Vandaag rijden we weer op tijd weg van de campground in Dillon. Vanochtend geen herten op de campground. We halen wel onze gratis warme chocoloademelk op, Nederlander als we zijn.
Eigenlijk wil ik in Dillon nog even tanken, want het is hier lekker goedkoop. Alleen op de weg uit Dillon komen we geen tankstations tegen. Nou ja dan maar verderop kijken.
We nemen een klein stukje freeway (I15) naar het zuiden, om dan bij afslag 59 de touristische route weer op te pikken. We rijden dan richting Wisdom. Onmiddellijk zien we ook weer Pronghorns en andere herten rondlopen in de velden langs de weg.
Wisdom is ook weer zo’n plaats waarvan je je afvraagt wat de mensen beweegt om hier te gaan wonen. Maar we vermoeden, dat dit soort plaatsjes toch ook nog op Yellowstone draaien. Los van de veehouders, die hier boeren. En dat zijn zo te zien af en toe grote jongens. Zo zien we onderweg ergens een weiland (en dan moet je niet aan het formaat Nederland denken), waar misschien wel een paar honderd koeien zich te goed doen aan het gras. Je mond valt open bij het zien van zoveel koeien bij elkaar.
Langs dit stuk komen we ook nog bij een historic site. Daar staan weer een paar borden met allerlei wetenswaardigheden. Bijvoorbeeld, dat je vanaf dat punt een overlook hebt over ruim 600 vierkante kilometer. Ook staat er een oud houten werktuig, waarmee men het hooi in een hooiberg omtoverde. Verderop zien we een moderne versie van dit werktuig. Qua constructie nog steeds hetzelfde, maar nu – zo te zien – van metaal.
In Wisdom (ja zo heet het echt) zien we een benzinepomp. Even kijken wat het kost ($ 3.39 tegenover de $ 2.98 die we in Dillon zagen). Nog maar even doorrijden richting Hamilton. We komen vast nog wel een goedkopere pomp tegen en we hebben nog genoeg in de tank zitten.
Bij Wisdom is het linksaf de 93 op, volgens de kaart een scenic byway. En dat is het ook. En dat brengt ons bij Sula. Daar zien we weer een pomp en deze keer met een redelijker prijs. Dus volgooien maar weer. Voel je je toch weer een stuk geruster. Marja is, terwijl ik aan het tanken was, even bij de naast gelegen shop naar binnen gelopen en heeft daar een bijzonder houtsnijwerkje gezien van een paard. Dus als ik klaar ben loop ik ook even mee naar binnen om dat paar te bekijken. En dat is inderdaad een mooi stukje ‘snijwerk’. Als ik het goed bekijk zie ik alleen dat een van de oren is afgebroken. Dat gaat m dus niet worden.
Naast de winkel is er ook een eetgelegenheid en ik stel voor, dat we een hapje eten. We bestellen twee cheeseburgers. Tijdens het wachten kunnen we meeluisteren naar de bevindingen van een paar cowboys. Allerlei verhalen over belevenissen tijdens het drijven en over hun paarden. Een van hen draagt zelfs nog origineel sporen aan zijn laarzen.
De burgers zijn lekker, maar wel redelijk stevig.
Als Marja na het eten al naar buiten is gelopen, vraag ik aan de dame achter de kassa of ze nog zo’n paardje hebben, maar dan met twee oren. Die hebben ze. Zo gezegd, zo gekocht.
Dan krijgen we een heel lang stuk vierbaansweg. Nog steeds scenic, maar lichtelijk eentonig. We komen daarbij door de plaats Hamilton. Een grote stad die een fors oppervlak beslaat.
Opmerkelijk is, hebben we al eerder deze reis opgemaakt, dat we zelfs als we door dit soort plaatsen rijden geen bereik hebben met onze telefoons. Dat is in Yellowstone zo geweest. Maar dus ook in veel van de plaatsen die we aandoen. Toch eens navragen bij T-Mobile hoe dat kan, als we terugzijn in Nederland.
Langs deze weg zien we in de bergen rechs van ons een paar forse rookwolken. Daar woeden weer een paar branden. Aan de rookontwikkeling te zien brandt het daar flink.
En dan gaan we bij Lolo links af de 12 op. Die moet ons uiteindelijk in Lewiston en Clarkston brengen. Steden genoemd naar de pioniers Lewis en Clark, die de 12 ook zijn afgegaan. Alleen was die er toen nog niet.
Maar eerst nog kijken of we nu voor de nacht een campground langs deze weg kunnen vinden. Dat moet niet al te moeilijk zijn, want er moeten er meerdere zijn. De eerste poging mislukt, omdat dat alleen maar een recreational area is waar geen campground is. Wel zien we daar een paar Longhorns staat, met – zoals de naam al suggereert – heel lange horens. Een foto is snel gemaakt.
De volgende poging lijkt te mislukken, omdat er misschien een te smalle brug voor onze camper is waar we overheen moeten. Maar als we even om het hoekje gluren blijkt, dat deze campground zelfs al gesloten is.
Verder dan maar weer. We komen dan bij Lolo Hot Springs. We rijden de campground op en zien daar een bordje dat zegt, dat we aan de overkant bij het zwembad (ja een Hot Springs Zwembad) moeten zijn voor registratie.
Dan komt er een auto aan rijden met twee dames, die ons vragen wat we willen. In ieder geval een plaats om onze tanks te legen, want die zijn weer aardig vol. Als we alleen willen dumpen kost ons dat $ 20,—. Als we overnachten is dat gratis. Dat willen we wel, dus lopen we naar de registratie, waar we een mooie plek langs een beek aangeboden krijgen. Uiteraard tegen betaling.
Ook krijgen we een code voor de wifi. Maar die doet verder niets. En op onze telefoon ook weer geen bereik, dus ook de MIFI is onbruikbaar.
Jammer, weer geen CNN kijken voor het laatste nieuws over Trump en consorten.
De steak ligt jammer genoeg iets te lang op de barbecue en is daardoor een beetje taai. Jammer.
We zullen er niet minder om slapen.
