Vandaag zijn we laat op: tien voor zeven. Niet dat Marja al niet op is geweest. Maar ze is nog even teruggekropen en toen was het zomaar ineens bijna zeven uur. Heerlijk uitslapen.
We besluiten bij IHop te ontbijten. Dus we kleden ons snel aan, ontkoppelen de camper en rijden weg. Maar niet nadat ik heb ontdekt dat ze hier op deze camping het vuil komen ophalen. Als ik met een zak met “trash” over de camping loop op zoek naar een afvalbak, wordt mij nl. vriendelijk toegeroepen dat ik die zak (die vuilniszak dus) gewoon aan het pad mag zetten. Oke, doen we dat.
Ontbijten
Daarna zoals gezegd het ontbijt. En dat is één van de eerste verrassingen van die dag. Marja neemt iets met French toast met aardbeien en banaan en ik neem een touchdown (het is daar NFL-week of zoiets). Man wat een ontbijt. Dat van Marja bestaat uit geloof ik wel zes dikke toasts, met aardbeien, banaan en een dikke laag slagroom. Ik krijg een bord met twee eieren, twee worstjes, twee plakken worst, gebakken spek en hash-brown. Maar daarbij krijg ik ook nog een pancake met bosbessen en slagroom. Dit ontbijt is goed voor een kleine 1000 calorien voor ieder van ons. Heavy.
Nadat we een deel van dit ontbijt hebben weg gestouwd gaan we op pad. Een pad vol verrassingen weer.
Salton Lake
Eerst gaat het een tijdje over de freeway richting zuiden. Dit schiet lekker op. Het is niet zo druk en in de weg zitten lengtegroeven die het gevoel geven dat je bijna vanzelf gestuurd wordt. De eerste afslag die we zouden kunnen nemen missen we. Later denken we: gelukkig. Want dit was een grijze of zwarte weg op de kaart en dat zijn meestal nog al spectaculaire wegen. Daardoor komen we nu nog een tijd te rijden langs het Salton Lake. Een reusachtig meer. Je kunt in de verte zien dat hier ook de verdamping (het is dan al aardig heet) flink wat van het water laat verdwijnen.
De volgende afslag houden we goed in de gaten. We rijden dan al een tijdje door een gebied dat er echt woestijnachtig uitziet. Bij die afslag wordt dat alleen maar meer woestijn. Het is dan links en rechts van de weg alleen maar zand, met struikjes daar willekeurig gedropt. Je ziet bijna die cowboy zijn bezwete nek met een zakdoek afvegen, terwijl hij de laatste druppel uit zijn veldfles schudt en een pakezel achter zich aan trekt.
Anza Borrego desert state park, op slippers
In de verte zien we weer het vertrouwde beeld van een bergrug. Gelet op het aantal miles dat Tom-Tom nog aangeeft weten we bij voorbaat dat we daar weer overheen zullen moeten. Als het maar niet weer zo’n weggetje wordt als naar Oatman.
Maar gelukkig dat valt mee. We gaan wel omhoog, maar de weg is meestal wat breder en goed te berijden. En dan komt de tweede verrassing: Anza Borrego Desert State Park. Uit de naam zou je denken dat het nog meer zand te zien zou geven. Maar in plaats daarvan krijgen we heel veel cactussen voorgeschoteld. En een paar keer stappen we uit om deze op de foto vast te leggen. Ik moet ook nog even op zoek naar een grote rode cactus waar Marja graag een foto van wil maken. Als ik er een gevonden heb (verderop staan ze bij bosjes op een helling) gaat Marja erop af. Op teenslippers door de desert vol met cactussen lopen is alleen niet zo slim. Plotseling hoor ik haar grommen en vloeken, want er hangt geloof ik een halve cactus aan haar voet. Gelukkig valt de schade achteraf wel mee.
Foto van het bord
Als je tussen die cactussen doorloopt heb je ook steeds een beetje apart gevoel. Je wil voorkomen dat je ineens naast of achter je een hoop geratel hoort. Zou natuurlijk wel weer een mooi plaatje opleveren, na die Tarantula. Maar nee liever toch niet.
Deze keer zijn we niet vergeten een foto te maken van het bord aan de ingang van het park. Alleen spelen we daarbij wel een beetje vals. Het bord waar Marja haar bruine benen staat te showen is namelijk voor ons het bord aan de uitgang, omdat we dat aan het begin toch weer voorbijgereden zijn.
Julian
Dan gaan we op weg naar het plaatsje Julian. Moet ook een heel leuk plaatsje zijn. Maar ook de weg er naar toe brengt verrassingen. Want vanuit de woestijn-omgeving rijden we hier op een weg waar onze mond van verrassing bijna open blijft staan. Eerst volgt deze een riviertje (droog weliswaar), waar kennelijk voldoende vocht in de grond zit om fris groen uitziende bomen op te leveren. Bijna lente-kleuren. Hoe verder we rijden, hoe meer bomen er verschijnen. En dan worden het ook bomen in herfstkleuren (toch een beetje Indian-summer). Prachtig gewoon weg.
Julian (met een Rabobank, ja je gelooft het niet) is inderdaad een heel leuk plaatsje. Ik mors daar een shake op onze camera en op onze kleren, maar dat mag de pret niet drukken. En de appeltaart moet daar heerlijk zijn. Dus daar kopen we er ook één van. En Marja ziet een mooi kettinkje, dat ik voor haar koop.
Cuyamaca Rancho state park
Vanuit Julian besluiten we dan de snelste weg te nemen richting San Diego. Dat betekent altijd nog bijna 30 miles over scenic byways. Niet dat we dat erg vinden. Want hier wacht ons de volgende verrassing. We rijden op een moment namelijk het Cuyamaca Rancho State Park in. En de omgeving hier is werkelijk om van te smullen. Ook hier rijden we weer eens langs een schitterend gelegen meer (waarvan de helft overigens ook droog ligt), met aan de overkant weer schitterende herfstkleuren.
En de rest van die weg komen we tot de slotsom, dat dit toch wel één van de mooiste wegen is die we tijdens deze vakantie gereden hebben. Een gebied om zeker nog eens uitgebreider te bezoeken.
Links af op de freeway
Maar dan komen we weer op de freeway richting San Diego (of eigenlijk Chula Vista, waar we nu op de campground staan). Dan is het weer goed opletten welke kant Tom-Tom je uitstuurt. Houdt links aan: betekent dat helemaal links gaan rijden of mag je gewoon in de eerste baan blijven rijden. Op een gegeven moment presteert ze het zelfs (op de freeway, met zes tot acht banen) om te zeggen: neem de afslag links!!! Op een snelweg!!!
Maar ja het is een Belgische stem die het allemaal uitspreekt. Dus wat wil je (zitten er ook Belgen op het forum? Dan bij voorbaat mijn excuses).
Maar uiteindelijk blijkt dat we een fly-over moeten nemen, die links over de andere wegen heen draaien. Als je die in Nederland tegenkomt zegt ze gewoon: houdt links aan, de m..ts.
Ondanks het hectische verkeer belanden we dan toch, zonder één keer foutrijden, bij onze campground “Chula Vista”.
Strand
Nadat we ons geïnstalleerd hebben en Marja een paar wassen heeft gedraaid (en zes pogingen om op internet te komen) lopen we nog even langs het strand. Net op tijd om nog wat foto;s van de zonsondergang te maken. Ook maken we nog even een praatje met een man die met een paar honden aan het trainen is (Obedience), omdat Marja zelf ook met haar hond traint (reddingshond).Daarna maar weer eens een steak op de barbecue en dan weer aan de slag met het bewerken van de foto’s en het schrijven van het verslag. We moeten jullie tenslotte op de hoogte houden. En wees niet bang: vandaag geen foto’s van enge beesten. Dus je kunt gewoon doorlezen. Oh ja, ik wil ook nog iets zeggen over alle reacties die we krijgen op de website en de dagverslagen. We vinden het erg leuk te merken dat ons reisverslag zo actief wordt gevolgd door diverse mensen en dat we veel reacties krijgen.
Morgen gaan we Sea-world aandoen, waar jullie morgen weer alles over kunnen lezen.
Nou folks dat was het weer voor vandaag
