Is het dat (eind in zicht), is het vermoeidheid, onoplettendheid of misschien toch de leeftijd? Ik weet wel dat ik vandaag niets meer aanraak (behalve het toetsenbord nu). Vanochtend vergeet ik bijvoorbeeld mijn pillen in te nemen. Geen ramp, kan later op de ochtend nog wel. Dan gaan we op weg naar Dennies voor ontbijt. Een half uurtje rijden (11 miles) dus dat valt mee.
Onderweg komen we bij een checkpoint (je mag hier niet van de ene staat naar de andere bijv. fruit meenemen, dus Marja eet razendsnel nog even de laatste banaan op). Als we stoppen vraagt de dame of we weten dat ons 'satelite-thing up is'? Nee, dat weten we niet. Dus Marja draait die antenne als de wiedeweerga naar beneden. Gelukkig geen lage viaducten tegengekomen zeg.
Als we bij Dennies gegeten hebben lopen we terug naar de camper. Marja blijft nog even buiten terwijl ik naar binnen ga om mijn pillen in te nemen. Als ik naar achter loop zie ik een glimps van een van die harde zadels. Ik pak mijn toilettas voor de pillen en op dat moment vraag ik me af of ik die fietsen wel heb vastgezet. Dus ik gooi mijn toilettas op tafel en spring de camper uit (nou ja, doe alsof) en haast me naar achter de camper. En ik heb inderdaad de fietsen niet vastgezet. Stel je voor een beugel waarop de fietsen met hun stang moeten rusten in uitsparingen. Op die beugel zitten drie pinnen met schroefdraad, waarmee je de beugel die bovenop moet met grote 'moeren' vastdraait met de stang van de fiets ertussen.
Om de fietsen er 'in' te hangen leg ik altijd even die beugel en die moeren op de achterbumper van de camper. Als de fietsen dan hangen leg ik die beugel er weer op en draai hem vast. Vanochtend heb ik dat niet gedaan. Wel heb ik nog een slot van de fietsen door een gat van de onderste beugel gestoken, waar ik dat eigenlijk door de gaten in beide beugels had moeten doen.
Het is onwaarschijnlijk en misschien wel te danken aan mijn rijstijl (of dat de weg niet te bumpy was), maar de beugel en de drie moeren (rechtopstaand) liggen nog steeds achterop de bumper. En de fietsen, die natuurlijk ook niet vast zitten, hangen ook nog steeds op de beugel. Over geluk gesproken. Zoals ik zeg: onwaarschijnlijk.
Eigenlijk wel een beetje verbijsterd over zoveel geluk vervolgen we onze weg richting Las Vegas, waar we rond het middaguur aankomen, inchecken bij Sam's Town Campgroud. Daar hebben we voor morgennacht (onze laatste nacht alweer in de camper) al een plek gereserveerd.
Bij het installeren van de camper komen we in gesprek met onze buurman. Een gepensioneerde politieagent (62) uit Colorado, hier op bezoek bij zijn zoon, die drie properties heeft, waaronder een ranch. Can you believe it? Hij heeft een blonde vriendin zegt hij (zijn Labradoedel), waar we ook nog even kennis mee maken. Schat van een beest
Ik vraag hem of hij misschien geïnteresseerd is in twee fietsen, wetende dat hij maar alleen is, dus dat dat zeer onwaarschijnlijk is. Maar hij zegt toe zijn zoon, die in Vegas woont, te bellen om te vragen of die misschien interesse heeft. We merken het wel. En dan moeten we ook nog even op zoek naar een plek waar we propaangas kunnen tanken.
's-Middags en 's-avonds wandelen we even naar het casino vlak naast de campground. We eten daar wat bij de Panda Express. Orange chicken en nog een paar van dat soort gerechten. Lekker en niet te duur.
En we vergokken allebei ongeveer 10 dollar.
Dan in bed nog wat lezen. Morgen de camper opruimen en de koffers inpakken, nadat we nog wat zijn wezen shoppen. En dan zit het er weer bijna op voor dit jaar.
