Vanochtend zie ik de pier ook van dichtbij. Om kwart over zes al. Het lijkt alsof hij met stukken hout en grote bouten aan elkaar gezet is. En het waait nog steeds erg hard, storm eigenlijk. En koud dat het is. We wagen ons dus maar niet op de pier en wachten de zon af.

Deze is beter dan de zonsondergang gister. Iets meer spektakel.Daarna terug naar het hotel, iets warms te drinken en dan zijn we al weer snel op pad.

Onze eerste stop is het gebroeders Wright-memorial. De plek waar geschiedenis is geschreven, waardoor wij na een aantal uren vliegen in Amerika kunnen rondlopen.

Als we hier uitgekeken zijn halen we een paar Subway-broodjes, waarvan we de helft nu opeten en de rest voor later bewaren.

Dan op weg naar Bodie Light-house. Een oude vuurtoren, waar we vorig jaar ook niet bij konden komen. Hier moeten we ons af en toe flink schrap zetten tegen de koude wind. Toch maken we ook hier weer de nodige plaatjes en filmen we o.a. witte reigers.

Als we weer in onze warme auto zitten zetten we koers naar Pettigrew State Park. Het park dat we vorig jaar vroeg in de morgen verlieten omdat het flink regende en lang. Ik wilde graag de ranger nog een keer de hand schudden. Jammer genoeg was hij er niet. maar de dame die er wel zat zou doorgeven dat we langs geweest waren.

Tenslotte zijn we dan op weg om Mike weer te ontmoeten. Met hem zouden we vorig jaar een van die nationale parken "doen" , als niet die vreselijke republikeinen hadden gezorgd voor die shut-down, zodat we geen park in konden.Deze keer zal dat niet gebeuren.

Als we onderweg zijn geeft hij via een sms aan Petra door waar we naar toe moeten komen en hij vertelt er bij, dat hij op dat moment naar een beer staat te kijken.Dus we haasten ons om bij hem te komen.

En dan zien we in een veld onze 2e beer dus al deze reis.Mike staat lichtelijk te bevriezen, want er staat een harde en vooral koude wind. Dus we stappen snel in de auto en starten onze ontdekkingstocht.

Mike stuurt ons over allerlei paden en vertelt ons van alles over de dieren, diertjes en planten die we zien. Hij hoopt zelf dat we kikkers zullen vinden, die volgens hem een bijzonder geluid maken. Daar is het alleen te koud voor.

Dan zien we in de verte een zwarte figuur in een boom zitten. En even later zien we zelfs een ieni mieni figuurtje ernaast omhoog klimmen. Blijkt dus een moeder met jong te zijn. Het jong vermaakt zich uitstekend met het op en neer klimmen in de boom. We besluiten een pad in te lopen waarbij we misschien wat dichter bij kunnen komen. Dat lukt helaas niet. Zou een paar aardige plaatjes hebben opgeleverd.

Als we terug zijn bij de auto waarschuwt Mike, dat we door nogal wat poisin ivy zijn gelopen en dat we onze handen goed moeten wassen als we onze schoenen hebben uitgetrokken.

Ook spoelen we onze schoenen nog even af in het water van een meertje.

Daar zien we ook nog een Bald eagle.

We vervolgen onze rit door het gebied van Pocosin en stoppen regelmatig om te zien of we nog wildlife zien. Soms denk je een beer te zien, maar dan is het gewoon een schaduw of een bosje dat donkerder groen is dan de rest. Wel zien we ver weg nog twee beren aan de kant van een weg half in de struiken heen en weer lopen. Tot ze uiteindelijk uit zicht verdwijnen. Dus toch weer beren gezien.

We stoppen ook nog bij een pad, waar vaker beren worden gespot. Beren zien we daar niet, maar we krijgen wel een kikkerkoor te horen. Niet de kikkers die Mike bedoelde, maar wel een heleboel. We krijgen later ook nog de Carpenter-frog te horen. Zo genoemd, omdat het geluid dat hij maakt lijkt op het geluid van een hamer op hout.

De dag eindigen we met een restaurant, waarna we terugrijden naar ons hotel. De auto ziet er inmiddels niet meer uit, omdat we een paar modderpoelen hebben meegenomen.