Gister melde ik dat we een aantal Condors hadden zien vliegen. Een paar mensen die we vandaag spraken dachten dat het misschien wel een grote soort gieren was die zij ook gezien hadden. Wat er ook van zij: grote vogels waren het wel.
Kwart over acht en we parkeren voor de deur bij Terry Aldeman. Wie? Terry Aldeman. Een fotograaf uit Kanab, die mensen gidst naar White Pockets. Een gebied met bijzondere rotsformaties waar je geweldige foto’s kan maken. Maar om er te komen moet je wel weten hoe je moet rijden. Bovendien is het dik een uur over dirt-roads en dan met een 4-wheel-drive.
Er gaat nog een stel uit Los Angeles mee: Cheryl en Mike. Zij heeft een compact-camera bij zich en hij een tas over zijn linker schouder, een tas over zijn rechter schouder, een statief en nog een tas op zijn rug, geloof ik.
Wij rijden met de RV achter Terry aan tot Jacob Lake, omdat we daarna doorgaan naar Grand Canyon en het wat zonde zou zijn eerst weel helemaal terug te moeten naar Kanab. Ik vraag hem of hij rustig wil rijden. Ik moet hem tenslotte volgen met de camper. Geen probleem zegt ie, ik rij niet hard. Yeah richt. We zijn Kanab nog niet uit of we overschrijden de toegestane snelheid al. En als we weer omhoog en omlaag moeten rijden, waar mijn snelheid af en toe sterk afneemt als we omhoog gaan rijdt ie een aardig eind voor ons. Gelukkig is er maar één weg naar Jacob Lake en kunnen we niet misrijden. Bij Jacob Lake parkeren we de RV, pakken onze spullen en stappen over in de Jeep van Terry. Ik ben de langste dus ik mag voorin. We rijden eerst een half uur over een normale weg naar beneden, maar dan slaan we links af en rijden een dirt-road op. De snelheid wordt nauwelijks minder en we hobbelen er aardig op los. Totdat we vanaf deze “weg” rechtsaf slaan en het alleen nog maar erger wordt. Met delen zandweg, stukken waar de rotsen ongeveer een halve meter boven de grond uitsteken en nog meer van dat soort dingen. Vanaf de verharde weg tot ons doel hotsen en botsen we alles bij elkaar ongeveer een uur tot aan ons doel: White Pockets. En dan wordt je toch weer even stil. Hebben we onderweg naar beneden al met onze mond open gezeten toen we de Vermillion Cliffs zagen, deze White Pockets zijn nog weer een andere speling van de natuur. HIer zijn weer rotspartijen omhooggeduwd die weer heel anders zijn, dan we tot nu toe gezien hebben. Bovendien heb je vanaf deze White Pockets ook nog eens geweldige vergezichten op bergen en natuur die vele mijlen verwijderd liggen.
We hebben ongeveer twee uur om foto’s te maken. Dus we gaan driftig aan de slag eb schieten het ene na het andere plaatje. Mike pakt het wat professioneler aan en is nog met zijn eerste shots bezig op het eerste gedeelte van White Pockets als wij ook het lager gelegen deel al voor een groot deel in beeld gebracht hebben. Natuurlijk zijn er nog veel meer foto’s te maken, zoveel verschillende rotsvormen er zijn. Na ongeveer 1 uur en 40 minuten zijn wij terug bij de auto en is het wachten op Mike en Cheryl. Die komen om exact twee uur bij de auto aan.
En dan is het weer 1 uur en drie kwartier terug naar onze camper. Dat lijkt veel, maar Terry vertelde ons dat toen hij in de Reservation woonde (weet niet welke) hij af en toe op vrijdagavond iets eerder stopte met werken. Dan gingen ze vroeg op pad om op 165 mijl of zoiets in Flafstaff te gaan eten, daarna een bioscoopje te pakken om daarna weer vrolijk die 165 mijl terug te rijden naar huis. Alsof wij even op vrijdagavond in Osnabrück uitgaan. Afstanden hebben in Amerika een heel andere dimensie dan bij ons, dat blijkt wel.
Vanaf Jacob Lake, waar onze camper stond, is het nog ongeveer een uur rijden naar de campground aan de North Rim van de Grand Canyon. Vlak voor we de Campgroun bereiken kunnen we weer een nieuw dier aan ons lijstje toevoegen en je raadt het nooit: een kudde Wild turkeys. Of hoe noem je dat bij kalkoenen. Voor de eerste moeten we redelijk hard in de remmen, maar vervolgens steekt de hele kudde achter de camper langs de weg over. Dus foto’s maken van dit stel lukte niet. Helaas. Maar we hebben ze wel gezien.
Op onze plek aangekomen zetten we de camper neer. Veel meer is er niet te doen, want we hebben geen aansluitingen voor water en elektriciteit. Dus we hoeven alleen de slide-out uit te sliden.
Daarna willen we nog even een wandelingetje van 1,2 mijl maken naar de Lodge, die uitkijkt over de Canyon. Maar als we net op pad zijn begint het te rommelen: onweer. Dus we besluiten toch maar het zekere voor het onzekere te nemen en gaan terug naar de camper. Dan krijgen we ons eerste echte buitje op ons dak. Maar als het weer droog is gaan we toch proberen onze barbecue weer aan te krijgen en nog even een kampvuurtje te stoken. De stake lukt niet echt. De kolen zijn niet heet genoeg of het rooster ligt er te hoog boven. Dus das effe jammer. Het kampvuurtje lukt wel weer aardig.
Maar het is toch wel een inspannende dag geweest, met toch zeker 2 uur hotsen en botsen over dirt roads. Dus we liggen er weer vroeg in. Met de bedoeling het morgenochtend rustig aan te doen. In het volgende verslag zal ik laten weten of dat gelukt is.