Terwijl ik nog even nageniet van het bed, alhoewel dat nu langzaamaan nogal begint door te zakken, is Marja alweer buiten om te proberen nog wat plaatjes te schieten hier in Morro Bay.
En ze komt terug met een aardige buit. Ze heeft een stuk of wat eendjes/zwemvogeltjes geschoten die allemaal bezig zijn met hun ontbijt. Ze hebben daarbij soms visjes in hun snaveltjes dat je denkt: krijgen ze die naar binnen. Maar dat is absoluut geen probleem. En als ik de foto’s mag geloven spoelen ze na het verorberen van die vis nog even hun bek en keel door.
We nemen de tijd om te douchen en gaan daarna op pad. En dan volgt, zoals eigenlijk elke rijdag wel maar ik vind het leuk ze eens op te noemen, een opeenvolging van wegnummers die we berijden. Highway 101, de 166, 99, 223 en 14. Sommigen zullen dan misschien weten waar we hebben gereden. Ik heb ze net even van de kaart gehaald.
Het is wel een weg met weer hele grote verschillen. Eerst rijden we nog een stukje langs de oceaan, tot aan Nipomo (wat een namen toch). Dan volgt de 166, een weg met groene stipjes op de kaart. En dat klopt ook weer. Gewelgdige omgeving weer. Nog altijd bergen in geel gehuld met groene vlekken van boompjes/stuiken ed. We vragen ons daarbij af hoe die boompjes wel in staat zijn groen te blijven. Waarschijnlijk hebben ze minder water nodig.
Aan het eind van de 166 en na Maricopa volgt een kaarsrechte weg van 32 mijl (meer dan 50 km). En het is bijna niet te vatten. Maar deze weg wordt aan beide kanten geflankeerd door velden met fruitbomen, fruitstruiken, van (volgens ons) sinaasappels, appels, citroenen en nog andere vruchten. Zover het oog naar links en naar rechts rijkt.
Zoals ik gister al zei, teelten die heel veel water nodig hebben. En ook hier zien we weer diverse grondwaterpompen en opslagtorens voor water staan.
Onderweg zien we een groot bord staat waarop staat geschreven: “Is using water to grow food a waste of water?”.
Het antwoord op die vraag hangt misschien samen met de plek waar men teelt. Misschien dat deze teelten ook op minder droge plekken kunnen gedijen, ik weet het niet.
Na een stukje 99, volgt weer een langgerekte weg van nog eens 13 mijl, met opnieuw het zelfde beeld.
En dan zien we aan het eind van deze weg, dat de weg ineens met een bocht schuin weg tegen de helling oploopt, om ergens in de hoogte om de hoek te verdwijnen. De fruitteelt is achter ons.
In die bocht zien we ook een zwartgeblakerde berg. Verbrand. We zien ook aan allebei de kanten van dit zwart een rode kleur. Marja veronderstelt, dat dat van dat rode poederspul is waarmee ze branden vanuit vliegtuigen proberen te blussen. Dus ja, zeker verbrand.
Op die helling naar boven stoppen we even voor een pauze.
Aan de andere kant moeten we nog een stuk 58 highway (of beter: freeway) af, voordat we weer de scenic byway 14 op gaan om bij onze eindbestemming van vandaag te komen: Red Rock Canyon State Park.
Intussen is het aardig gaan waaien en krijgen we af en toe aardige klappen te verduren.
Op de campground aangekomen zoeken we eerste een plek uit, geleerd als we hebben van de vorige keer toen iemand ‘ons’ plekje afsnoepte, omdat we die niet gelijk geclaimd hebben. Nummer 36 is het geworden. Probleem is dat deze plek zo scheef is, dat we de camper – hoe we hem ook zetten – niet level krijgen. Nummer 39 schijnt beter te zijn. Maar we hebben al betaald door het envelopje met geld in een doosje bij het begin van de campground te stoppen.
We verwachten alleen niet dat het nog veel drukker zal worden, dus we verhuizen naar 39. Hoeven we alleen de 6 te veranderen.
Achteraf weten we niet of we daar goed aan hebben gedaan. Maar de windgust die nu af en toe om de camper razen doen de camper schudden en trillen, dat je hoopt dat ie niet omgaat.
Tegen de avond valt de wind een beetje weg. We hebben al gegeten, maar dat was wat minder. Een soort taco’s uit de vriezer in de oven. Alleen lijken de taco’s wel een beetje op karton. Hm, doen we niet meer.
Omdat de wind is gaan liggen kunnen we eindelijk weer eens een vuurtje stoken. Onze voorganger heeft wat hout laten liggen. En gelet op de omgeving zal dat wel aardig droog zijn.
Voor de zekerheid giet ik er toch maar een flinke hoeveelhied Firestarter (soort spiritus, maar dan anders) overheen.
En na de eerste vlammen, die zijn toe te rekenen aan de Firestarter, blijft het hout deze keer lekker doorbranden. Zo goed heeft ons vuurtje niet eerder gebrand.
Jammer genoeg neemt de wind weer toe en worden er af en toe flink wat vonken van het vuur de bosjes in geblazen. En je wil toch niet de veroorzaker zijn van wildfire 26 in California. Dus maar een emmer water er over heen en wat zand als toevoeging. Een uur later moet er nog een emmer overheen, omdat het hout het nog niet heeft opgegeven.
Het geeft Marja wel de kans om met de heldere lucht nog weer eens foto’s van de Melkweg te maken. In eerste instantie kan ze geen heldere ster vinden om op scherp te stellen. Maar uiteindelijk lukt het haar toch weer een serie mooie foto’s van de sterrenhemel te maken.
Intussen lijkt de wind alleen maar harder te gaan blazen en schudt de camper af en toe zo hard. We besluiten de slide-out alvast maar naar binnen te schuiven. Dan heeft de wind misschien weer wat minder vat op de camper.
En we hopen, dat we nog een beetje kunnen slapen met al dat wind-geweld.