hebben we namelijk alleen de middag om de canyon langs te razen. En we hebben geen zin om net als bij Bryce en Canyonlands alleen maar van viewpoint naar viewpoint te vliegen om onze fototjes te maken. We willen net nog iets meer van de natuur hier zien. Bovendien moeten we dan morgen-vroeg al weer op pad zijn, om in Sedona – waar we daarna heen zouden gaan - ook nog iets van de omgeving te kunnen zien. Dit betekent wel dat we dit keer Sedona gaan overslaan en dat we dit voor een volgende reis bewaren.
Desert View
Vanaf de ingang van het park tot aan de campground doen we, als goed toerist, een aantal view-points aan. Het eerste is een paar honderd meter na de ingang tot het park en dat is gelijk al een indrukwekkend schouwspel (voor mij wel tenminste). Op deze plek staat ook een oude Indiaanse uitkijktoren (Desert View), waar ze hele leuke shirts en truien verkopen. We hebben onze portemonnee in de camper laten liggen, maar ach in de winkel bij de campground zullen ze toch wel dezelfde shirts en truien verkopen. Niet dus. Dat betekent waarschijnlijk dat we morgen nog even een half uurtje terug zullen rijden, omdat ze toch wel erg leuk waren.
Bij de volgende views maken we ook steeds een paar foto’s, maar het lijkt of het steeds drukker wordt. Dus lang maken we het daar niet.
Nieuwe plek
Bij de campground aangekomen, vragen we de ranger of het mogelijk is nog een nacht bij te boeken. Dat is wel mogelijk, zegt hij, maar dan zullen we morgen naar die andere plek moeten verkassen. De plek die we hadden gereserveerd is morgen al vergeven. De ranger adviseert ons nog als we morgen een andere plek willen reserveren, dat we dan moeten zeggen dat onze camper 27 feet (en niet 28) is. Dat levert meer mogelijkheden op. Maar zegt Marja, we hebben ook een slide-out aan de achterkant, kan die dan wel uit. Ja zeg ik met opgetrokken knie: anders moeten we zó slapen. Hij overtuigt ons ervan, na onze camper nog even te hebben bekeken, dat we wel een geschikte plek zullen krijgen. Nadat we onze plek hebben geïnspecteerd zijn we al snel overtuigd: we blijven nog een nacht. Dus lopen we terug naar het registratie-kantoortje en vertellen de ranger dat we al besloten zijn. Hij regelt gelijk een nieuwe plek. En dan kijkt hij ons bijna verontschuldigend aan omdat hij zich realiseert dat we ‘helemaal’ zijn komen lopen (ongeveer 5 minuten, maar ja die Amerikanen doen bijna alles met de auto). Want zegt hij, jullie moeten dan nu wel gelijk je camper op die nieuwe plek zetten. Geen probleem, roepen we in koor. We houden van lopen. Als ‘pleister op de wonde’ zegt hij nog dat onze nieuwe plek ook nog iets dichter bij de weg naar de ingang van het park is.
De Rim
Nadat we verkast zijn naar onze nieuwe plek lopen we naar de Markt-plaza om wat vlees te kopen voor de barbecue van vanavond. Ja we beginnen al echte Amerikanen te worden.
Daarna lopen we verder naar de Rim om nog wat foto’s te schieten van de steeds indrukwekkender wordende Canyon. Onderweg scheurt het zakje met onze boodschappen en breekt een flesje met Starbucks koude frappucino. Dus op de weg terug nog even een nieuw flesje gehaald.
Bij de Canyon zijn twee meiden levensgevaarlijke toeren aan het uithalen op een uitstekend stuk rots. Ik krijg het er plaatsvervangend benauwd van. Want een misstap en ze storten honderden meters naar beneden. Stelletje idi…..n.
Alweer steaks
We lopen weer terug naar het Canyon View visitor center, pakken de shuttle-bus terug naar Markt-Plaza. De chauffeuse die ons rijdt is duidelijk ook aan vakantie toe, want ze lijkt wat overwerkt, zoals ze reageert op vragen van passagiers.
Zoals gezegd, ook weer aan de barbecue met een paar overheerlijke Newyorkse steaks. Bijna weldone omdat het lijkt dat ze maar niet willen garen. Maar verrukkelijk.
Daarna willen we, als volleerd kampvuur bouwers (dachten we), weer een paar blokken hout in de fik steken. In eerste instantie lijkt dat aardig te lukken. Maar uiteindelijk moeten we de conclusie trekken dat het ons toch weer niet gelukt is. Of dat nou aan het hout ligt (niet droog genoeg) of aan onze onkunde: ik weet het (nog) niet. Misschien dat we daar voor het eind van de vakantie uit zijn.
Sterrenhemels
En hebben we al eens iets gezegd over die sterrenhemels boven onze campgrounds. Zeker de laatste nachten met nieuwe maan (geen maan dus) en onbewolkte hemel weet je op die donkere campgrounds en weinig omgevingslicht niet wat je ziet. Zoveel sterren, het gaat je verstand te boven. In Nederland kun je daar alleen maar aan denken als je een nacht in de Drunense duinen zou kunnen overnachten (zoals ik een keer in militaire dienst heb gedaan). Werkelijk uitzonderlijk zo’n sterrenhemel.
Morgen moeten we nog vroeger op dan anders omdat we om ongeveer half zeven bij de Rim willen zijn om de zonsopgang mee te maken. Moet iets heel bijzonders zijn. Maar daarover in het volgende verslag meer.