Dat is een onrustige nacht geworden. Het is – met onderbrekingen – de hele nacht door blijven stormen, met die aanrollende gusts of wind. Dus we zijn aardig door elkaar geschud. Toch is het ons gelukt nog wat slaap te pakken.
Maar voor ons is één nacht hierdoor op deze plek wel genoeg. Dus al vroeg zijn we op. Vlak voordat we willen gaan rijden beginnen de rotsen net een beetje geraakt te worden door de zon.
Dus daar kan Marja nog een paar foto’s van maken.
En wtf, wat zien we daar. Wolken. Op de campground nog maar een paar, die bovendien door de opkomende zon gekleurd worden. Dus die worden ook nog even op de gevoelige sd-kaart gezet.
Maar als we het state-park hebben verlaten en een eindje gereden hebben, zien we flinke wolkenpartijen hangen. Sommige daarvan hangen dreigend over de bergen rechts van ons heen, alsof ze daarover heen komen rollen om de boel eens flink op stelten te zetten.
De wind is ook nog steeds fors. En ik heb af en toe mijn handen vol om de camper in het goede spoor te houden. Dus ik pas de snelheid maar wat aan voor de zekerheid. Door die wind wordt het ook pijnlijk duidelijk hoe droog het hier is. We weten nu ook waar voor een deel die rook/mist van de afgelopen dagen door wordt veroorzaakt. Dat zijn grote wolken stof. Op een gegeven moment zo hoog en zo dik, dat ik terugdenk aan een filmpje dat ik op YouTube zag van een Duststorm die – ik denk – op Las Vegas afstormde. Een Duststorm van een paar kilometer breed en een aantal tientallen meters hoog. Dit zou er zomaar zo een kunnen worden.
Op sommige plekken langs onze route van vandaag zien we ook weer hele velden waar de lava kennelijk ooit aan de oppervlakte is gekomen en is gestold. Alsof ze asphalt van een weg hebben geschraapt en in grote brokken langs de kant van de weg hebben neergegooid. Je vraagt je daarbij af hoe de wereld er uit zag toen dit fenomeen zich voordeed.
Dan gaan we op een bepaald moment linksaf richting Barstow over de 58. Daardoor laten we de bergen en ook de dreigende bewolking achter ons en hebben we de wind flink in de rug. In Barstow willen we gaan ontbijten bij Denny’s.
Die 58 is een vreselijk drukke weg met vooral heel veel vrachtwagens. Sommige rest area’s staan ook barstensvol met deze camions.
Gelukkig hebben ze hele ruime plekken om af en toe even te stoppen voor het strekken van de benen.
In Barstow hebben we snel de Denny’s gevonden. En daar worden we een stuk beter en sneller geholpen dan bij de IHop van de week. Ze hebben hier ook meer dan voldoende personeel rondlopen. Iemand om je (direct) te ontvangen en naar je booth te brengen. Een om je bestelling op te nemen en te brengen. Zelfs de manager gaat de tafeltjes af om te horen of alles naar wens is. Ik denk dat ze bij IHop een personeelsprobleem hebben.
Als we bij Denny’s wegrijden ziet Marja 100 meter verder een Big 5 winkel. Dus gelijk maar weer het parkeerterrein op. Helaas hebben ze ook hier niet een bijzondere Golfbroek voor haar jongste zoon, Brian.
Daarna weer verder. Via de 40 naar Ludlow en daar Route 66 op. Vrijwel direct staat daar een bord, dat verderop de Cadiz-road is afgezet. We denken dat we dat wel kunnen wagen omdat op de kaart te zien is dat we vòòr Cadiz nog kunnen afslaan om weer terug te gaan naar de 40. Dus we wagen het er maar op.
Daardoor is het wel lekker rustig op Route 66. Want we zien bij die borden al mensen even aarzelen om dan toch maar af te slaan.
Onderweg worden we gerustgesteld door een paar auto’s die ons passeren of tegemoet komen. En dat zijn steeds andere auto’s. Dus geen tegemoetkomende auto die ons eerst is gepasseerd.
Langs dit deel van Route 66 bevindt zich ook het Roy’s Café. Daar stoppen we ook even. Zo te zien zijn ze hier wat dingen aan het opknappen. En er staan een hoop motoren voor het café. Kennelijk ook voor een paar mensen die rijles nemen. Er wordt in ieder geval het nodige uitgelegd over een motor.
Dan komt er een jongeman op ons af, die vraagt of hij misschien voor een dollar een sigaret van ons (in dit geval Marja) kan kopen. Natuurlijk vragen we meer ……. nee hoor. Hij krijgt gewoon een sigaret van Marja. Op mijn vraag hoe ver we kunnen komen legt hij uit, dat er inderdaad nog een afslag naar links komt, voordat je bij het afgezette deel komt. Hij vertelt, dat bij een grote storm 2 maanden terug in dit gedeelte van de weg 4 bruggen zijn weggespoeld. Dat moet dan wat geweest zijn die storm. En wat ons daarbij verbaast, is dat het hier allemaal vrij vlak is en dat je je dus afvraagt hoe het dan in vredesnaam mogelijk is, dat water uit de bergen toch een redelijk grote afstand moet overbruggen (haha: leuke woordspeling) en dan nog zoveel kracht heeft dat het die vier bruggen kan wegspoelen. Ik zou het wel eens willen zien, zo’n flood. Ik hoop uiteraard het alleen zelf nooit mee te maken. Lijkt me heel beangstigend.
Na de afslag komen we weer bij de 40 uit, die we nog weer een stukje moeten volgen voor we bij exit 100 er af gaan om het laatste stukje naar Mojave National Preserve te pakken.
Als we die weg een stukje hebben gevolg merkt Marja op, dat dit landschap wel een beetje lijkt op een aangelegde woestijntuin. Hier een cactus, daar een yuca en af en toe ook nog en rotsblok. Het heeft iets geordend. En op zijn eigen manier ook weer bijzonder.
We slaan het visitor center over en rijden gelijk door naar de campground. Stel je voor dat je het laatste plekje mist. Maar die vrees is overbodig. Er zijn nog meer dan voldoende plekken over. Eerst kiezen we nummer 3 uit, na een keer helemaal over de campground gereden te zijn. We vragen ons wel af, waarom een aantal campers verderop bij elkaar staan. Weten zij dat de wind daar minder is? Of kennen ze elkaar en staan ze daarom bij elkaar.
Als we even op 3 staan slaat toch de wind weer toe en eindigen we uiteindelijk op 11. Misschien niet minder wind, maar we staan wel iets beter ‘op de wind’. Dan worden we niet zo in de flank gepakt en zal het schudden misschien iets minder zijn. Overigens is het door die wind zo koud, dat we hier – nota bene midden in een woestijn – binnen zitten.
We hopen wel dat de wind tegen de avond weer gaat liggen, zodat we in ieder geval nog een keer steaks op een barbeque kunnen braden. Anders hebben we dat deze reis maar twee keer gedaan. En dat is ver onder ons gemiddelde.
Dat is nog even afwachten. Net als hoe onze nachtrust vannacht zal zijn. Shaky of lekker rustig. Daarvan hangt in grote mate af of we er morgen nog een nacht aan vast plakken of dat we morgenavond al op Circus Circus staan.
Volgens de voorspellingen wordt het over een paar dagen wel beter. Maar daar gaan we niet op wachten. Dus de kans dat we morgenavond op Circus Circus staan is vrij groot (als hij niet vol is tenminste).
Morgen zullen we het weten.