Geratel op het dak van de camper. Dansende eekhoorns? Nee, regen dan? Nee, het is hagel. Het is ook een stuk kouder dan gister. Met de accu is nu alles goed. Het vastzetten van de bedrading heeft geholpen.
Later dan de andere dagen gaan we vandaag op pad om het noordelijke rondje (125 km om en nabij) van Yellowstone te ‘doen’. En we stellen gelijk onze kijk op Yellowstone maar even bij. Dit is het mooiere gedeelte van Yellowstone. Met veel meer afwisseling, ook meer gele bomen en struiken en machtige glooiende bergen, getooid in geel/groene grassen, met groen van bomen verfraaid en grote zwarte rotsblokken, die we steeds voor bisons aanzien. Nog steeds echter vinden we Grand Teton toch mooier.
Terug naar de rit van vandaag.
Het eerste punt dat ons op die ronde interessant lijkt is Virginia Cascade, zoals het op het bord staat bij de inrit hier naar toe. Het zegt op een bord ook dat het een one-way weg is. En er staat voor ons, die de inrit links indraaien, wat verborgen een bord dat we er niet inmogen met RV’s. Nou hebben we wel vaker wegen gereden waarvan ze zeiden, dat je daar beter niet in kan gaan, omdat ie smal en bochtig is. En die we dan toch rijden. En het is 1 richting dus keren mag ook niet meer. En dan valt het meestal wel mee. Dus – eigenwijs als we zijn = rijden we gewoon door deze weg in.
Op een bepaald moment begint de weg toch wel smaller te worden en bochtiger. En als we dan ook nog eens van die blok-afzettingen aan de rechterkant (de kant van de diepte) zien staan, die de weg nog eens een stuk smaller maken kijken we elkaar even aan, zo van: gaan we dit doen?
Nee dus. Maar ja de weg is intussen vrij smal en bevindt zich tussen rotsen en een diepte. Een eindje terug is het iets breder, dus Marja gidst me achteruit daar naar toe en begint me dan aanwijzingen te geven om te draaien. En dat op een weg die net iets breder is dan de lengte van de camper. Dus dat is elke keer stuur draaien en langzaam voor- of achteruit rijden. Richting rots is dat nog wel geruststellend. Verder kan je niet. Maar als je aan de andere kant nog een klein beetje gas moet geven om nog net even iets meer naar voren te komen, dan krijg je het daar wel warm van. Ook al mag ik er van uit gaan, dat Marja nog wel wat marge houdt tussen de voorwielen en de diepte vlak achter de rand van de weg. Dus als ze met haar hand zwaait dat ik nog iets naar voren kan, moet ik daar wel op vertrouwen. Als ze dat op een gegeven moment ook naar me roept, reageer ik met: Ja maar jij zit niet achter het stuur.
Na een paar keer heen en weer steken staan we gelukkig weer recht op de weg en beginnen terug te rijden. Daarbij komen we een paar auto’s tegen. De bestuurders hiervan vinden het nodig ons erop te wijzen, dat het een one-way weg is. Ze realiseren zich denk ik niet, dat we hebben moeten draaien op deze smalle weg om deze kant op te kunnen rijden. We leggen ze geduldig uit, dat we bang waren dat we er uiteindelijk niet door zouden kunnen en daarom gedraaid zijn.
(Note Marja: helaas ben ik vergeten foto’s te maken van het avontuur
)
We slaken een zucht van verlichting als we weer op de gewone weg zijn en nemen ons voor nooit meer dit soort borden te negeren.
De volgende stop is Norris Geyser Basin. Een gebied met heel veel van die geysers en kleurige plassen/vijvers (ben er nog steeds niet uit hoe ik die moet noemen), waar het water en/of de modder in liggen te pruttelen.
De grootste geyser in dit gebied is de Steamboat Geyser. Op een bord lezen we, dat de geyser vroeger heel regelmatig omhoog spoot, maar dat er nu een tijdspanne van 4 dagen tot 50 jaar tussen de erupties kan zitten. Dat vinden we toch wel wat lang om rustig op te gaan zitten wachten in de hoop dat het ‘nu’ gebeurt. Dus op naar de volgende stoompluimen. Het is een bijzonder gebied met aparte, bijzondere ‘geysers’, dat moet gezegd. De een omdat hij steeds pijltjes van water de lucht in schiet, de ander vanwege zijn bijzondere kleuren en nog een ander omdat er gewoon kokende modder in een put ligt te pruttelen.
Maar dan komt er een moment, dat je denkt: oké ik heb alle varianten nu wel gezien. En we besluiten het rondje daarom niet helemaal af te maken.
Even verder komen we dan bij Roaring Mountain. Dat moet je, denk ik, niet helemaal letterlijk nemen. Want er komt geen gebrul uit deze berg. Wel komen er vrijwel over de heel helling van deze berg stoompluimen uit de grond zetten.
Dat is wat het gebied van Yellowstone ook zo bijzonder maakt. Stoompluimen en watergeysers, die je door heel het gebied wel uit de grond kunt zien komen. Sommige zijn zo bijzonder dat ze een naam hebben gekregen, zoals deze Roaring Mountain. Heel veel anderen blazen zo maar in het wilde weg hun stoom uit de grond.
Dan zien we ineens een hele rij auto’s voor ons stil staan. Road Work ahead. Als we al een tijdje staan komt er eindelijk iets aan. Een vrachtwagen. Dan zal de rest zo wel komen. Maar het duurt nogal voordat er weer iets aankomt: een personenauto. Nu dan. Nee hoor, weer gaat een tijdje voorbij voordat er weer een vrachtwagen en dan weer niks voorbijkomt.
We staan zo wel een half uur te wachten tot eindelijk de auto’s die aan de andere kant van het Road Work hebben staan wachten voorbij komen.
En dan mogen wij. We rijden over het stuk dat onderhanden wordt genomen, dat zeker wel een kilometer of 4-5 lang is. Dat maakt het ook duidelijk waarom het zo lang duurde voordat de auto’s van de andere kant door kwamen.
Wat bij dit soort werkzaamheden opvalt is, dat over zo’n stuk van 4 – 5 kilometer er vaak maar op kleine delen van de hele strekking ook echt activiteiten plaatsvinden. Ook nu weer, zien we eigenlijk pas tegen het eind van dat stuk wat machines graaf- en stamp-werk verrichten.
Iets verderop nemen we even de tijd om een hapje te eten. Het is daar lekker rustig, omdat het wel even zal duren voordat er weer een stoet auto’s in onze richting voorbij zullen rijden.
We willen bij Mammoth een stuk van ongeveer 8 kilometer doorrijden naar Gardiner. Een klein plaatsje net buiten Yellowstone, waar we misschien weer bereik hebben en even op internet kunnen.
Het kost even wat moeite om bereik te krijgen. Als ik al een tijdje vol bereik heb, moet Marja eerst haar telefoon uit- en weer aanzetten voordat ook zij bereik heeft. In de Rose Bistro checken we, onder het nuttigen van een Pulled Pork Sandwich, onze mail en bankrekeningen.
Als we weer buiten komen zien we dat de Pronghorns, die we bij het aankomen bij dit stadje al hebben gezien er nog steeds staan. Uiteraard wil Marja die fotograferen. Als ze aan de rand van het veld staat waar deze dieren zich ophouden, komen ze met z’n allen – één mannetje en een stuk of 10 vrouwtjes – haar richting uitlopen. Dat heeft te maken met het beekje dat vlak bij ons langs stroomt waar ze iets gaan drinken.
Het mannetje is overigens best wel streng voor de vrouwtjes. Als er een paar afdwalen maant hij ze weer terug door achter ze aan te gaan en met wat bewegingen van z’n kop duidelijk te maken dat ze terug in de kudde moeten komen. Erg geestig om te zien.
Terug naar Yellowstone en Mammoth waar we nog langs Mammoth Hot Springs gaan. Op de heenweg hebben we daar al een stukje van gezien. Maar nu willen we het wat uitgebreider bekijken. En dat is niet voor niets. Want dit is toch wel een heel bijzondere bezienswaardigheid.
Ik weet niet wat voor een proces hier gaande is. Maar vanaf de top van deze berg stromen er heel veel stroompjes heet water naar beneden. Daarbij doen ze kennelijk allerlei mineralen en kalk op, dat ze lager langs de helling van de berg weer afzetten. Met als gevolg dat er zich allerlei verschillende formaties vormen. Veelal in de vorm van een soort terrassen en terrasjes, in evenveel verschillende grootte en kleuren. Marja maakt ook een flink aantal close-ups van die afzettingen. Benieuwd hoe die foto’s zullen zijn.
Als we hier weer vandaan rijden, moeten we een klein stukje terug naar Mammoth zelf om daar rechtsaf de terugweg naar de campground te beginnen.
Ergens langs deze weg doen we weer een stop, met een schitterend uitzicht op zonbeschenen glooiende berghellingen. Daar staan we samen met wat andere mensen, waarvan een stel dan weer Nederlanders blijken te zijn.
Als die vertrokken zijn raken we in gesprek met een ander stel: Scot en Joanna. De man spreekt nog een klein beetje Nederlands. Hij heeft in 1978 in Nederland vertoefd in het kader van een programma om hun geloof (en welk weet ik niet meer precies) aan de mens te brengen. We hebben daar best een tijdje met ze staan praten. En als Marja zo’n koelkastmagneet in de vorm van nederlandse klompjes aan ze geeft krijgen we allebei een dikke knuffel van Joanna.
We geven ook aan, dat het naar onze beleving altijd heel makkelijk is met Amerikanen in gesprek te raken. Gewoon ergens langs de weg met een geweldig uitzicht.
Ook laten we ze weten, dat we dit deel van Yellowstone mooier vinden dan het zuidelijk deel. Ja, zegt de man uit zichzelf, dat zuidelijk deel is eigenlijk teveel groen. Daarmee vertolkt hij in feite helemaal onze kijk op dit deel van Yellowstone.
Als we afscheid hebben genomen van de twee gaan we verder richting de Dunraven Pass. Maar voor we daar komen stoppen we nog even bij Tower Fall. Een waterval die vorm gegeven heeft aan een paar torenachtige rotsformaties.
Daar loopt ook nog een pad naar beneden. Als we die kant uitlopen staat er een bord, dat ervoor waarschuwt dat dit pad niet naar de voet van deze waterval leidt.
Nou dan hoeven we ook niet naar beneden en erger, daarna weer naar boven. Als we er aan denken voelen we onze dijen al weer.
Langs de weg over Dunraven Pass (2700 m) stoppen we ook nog een keer om een kopje oploskoffie (instant coffee zoals ze hier zeggen) te ‘zetten’.
En daarna het laatste stuk terug naar de campground.
Als de camper weer op z’n plek staat neemt Marja nog even een foto van de site waar we staan. En dan begin ik maar gelijk aan het verslag voordat ik de helft vergeet.
Vanavond weer een simpele boterham. Tenslotte hebben we vandaag al pulled pork met patatjes op.
En morgen gaan we Yellowstone verlaten. Mochten we daar ooit nog eens terugkomen, dan zullen we toch wat meer hikes moeten gaan doen om de kans op sitings van wolven, beren en elanden groter te maken.
