Al met al, was deze reis een (zoals Ko dat noemt) bijzondere reis. De shutdown had daar natuurlijk een groot aandeel in. Als bijna alle van te voren benoemde hoogte punten niet door kunnen gaan, heeft dat een grote aanslag op de reis. Wanneer ons aan het begin van de reis was verteld dat de shutdown 17 dagen zou gaan duren, dan maak je een plan B en ga je na 17 dagen weer verder met wat wel kan. Maar de shutdown kon ieder moment weer opgeheven worden. En daar hoop je natuurlijk ook op. Dus blijf je bij zoveel mogelijk bij je route, want je wil in de buurt van het geplande zijn op het moment dat de shutdown wordt opgeheven.
Dat het oosten heel anders zou zijn als het zuid – westen hadden we ons wel op ingesteld. Maar dat het er zo druk zou zijn… Nu was het natuurlijk ook hoogseizoen voor de GSMNP en de Blue ridge parkway, en met het sluiten van de campgrounds daar liepen de commerciele campgrounds overvol. Ook dit was niet iets wat we van te voren bedacht hadden. Ook is de kampeer beleving van de Amerikanen in het oosten duidelijk anders dan in het westen. Daar kiest men duidelijk voor de natuur, en de rust. In het oosten is het samenzijn de beleving. Mede hierdoor hebben we op verschillende campgrounds geluidsoverlast ervaren. Iets wat ons op onze vier voorgaande jaren nooit eerder is overkomen.
Verder was het nog een reis met veel “meest”
Deze vakantie hebben we ten opzichte van voorgaande reizen:
• de meeste regen gehad
• de meest grote camper
• de meest grootte huizen gezien (veel dus en echt heel erg groot)
• de meest dode dieren langs de weg zien liggen (heel veel herten, racoons, dassen, opossums en eekhoorns)
• de meeste verkeerde routes gekozen, met name op zoek naar campgrounds, en daardoor veel tijd verloren
• de meest onscherpe foto’s (niet handig zo’n grote camper)
• de meest luidruchtige campgrounds bewoners gehoord (zelfs eenmaal om een andere plek gevraagd)
• de meest drukke wegen gezien en gereden (man, wat een verkeer rijdt er in daar oosten)
• de meest volle campgrounds gezien (waar we in het zuid westen regelmatig in de rust gestaan hebben was hier iedere campground vol of bijna vol)
• we hebben de meeste Turkey Vultures (door ons vliegen Turken genoemd, en ja we weten dat de juiste vertaling Kalkoen gier is) gezien (wat ons hogelijk verbaasde, deze verwachtte we meer bij het zuid westen te horen)
• en de meeste bezoeken gebracht aan Neder-Amerikanen 
• maar ook de meest leuke gesprekken gehad met andere Amerikanen
• de meest rare camphosts ontmoet
Op andere reizen zeggen we altijd, als we iets niet of nog niet goed gezien hebben, we moeten nog een keer terug. Bij deze reis niet. Zeer waarschijnlijk gaan we in april nog een weekje de kant van Petra (North Carolina) op om nog twee dingen te doen die we nu gemist hebben. Een camperreis zullen we daar niet snel nog een keer maken.
En ondertussen gaan we weer aan de slag met de planning voor 2014. Weer terug naar ons geliefde zuid-westen
