Zes uur: Marja hangt weer eens half over me heen om te kijken hoe laat het is. En dan weet ik al hoe laat het is: 10 minuten later is ze dan uit bed, omdat ze dan toch niet meer kan slapen. En al meerdere keren is het dan ook een tijdje later om de hoek van de deur: dit moet je echt even zien, dit moet je gezien hebben. Dus vanochtend om ongeveer half zeven lag ik uit het raam van de slaapkamer (noem je dat zo in een RV?) te kijken naar een werkelijk – dat moet ik wel toegeven – schitterende zonsopgang.
Daar moeten jullie echt even de plaatjes die Marja geschoten heeft voor bekijken. Dat valt niet te beschrijven. Vooral die ene waarin je de zonsopgang ziet weerspiegeld in het raam van de camper (waar ik waarschijnlijk net achter naar diezelfde scene lig te kijken) is bijzonder.
9 uur! 8 uur?
En het is ook nog koud: dat komt Marja me even later laten voelen als ze haar koude handen op mijn rug legt.
Niet veel later zijn we dus al aan het ontbijten en de boel op orde aan het brengen om de rit naar Page te kunnen beginnen. Tegen negen uur (Utah-tijd: en let goed op want het kan wel eens ingewikkeld worden) rijden we van de camping af. Het eerste stuk van ongeveer twee mijl leggen we in ongeveer 5 minuten af en dan moeten we rechtsaf, de 163 op. En dan is het vijf over acht, want direct om de hoek ligt de grens met Arizona. Dus in vijf minuten tijd hebben we een uur gewonnen.
Dan rijden we langzaam Monument Valley uit. We kijken nog eens achterom of we echt wel vanuit de goede richting de Valley waren ingereden en we zijn het er nog niet over eens.
Dan komt er een lang stuk waarin niet zoveel gebeurt. Lange wegen weer, door nu een vrij eentonig landschap. Wel weer een gebied met weidse vergezichten en veel paarden, wat Marja de verzuchting ontlokt: ik ben in het verkeerde land geboren.
Lower Antilope Canyon
Dan komen we in de buurt van Page en we willen daar de Lower Antilope Canyon nog even aandoen. Marja weet van alle reisverhalen die ze gelezen heeft, dat het daar niet zo druk is en dat je die zonder gids of wat ook zelf kan “doen”. Dus we kijken nogal op ons neus als we daar aankomen en een hokje (meer is het niet) zien staan met daarop een aankondiging: guided tours only. En dat zijn we. Want op het afgesproken tijdstip wordt een jongeman naar voren geschoven (met de handen in de zakken) die dan onze gids zou zijn. Het groepje van een man of acht (met ons er bij) begrijpen het niet helemaal en het moet nog een keer herhaald worden dat hij onze gids is. Aarzelend lopen we achter hem aan tot hij bij een spleet in de grond blijft staan. Hij vertelt ons dat dat de ingang tot Lower Antilope Canyon is en zegt ons dat we de canyon daarlangs kunnen ingaan. Weer kijken we hem niet begrijpend aan: die spleet in de grond, dat is de ingang tot de canyon? Maar nadat hij nog een keer gezegd heeft dat het echt de ingang is en we wat beter gekeken hebben, blijkt dat inderdaad zo te zijn. Dus doen we wat hij zegt en gaan we achter elkaar de canyon in.
Guided Tour
Ongeveer halverwege de canyon (schat ik) zien we hem nog een keer, waarbij hij ons wijst op een paar rotsformaties die lijken op een adelaar en een vrouwenhoofd. En bijna bij het eind aangekomen zegt hij tegen ons, dat we nog een klein stukje verder moeten en dan de canyon kunnen verlaten of dat we dezelfde weg weer terug kunnen naar het begin van de canyon. Meer dan die paar keer hebben we hem dus niet gezien. Dus “so much” voor de “guided tour”. En daar betaal je dan nog 52 dollar voor ook.
Los van dat: het is wel weer een heel bijzondere ervaring te zien wat wind en water kunnen doen met rotsen. Nou ja, daarvoor zijn de plaatjes er weer.
Lake Powell
Daarna naar Page waar we een paar boodschappen doen en dan op naar de camping. Vanaf onze plaats hebben we geweldig uitzicht op Lake Powell. En nadat we alles hebben geïnstalleerd gaan we nog even pootje baden in het meer en maken we een wandelingetje langs het strand. Daarbij landen we aan bij een botenverhuurbedrijf en informeren naar de prijzen van het huren van een kajak (een power-boot zal wel te duur zijn). Die zijn zeer redelijk en dus weten we al wat we morgen gaan doen: kajakken op Lake Powell (in plaats van het lekker tot rust komen, zoals we eerst van plan waren. Nou ja kajakken kan ook wel rustgevend zijn en het wordt erg mooi weer morgen. Kunnen we ook nog iets aan onze teint doen).
Als we terug lopen naar onze camper zien we ineens een bordje: Arizona stateline. Dus zonder het te weten waren we met het wandelen langs het meer weer in Utah terecht gekomen. Marja springt een paar keer heen en weer over deze denkbeeldige lijn, roepend: 4 uur, 5 uur, 4 uur, 5 uur.
Al die tijdsverschillen maken hongerig, dus op weg naar de camper. Onderweg zien we achter de bergen aan de overkant van Lake Powell zwarte rookwolken. We denken eerst dat het misschien een boot is die in brand staat. Maar als een paar uur later er nog steeds zwarte rookwolken boven de bergen uitstijgen bedenken we dat het toch wel iets anders zal zijn. Maar veel bos voor een bosbrand is er niet, voor zover we kunnen zien tenminste. Dus we zullen het misschien wel niet te weten komen wat het is geweest.
Staren in het vuur
Dan toch maar ons eigen vuurtje stoken voor de barbecue. De kooltjes in de bak, fire-starter erover en binnen een kwartiertje kan het vlees er boven. Beetje sla erbij. Dat gaat er wel in.
Als we klaar zijn met eten legt Marja de blokken hout, die we al in Zion gekocht hadden en daar niet wilden branden (alleen maar roken), op de nog gloeiende kooltjes en binnen een paar tellen hebben we een schitterend kampvuurtje (Marja maakt er nog een paar leuke foto’s van). En dat brandt zo goed (ook met het vanmiddag nog gekochte hout) dat we zo maar een paar uurtjes in het houtvuur zitten te staren.
Maar ja de foto’s moeten nog bewerkt en het verslag nog geschreven, dus op een gegeven moment toch maar naar binnen (wordt ook te koud trouwens) en aan het werk, met overigens morgen weer een heel prettige activiteit (kanoën, uh sorry kajakken) in het vooruitzicht.
Cu tomorrow.